Γιάννης Πρετεντέρης

Κανείς δεν θα ρίξει την κυβέρνηση διότι δεν μπορεί. Και κανείς δεν θα κερδίσει τις εκλογές που θα ακολουθήσουν διότι κανείς δεν μπορεί να κερδίσει εκλογές που δεν θα γίνουν.

Το μοναδικό ερώτημα τελικά είναι γιατί το έκανε ο Σαμαράς. Τι επεδίωκε. Και πού αποβλέπει. Ομολογώ λοιπόν ότι δεν έχω καταλάβει τι συνέβη. Μεταξύ μας, δεν το έχει καταλάβει και κανείς άλλος.

Η κυβερνητική παράταξη ψάχνει για μηχανισμούς που θα αντιμετωπίσουν την αποσυσπείρωση των οπαδών της. Ψάχνει δηλαδή για ένα αντίπαλο δέος.

Οπως φάνηκε και στις διαλυτικές εξελίξεις των τελευταίων μηνών, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν απέκτησε ποτέ το καλούπι μιας παράταξης, ούτε την ομοιογένεια ενός ακροατηρίου.

Εως ότου λοιπόν επανεμφανιστεί ο Τσίπρας να διεκδικήσει την πρωθυπουργία χρήσιμο είναι να μετρήσουμε τι μπορεί να διεκδικήσει ο καθένας.

Υπό αυτές τις συνθήκες λοιπόν ο Μητσοτάκης κι ο Ανδρουλάκης μπορούν ανενόχλητοι να κάνουν την καλύτερη παρέα. Το πρόβλημα σχέσεων θα προκύψει μόνο αν κάποιος τρίτος μπει στο παιχνίδι. Αλλά πού να βρεθεί τρίτος; Εδώ κι ο δεύτερος με το ζόρι κρατήθηκε όρθιος.

Οι δυτικές κοινωνίες απορρίπτουν όλο και σαφέστερα μια ατζέντα χαζοχαρούμενης αποχαύνωσης.

Αν λοιπόν θέλουμε να εξαλείψουμε την τοξικότητα δεν αρκεί να την ακυρώσουμε πολιτικά. Πρέπει κυρίως να την καταστήσουμε ηθικά ακατονόμαστη.

Ολη η υπόθεση του ΣΥΡΙΖΑ και της «πρώτη φορά Αριστεράς» ήταν εξ αρχής μια τυχοδιωκτική αρπαχτή που οδήγησε σε μια διάψευση και κατέληξε σε ένα ρημαδιό.

Ο κόσμος είναι ένα βιβλίο ανοιχτό. Αρκεί να ξέρεις να το διαβάζεις.

Το ασφαλέστερο συμπέρασμα είναι ότι μια ομάδα τυχοδιωκτών έπαιξε την Κύπρο και την Ελλάδα στα ζάρια. Και με δεδομένο ποιοι έριξαν τις ζαριές δεν υπήρχε καμία πιθανότητα να είναι διαφορετικό το αποτέλεσμα.

Η ουσία είναι ότι οι Αμερικανοί ήθελαν να βγάλουν τον Τραμπ και τον έβγαλαν. Θα περίμενε κανείς από όσους ασχολούνται με τέτοια πράγματα να καταλάβουν το οφθαλμοφανές και το στοιχειώδες. Οτι ο προηγούμενος και επόμενος πρόεδρος έπλεε πάνω σε ένα ρεύμα.

Ο Τραμπ είναι απλώς η πιστοποίηση μιας ήττας που πανηγυρίζει ότι νίκησε. Και νίκησε επειδή οι άλλοι δεν πείθουν τους ψηφοφόρους.

Μετά πέφτεις πάνω στις αμερικανικές εκλογές ή τις βόμβες την Ουκρανία και οι άλλες βόμβες (οι «έμμεσες»...) εξελίσσονται σε μονόστηλα, άντε δίστηλα, διότι ο κόσμος έχει και σοβαρότερα πράγματα να ασχοληθεί.

Ο θυμός θεμελιώνει ένα ανεξέλεγκτο δικαίωμα στο σορολόπ. Οποιος το αμφισβητεί θεωρείται εχθρός του δικαιώματος, όχι του σορολόπ.

Αν ενδιαφέρεται συνεπώς η αντιπολίτευση να διεκδικήσει τον ρόλο της θα πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι αποτελεί μέρος μιας ομαλής θεσμικής λειτουργίας. Κι όταν καταξιωθεί σε αυτόν τον ρόλο, τότε θα έχει ψηλώσει αρκετά ώστε να διεκδικήσει κάτι μεγαλύτερο.

Η Αμερική είναι μια μεγάλη χώρα και μια στέρεη δημοκρατία. Στην καλή εκδοχή, όποιος κι αν εκλεγεί θα βρει τον δρόμο της. Μόνο που δεν θα βρει τον ίδιο δρόμο.

Νομίζω ότι τα «σιωπηλά μοντέλα» μπορεί να αποτελέσουν έναν καλό κώδικα ερμηνείας κάποιων φαινομένων αλλά και έναν εξαιρετικά παραπλανητικό οδηγό.

Η Χεζμπολάχ και η Χαμάς βρήκαν αρχηγούς και ο ΣΥΡΙΖΑ ακόμα ψάχνει.

Εχω την ισχυρή υποψία πως σε οποιαδήποτε άλλη δυτική δημοκρατία και μάλιστα στις περισσότερες ευρωπαϊκές ο υποψήφιος Ντόναλντ Τραμπ θα εκλαμβανόταν ως αυτό που είναι. Ενα νούμερο. Στην Αμερική όμως έχει ήδη διατελέσει πρόεδρος κι είναι πολύ πιθανό να επανεκλεγεί.