Θα μπορούσε να αναλύσει κανείς το φαινόμενο με τη βοήθεια της Φυσικής. Του τρίτου νόμου του Νεύτωνα που είναι απόρροια της «αρχής διατήρησης της ορμής» και λέει πως «σε κάθε δράση μιας δύναμης αναπτύσσεται μια αντίθετη δύναμη αντίδρασης».
Δεν είναι μια μηλιά που ενισχύει την υπόθεση. Είναι τα πολιτικά συμφραζόμενα της εποχής. Το κύμα του λαϊκισμού που γέννησε η κρίση του 2008 ήταν αρκούντως ορμητικό για να μη διατηρηθεί στον χρόνο, το δημοψήφισμα του 2015 ήταν το επιστέγασμα της δράσης εκείνων που το καβάλησαν. Πολιτικά, αλλά και πολύ φυσικά, η δύναμη της αντίδρασης που αναπτύχθηκε απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ συγκροτήθηκε ως «αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο». Αλλά και ως δύναμη αντίδρασης λοιδορήθηκε.
Σαν να μην υπήρχε άλλος τρόπος να απομειωθεί η ισχύς της, η αντίδραση υποδείχθηκε ως «μέτωπο της λογικής» και τα ενεργά της στοιχεία ως «μενουμευρώπηδες». Στο ίδιο πνεύμα, αυτός ο λαϊκιστικής κοπής σνομπισμός κατασκεύασε ένα σύμβολο για το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο.
Ηταν ένα ποτήρι Απερολ που κρατούσε ένας διαδηλωτής στη μεγάλη διαδήλωση του 2015 υπέρ της παραμονής στην Ευρώπη. Το «μεγαλοαστικό» Απερολ ήταν ό,τι πρέπει για ένα κύμα που, μεθυσμένο από το «Οχι», χόρευε συρτάκι. Στο κύμα θα έμενε η μέθη, στους άλλους η ρετσινιά του Απερολ.
Αν τα πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά, δεν είναι επειδή το κύμα του λαϊκισμού πνίγηκε σε ένα ποτήρι Απερολ. Για να ηττηθεί ο λαϊκισμός χρειάστηκε να υπογράψει ένα ολόκληρο μνημόνιο. Καθώς όμως συμπληρώνονται οκτώ χρόνια από τότε και ενώ έχουν μεσολαβήσει μια στρατηγική ήττα και μια εκκωφαντική παραίτηση, τίθεται ένα ερώτημα ως προς τον λόγο ύπαρξης του μετώπου. Εντελώς νευτόνεια, θα μπορούσε να πει κανείς πως ο λαϊκισμός είναι πια ένα φυσικό φαινόμενο. Κάποια στιγμή θα δράσει και κάποιος θα αντιδράσει – ίσως και με ένα ποτήρι Απερολ στο χέρι.
