Γιάννης Πρετεντέρης

Δεν είναι εικόνα σοβαρής χώρας αυτή με ένα πόρισμα του αρμόδιου ΕΟΔΑΣΑΑΜ που ξεκίνησε για Ευαγγέλιο και εξελίχθηκε σε έκθεση αναπόδεικτων ιδεών.

Ο Τραμπ έχει ανακηρύξει μοντέλο του τον πρόεδρο Γουίλιαμ ΜακΚίνλεϊ, υποτιθέμενο πατέρα του αμερικανικού προστατευτισμού και επεκτατισμού στα τέλη του 19ου αιώνα.

Δεν ξέρω πόσο πλάκα έχει η Ζωή (ξέρω δηλαδή...) αλλά η δουλειά του πρωθυπουργού δεν έχει καθόλου. Είναι μία σοβαρή δουλειά.

Είναι πάντα χρήσιμο στη ζωή να ξέρουμε τι υποστηρίζουμε και για ποιον λόγο. Τα παραμύθια έχουν το χάρισμα να συναρπάζουν, ακόμη και να ενθουσιάζουν. Αλλά και να απογοητεύουν.

Ακόμη δηλαδή κι αν δεν βάλεις φυλακή κάποιον πρωθυπουργό, μπορείς πάντα να στείλεις εξώδικο στον απέναντι που έχει δυνατά τη μουσική.

Ο σημερινός παγκόσμιος εμπορικός πόλεμος που ξεκίνησε με μια ακατανόητη κι αψυχολόγητη αύξηση δασμών από τις ΗΠΑ κινδυνεύει να έχει μόνο ηττημένους.

Η Δημοκρατία έχει όρια. Αυτά είναι τα όρια του νόμου που η ίδια έχει επιβάλει στον εαυτό της. Κι ότι η ίδια πάντα δημοκρατία έχει αναθέσει στη Δικαιοσύνη την ευθύνη να επιτηρεί τον σεβασμό των ορίων και να τιμωρεί την κατάλυσή τους.

Οποιος καλοπροαίρετα νομίζει πως με τον Ερντογάν στην πόρτα και τον Πούτιν στο προαύλιο δεν πρέπει να ενισχύσουμε την άμυνά μας, χρειάζεται επείγουσα επίσκεψη σε ειδικό με λευκή μπλούζα.

Η δουλειά ενός κανονικού δημοσιογράφου όπως την αντιλαμβάνονται οι κανονικοί δημοσιογράφοι σε όλο τον ελεύθερο κόσμο είναι να ενημερώνει απερίσπαστος από «γενικές κοινωνικές απαιτήσεις» και από «αγώνες».

Ομολογώ ότι δεν ξέρω τι προτιμά η κυβέρνηση αλλά μου φαίνεται απολύτως λογικό να προτιμά απέναντί της τη Ζωή ή τον Βελόπουλο. Δεν θέλει και πολλή σκέψη να καταλάβεις γιατί

Kακό πράγμα η γκρίνια. Eχει κλείσει πολλά σπίτια. Αλλά και χωρίς ιδιαίτερη σημασία όταν είσαι κυβέρνηση. Είναι μέσα στο παιχνίδι. Oπως έλεγε κι ο Κένεντι «όποιος δεν αντέχει τη ζέστη, να μην μπαίνει στην κουζίνα»

Μόνο μια βλακώδης εμμονή κάνει κάποιους να θεωρούν ότι το ΠΑΣΟΚ και οι διάφοροι ναυαγοί του ΣΥΡΙΖΑ έχουν κάτι κοινό να μοιραστούν. Δεν έχουν.

Σε αυτόν τον αβέβαιο και ασταθή κόσμο που ανατέλλει, η Ελλάδα έχει μία και μοναδική πραγματική πολιτική. Να βρίσκεται παντού. Οπου μπορεί.

Όταν η δημοκρατική αντιπολίτευση προσχωρεί στο χάος δεν πλήττεται μόνο η δημοκρατική συμπολίτευση. Πλήττεται η ίδια η βάση του δημοκρατικού συστήματος.

Στην πολιτική εύκολα φεύγεις, δύσκολα γυρίζεις. Στην Ελλάδα μόνο ο Βενιζέλος κι ο Καραμανλής το κατάφεραν

Πούτιν-Τραμπ θα ήθελαν να επιστρέψουμε σε ένα διπολικό διεθνές σύστημα, όπου δύο υπερδυνάμεις θα κανονίζουν μεταξύ τους για τους υπόλοιπους. Κάτι σαν την εποχή του Ψυχρού Πολέμου μαζί με κουκλάρες, μπίζνες και ψώνια στο Λονδίνο

Με τα χρόνια που ακολούθησαν κατέστη σαφές πως όλα αυτά συνέβησαν ώστε η Ελλάδα να κατακτήσει την ανεξαρτησία της, ώστε να φτιάξει κράτος, ώστε να αποκτήσει Σύνταγμα, ώστε να μπορούν να τσακώνονται μεταξύ τους οι συνταγματολόγοι που τους αρέσει να εκπροσωπούν το Σύνταγμα.

Δεν αισθάνομαι ιδιαίτερα καθησυχασμένος αν η «νέα εθνική πυξίδα» του Τσίπρα δείχνει Κρεμλίνο and friends.

Ο Ερντογάν βρίσκεται στο μέσο της τελευταίας (κατά το Σύνταγμα...) θητείας του και λογικά περισσότερο θα έπρεπε να σχεδιάζει την ήρεμη ζωή ενός επιτυχημένου και μακρόβιου πρώην προέδρου παρά να ψάχνεται για νέους καβγάδες

Και μη γελιόμαστε. Θα είναι μάλλον δύσκολο να βρούμε «επόμενη κυβέρνηση» έως το 2027 ή νωρίτερα.