Οσο και αν πιέζω τον εαυτό μου να θεωρήσει ότι όσα διακινεί ο κ. Βαρουφάκης περί «Δήμητρας», «Οδυσσέα» κ.λπ. είναι στο πλαίσιο του καθορισμού της ιδεολογικοπολιτικής καθαρότητας ενός αριστερού κόμματος, ομολογώ πως δεν τα καταφέρνω. Πέρα από το προφανές, ότι όλο αυτό μοιάζει με ένα κακοδιατυπωμένο ανέκδοτο, στο οποίο, πλην εκείνου που το αφηγείται, ουδείς άλλος γελάει, διακρίνω σημεία τα οποία, πίσω από το επιφαινόμενο, στοιχειοθετούν πολιτική στάση, εξαιρετικά ενδιαφέρουσα.
Αρκεί να αναλογιστεί κανείς ποιο είναι το διακύβευμα των προσεχών εκλογών και ποιον ρόλο καλείται να παίξει ο κ. Βαρουφάκης στις μετεκλογικές εξελίξεις.
Αν πριν από μερικούς μήνες ήταν σχεδόν γενικευμένη η πεποίθηση ότι δύσκολα θα έμπαινε στη Βουλή, αυτό πια φαντάζει μακρινό παρελθόν. Η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να κεφαλαιοποιήσει τόσο τις υποκλοπές όσο και την οργή για το δυστύχημα των Τεμπών έστειλε κόσμο στο ΜέΡΑ25, τόσο που σήμερα να θεωρείται βέβαιο πως όχι μόνο θα είναι στη Βουλή, αλλά πιθανόν να έχει και ρυθμιστικό ρόλο.
Πρόκειται για το πολύφερνο σενάριο της συγκρότησης «κυβέρνησης των ηττημένων», το οποίο διακινεί ο ΣΥΡΙΖΑ.
Παρά τις απορριπτικές δηλώσεις του κ. Βαρουφάκη («να μου κοπεί το χέρι από τον ώμο» δήλωσε προσφάτως), ουδείς στον ΣΥΡΙΖΑ παίρνει σοβαρά αυτή τη στάση. Θεωρούν ότι το αποτύπωμα των εκλογών θα διαγράψει οτιδήποτε λέγεται προεκλογικά.
Γιατί όμως, ενώ όλα αυτά τα προφανή ισχύουν, ο κ. Βαρουφάκης επιμένει να θυμίζει στην κοινωνία τους «άθλους» του 2015;
Η απάντηση, νομίζω, πρέπει να αναζητηθεί ακριβώς και πάλι στο 2015. Και πιο συγκεκριμένα στη διεκδίκηση ενός μέρους των πλέον ριζοσπαστικοποιημένων ψηφοφόρων της Αριστεράς που δεν μπορούν να συγχωρήσουν στον κ. Τσίπρα την ανατροπή του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος.
Αυτοί οι ψηφοφόροι, που είναι διεκδικούμενοι οιονεί από τον ΣΥΡΙΖΑ, κατά τον κ. Βαρουφάκη και το κόμμα του είναι προνομιακός τους χώρος. Και επειδή είναι ένας κόσμος ο οποίος ανήκει στα πλέον χαμηλά εισοδηματικά στρώματα, το ΜέΡΑ25 επιχειρεί να τον προσεγγίσει επαναφέροντας, οκτώ χρόνια μετά, τη φιλολογία περί «εθνικού νομίσματος». Συζήτηση που θα ήθελε πολύ να ξεχάσει ο ΣΥΡΙΖΑ, και προσωπικά ο πρόεδρός του, ο οποίος φέρει βαρύτατες ευθύνες για όσα συνέβησαν τότε.
Εδώ ακριβώς είναι και το σημείο που κάνει πολλούς να αναρωτιούνται για την «αθωότητα» της επιμονής Βαρουφάκη στα σχέδια περί «Δήμητρας», «Οδυσσέα» και τα συναφή, τα οποία σήμερα φαντάζουν περίπου εξωγήινα. Εκτός ότι αφήνουν την αίσθηση ότι πρόκειται για μια χρυσή… χορηγία στη Νέα Δημοκρατία και στον Κ. Μητσοτάκη, που δεν έχασαν την ευκαιρία να τα αξιοποιήσουν πολιτικά και είναι βέβαιο ότι το ίδιο θα κάνουν μέχρι τις κάλπες…
