«ΜΕΡΙΚΟΙ φοιτητές που σπούδαζαν σε αγγλικά κολέγια έφεραν το γουότερ πόλο στην Ελλάδα γύρω στο 1910. Το παιχνίδι γίνεται όπως-όπως στις εγκαταστάσεις του ναυτικού Ομίλου Νέου Φαλήρου και του Ομίλου Ερετών στο Τουρκολίμανο, σε κάθε ευκαιρία που έρχονταν καράβια του αγγλικού στόλου ή μεγάλα εμπορικά που έφερναν κάρβουνο. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή ήρθαν να προστεθούν πολίστες της Σμύρνης (του Πέλοπα Μελαντίας, του Πανιωνίου και του Απόλλωνα). Πρωτόγονες συνθήκες μέσα στα θολά νερά του σχεδόν πάντα φουρτουνιασμένου όρμου, παιζόντουσαν αργότερα οι αγώνες με τον Ολυμπιακό, τον Εθνικό, τον Αρη, τον Ηρακλή Θεσσαλονίκης…».
ΑΥΤΗ είναι η εισαγωγή σε κείμενο του σπουδαίου παιδαγωγού της άθλησης, δασκάλου, προπονητή και συγγραφέα Κλεάνθη Παλαιολόγου για την υδατοσφαίριση, γραμμένο πριν από εξήντα και πλέον χρόνια. Και φυσικά ένας πρωτοπόρος του αθλήματος στη Σμύρνη, έφηβος, αθλητής του Πέλοπα, ο Αριστοτέλης Ωνάσης (τον αποκαλούσαν πάντα Αρίστο), και δεινός κολυμβητής δεν θα μπορούσε να φανταστεί την εξέλιξη του πόλο στην κορυφή των ομάδων του ελληνικού αθλητισμού.
ΕΠΙΜΕΤΡΟ η ανάδειξη από τον ΠΣΑΤ ως κορυφαίας ομάδας για το 2018 της ομάδας υδατοσφαίρισης του Ολυμπιακού. Στην πρώτη τριάδα της ψηφοφορίας δύο εθνικές ομάδες υδατοσφαίρισης (γυναικών και εφήβων). Στη δωδεκάδα οι έξι ομάδες είναι υδατοσφαιρικές (Εθνικές, διαφόρων ηλικιών). Εγγύηση για το μέλλον. Και όμως οι εθνικές ομάδες με τους παγκόσμιους και ευρωπαϊκούς τίτλους, τα μετάλλια και των τριών χρωμάτων, τα απαστράπτοντα διεθνή κύπελλα είναι άστεγες και δίχως έναν μόνιμο χώρο για τις προπονήσεις τους. Ετσι περιφέρονται από «κολυμβητηρίου εις κολυμβητήριον» και εν όψει της στέρησης του Αγίου Κοσμά η κατάσταση θα χειροτερέψει.
ΤΟ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ Κολυμβητήριο στο Ζάππειο (τμήμα του ιστορικού Ολυμπιακού Τριγώνου από το 1896), που σήμερα παρουσιάζει στις εγκαταστάσεις του θλιβερή εικόνα, θα έδινε απάντηση με μια αναμόρφωση και βελτίωση μέτριου κόστους. Η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή νίπτει τα χείρας της παραπέμποντας στην ιδιοκτήτρια, δηλαδή την Επιτροπή Ζαππείων και Κληροδοτημάτων. Αν η πολιτεία ενδιαφερόταν, η αντιμετώπιση από οικονομικής πλευράς μέσω της Περιφέρειας θα ήταν εφικτή. Αλλά φαίνεται ότι και εδώ ισχύει το «εις ώτα μη ακουόντων».
