Γιάννης Πρετεντέρης

Δεν γίνεται να αλλάζουμε εκλογικό νόμο σε κάθε εκλογή. Για κάποιο ακατανόητο λόγο η συζήτηση περί εκλογικού νόμου επανέρχεται στο προσκήνιο χωρίς προφανή αιτία.

Προς το παρόν έχουν προταθεί καμία τριανταριά υποψήφιοι Πρόεδροι, διαφόρων φύλων, μεγεθών και προδιαγραφών, παρόλο που όλοι ξέρουν ότι είναι τζάμπα κόπος.

Αν κάποιοι λοιπόν πίστευαν ότι ο αξιακός ορίζοντας των Ελλήνων έχει ανατραπεί στα χρόνια της κρίσης, θα πρέπει να αποδεχθούν πως ακόμη κι αν ανατράπηκε έχει αποκατασταθεί σε μεγάλο βαθμό.

Το επιχείρημα είναι ότι «η δημοκρατία δεν εκδικείται». Ασφαλώς δεν εκδικείται. Αλλά τιμωρεί. Και κυρίως αποδίδει στα καθάρματα την ηθική απαξία που δικαιούται η δράση τους.

Θα μπαίνει δηλαδή ο Πούτιν στην Ουκρανία κι ο Μητσοτάκης θα διαβουλεύεται με τον Βελόπουλο και τον Κουτσούμπα ποιον θα υποστηρίξουμε. Αλλά ποιος θέλει να έχει σύμμαχο κάποιον που δεν εμπιστεύεται; Κανείς. Εμείς όμως θα πουλάμε μούρη μεταξύ μας.

Από τη στιγμή που ο καθένας διαλέγει το όνομά του, κανένα πρόβλημα. Μόλις μας την πέσουν οι Ντε Γκρες θα ονομάσουμε τον Ανδρουλάκη «Γεώργιο Παπανδρέου» και θα ξαναπαίξουμε τα Ιουλιανά του 1965. Ασε που ο Μητσοτάκης δεν θα χρειαστεί καν να αλλάξει όνομα.

Ορισμένοι βιάστηκαν να μιλήσουν για ένα «νέο δίπολο» που δεν προκύπτει. Για ένα «δίπολο» χρειάζονται δύο πόλοι περίπου ισοδύναμοι και έως τώρα δεν έχουμε κάτι τέτοιο.

Το αποτέλεσμα του Εμφυλίου θεωρείται ίσως για πολλούς προδιαγεγραμμένο ακριβώς λόγω της ήττας των «Δεκεμβριανών». Ο αστικός κόσμος μπορεί να φοβήθηκε αλλά ανασυγκροτήθηκε. Κέρδισε χρόνο.

Νομίζετε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ καίγεται για την αντιπολίτευση που κάνει ή δεν κάνει το ΠαΣοΚ; Καμία σχέση.

Σε αυτό το ομιχλώδες αλλά καταλαγιασμένο τοπίο, είναι λογικό και αναμενόμενο να προσβλέπουν όλοι στο εκλογικό αποτέλεσμα. Μόνο που θα έπρεπε να αρχίσουν να αναλογίζονται και την επόμενη ημέρα. Σε αυτή την προοπτική τα «ποτέ» είναι σαχλαμάρες για μικρά παιδιά.

Τουλάχιστον τώρα και μετά τα γιορτές θα μπορέσει επιτέλους το πολιτικό σύστημα να ασχοληθεί με το όντως σπουδαίο ζήτημα που είναι η εκλογή του (της) Προέδρου της Δημοκρατίας. Ελπίζω στα σοβαρά.

Μια κυβέρνηση δηλαδή που δεν απειλείται από κανέναν κι από πουθενά, τουλάχιστον εντός του δημοκρατικού πλαισίου. Και το ερώτημα είναι αν κάνει χρήση της υπεροχής της όχι για να πουλήσει μούρη σε ανυπόστατους αντιπάλους αλλά για να κυβερνήσει καλύτερα.

Αυτό που λείπει δεν είναι η «αντιπολίτευση», χωρίς την οποία μια χαρά ζούμε. Αλλά κάποιο εναλλακτικό σχέδιο εξουσίας, κάποια άλλη πρόταση διακυβέρνησης, χωρίς την οποία η δημοκρατία είναι κουτσή.

Ενα success story. Μπορεί να διατυπώνονται διαφορετικές απόψεις για το τι ακριβώς συνεπάγεται να αποτελείς μια δυτική ευρωπαϊκή χώρα αλλά κανείς δεν διανοείται ότι μπορεί να είναι κάτι άλλο. Πλην γραφικών και διαταραγμένων.

Στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης φτιάξαμε ίσως την καλύτερη δημοκρατία που είχαμε ποτέ. Παρόλο που παραμένει ερωτηματικό αν φτιάξαμε κι όσους δημοκράτες θα χρειαζόμασταν.

Δεν γίνεται οι διάφορες Κίμπερλι των ήπα να βουτούν στα βαθιά της γεωπολιτικής (που λέει ο λόγος...) και οι δικές μας να εξαντλούν τις ικανότητές τους στην Πισπιρίγκου, τη Μουρτζούκου και τον αστυνομικό της Βουλής.

Το βέβαιο είναι ότι το ΠαΣοΚ βρέθηκε σχεδόν άθελά του με μια ευκαιρία. Κι εφεξής μόνο το ίδιο θα δείξει αν και πόσο μπορεί να την αξιοποιήσει.

Ενόχλησε πράγματι τον Πρωθυπουργό η επιμονή του Πατέλη ότι η κυβέρνηση πρέπει να υπερηφανεύεται, όχι να ντρέπεται, για την ψήφιση του επίμαχου νομοσχεδίου; Ηταν πράγματι η ανάρτησή του για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων στη στέγαση η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι;

Ενώ το Ιράν μέτρησε το μπόι του και μαζεύτηκε. Το Ισραήλ βαράει, έρχεται κι ο Τραμπ, ποτέ δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει. Σιγά που θα πήγαιναν οι αγιατολάδες να σώσουν τον Ασαντ. Εδώ δεν ξέρουν εάν «εαυτούς δύνανται σώσαι».

Nα βγάλουν Πρόεδρο της Δημοκρατίας όποιον γουστάρουν. Κατά προτίμηση τον Αδωνι για να τους τη σπάσουν κιόλας. Αλλά τι νόημα θα είχε αυτό για τη δημοκρατία μας; Κανένα.