Κόλπα

Είναι διαχωρισμός; Ή μήπως είναι διχασμός; Και είναι μια λογική συνέπεια της άρνησης η αναστολή της εργασίας ή μήπως είναι τιμωρία; Αν δεν ήταν ορατός ο κίνδυνος του επιδημιολογικού αδιεξόδου, αυτό δεν θα ήταν παρά ακόμη ένα παιχνίδι με τις λέξεις ενός πολιτικού συστήματος που έχει συνηθίσει να υπερκαταναλώνει φαιά ουσία. Με τον πιθανό πήχη των κρουσμάτων όμως να εκτοξεύεται ακόμη και στις 20.000, το παιχνίδι με τις λέξεις μετατρέπεται σε παιχνίδι με τη ζωή και τον θάνατο. Μπορεί να παίζει κανείς σε αυτές τις συνθήκες;

Για ένα πολιτικό σύστημα που παραδοσιακά κατασκευάζει πόλωση αντί για συναίνεση, το ερώτημα δεν είναι καινούργιο. Εχει τεθεί σε όλες τις μεγάλες κρίσεις – από τον εθνικό διχασμό του περασμένου αιώνα έως την οικονομική κρίση του σημερινού. Και έχει τεθεί με εκείνο τον υποθετικό λόγο που δεν συμπαθούν οι ιστορικοί: Τι θα είχε γίνει εάν το πολιτικό σύστημα συμφωνούσε πως το μνημόνιο με τους δανειστές ήταν η μοναδική λύση για να αποφύγει η χώρα την άτακτη χρεοκοπία; Πόσο μικρότερο θα ήταν το κόστος εάν δεν επένδυε ένα μέρος του συστήματος στην αγανάκτηση; Και πόσο πιο γρήγορα θα είχε λήξει αυτή η περιπέτεια εάν το ίδιο αυτό κομμάτι δεν καβαλούσε το κύμα του λαϊκισμού;