Γιώργος Παπαχρήστος

Ο Μπουτάρης ήταν παθιασμένος με τον εκσυγχρονισμό σε όλα τα επίπεδα. Πολιτικά, κοινωνικά, αυτοδιοικητικά. Ενας «Σημίτης» στη μικροκλίμακα της πόλης του.

Ισως είναι πρόωρο, μέχρι να ολοκληρωθεί η ρήξη στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, να υποστηρίξει κανείς ότι, τώρα που η Νέα Αριστερά δικαιώνεται από τις εξελίξεις και την επιλογή της να αποχωρήσει, ανοίγει ο δρόμος για την επανασυγκόλληση των κομματιών.

Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν τα κόμματα ήταν κόμματα των μελών και κατ' επέκτασιν των διαδικασιών;

Οπως στην πανίδα η προσαρμοστικότητα ή ο χαμαιλεοντισμός είναι όρος επιβίωσης για τα περισσότερα ζώα, ομοίως συμβαίνει και στην πολιτική.

Αυτό που οφείλει να κάνει ο κ. Ανδρουλάκης είναι να ανατρέψει τη δημόσια εικόνα του. Να την τσαλακώσει πρώτα και να την αναδομήσει αμέσως μετά.

Το έργο της στις κυβερνήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου, η πορεία της στην ΕΟΚ, το περίφημο «δείπνο των τεσσάρων», η εποχή Σημίτη, η διαφωνία με την πολιτική του Γιώργου Παπανδρέου στην έναρξη της κρίσης και η αποχώρηση

Ο,τι και να συμβαίνει, το μεγάλο στοίχημα για όποιον κερδίσει σήμερα, είναι να ομογενοποιήσει τη βάση του κόμματος. Να καταργήσει αυτή τη διαχωριστική γραμμή. Χωρίς να τα καταφέρει, δεν πάει πουθενά το ΠαΣοΚ.

Η σημερινή κάλπη υπερβαίνει αυτό καθαυτό το αποτέλεσμα που θα προκύψει. Υπερβαίνει ακόμα και το τεχνητό δίλημμα, που πλασάρεται σκοπίμως από διάφορες πλευρές, για το «ποιος μπορεί να αντιμετωπίσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη».

Επικειμένης της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, είναι προφανές ότι τα περιθώρια έχουν στενέψει περισσότερο από κάθε άλλη φορά.

Πρόκειται για την αποτύπωση μιας διαγραφόμενης αλλαγής στο εκλογικό σώμα, το οποίο φαίνεται να στρέφεται αργά επί του παρόντος προς το ΠαΣοΚ ως τη μόνη εναλλακτική πρόταση εξουσίας, απέναντι στη Νέα Δημοκρατία.

Ο βασιλιάς ήταν γυμνός, η κοινωνία δεν το έβλεπε, και το ζητούμενο τώρα είναι αν η «κασσελακιάδα» περίοδος στην πολιτική θα αποτελέσει μάθημα για όλους. Πολίτες και πολιτικούς.

Τα πράγματα δεν είναι ρόδινα και τίποτε δεν μπορεί να τα ωραιοποιήσει.

Οι μηχανισμοί απεμπλοκής στην περίπτωση της αντιπαράθεσης στην Κάσο λειτούργησαν άμεσα και η κρίση εκτονώθηκε σύντομα.

Είναι ίσως η πρώτη φορά, τα τελευταία χρόνια, που σημειώνεται μια τόσο έντονη κινητικότητα σε κορυφαία ζητήματα εξωτερικής πολιτικής

Aπό τις έως τώρα δημόσιες εμφανίσεις των ανθυποψηφίων του Νίκου Ανδρουλάκη αυτό που προκύπτει είναι η παντελής απουσία σοβαρής πρότασης για την επόμενη ημέρα του ΠαΣοΚ.

Οσα προηγήθηκαν των εκλογών, και όσα ακολούθησαν, έχουν αφήσει βαθιές χαρακιές στο σώμα του Κινήματος. Και σίγουρα μια πικρή γεύση στην εκλογική του βάση. Που καταλαβαίνει ότι όλα αυτά ήταν αχρείαστα. Γίνονται «για ένα αδειανό πουκάμισο, για μιαν Ελένη»...

Σίγουρα όμως θα έχει ένα θύμα: τη δημόσια εικόνα του ΠαΣοΚ και την ανατροφοδότηση στην κοινωνία του φαύλου κύκλου της συνολικής αμφισβήτησης του κόμματος, η οποία άνοιξε το 2010 με το πρώτο μνημόνιο και έκτοτε συνεχίζεται με αμείωτη ένταση...

Η αποχή από τις ευρωεκλογές μπορεί να μην είναι η απόλυτη καταστροφή, αλλά είναι μια σημαντική προειδοποίηση.

Το σαφές έλλειμμα της προεκλογικής περιόδου ήταν ασφαλώς ότι όπου αυτή εξελίχθηκε σε αντιπαράθεση των κομμάτων έγινε επί τη βάσει της εσωτερικής πολιτικής κατάστασης.

Ετσι όπως διαφαίνεται, ίσως η αποχή να είναι και ο μεγάλος... θριαμβευτής των εκλογών!