Είναι η πολλοστή φορά που η κυβέρνηση προσπαθεί με ταχυδακτυλουργικό τρόπο να εξαφανίσει ένα ακόμη ζήτημα διαφάνειας που «ξεφυτρώνει» στην αυλή της. Πρόκειται για την τακτική τού παρακάμπτω το πρόβλημα, ανοίγοντας παράλληλα έναν άλλον κύκλο συζητήσεων και δηλώνοντας ταυτόχρονα ότι το πρόβλημα για το οποίο εγκαλούμαι δεν είναι κατ’ ουσίαν πρόβλημα, αλλά μια κατασκευή των αντιπάλων μου για να με πλήξουν.
Με δυο λόγια, δεν λύνω το πρόβλημα, αλλά αποσπώ την προσοχή της κοινωνίας με κάτι άλλο.
Απλή τακτική, δοκιμασμένη και ως έναν βαθμό επιτυχημένη. Κάπως έτσι ξεπεράσαμε το πρόβλημα με τις πλαστές ενημερότητες των συγγενών του Πρωθυπουργού, κάπως έτσι παρακάμφθηκαν οι απαντήσεις για τις σχέσεις με τη Βενεζουέλα και τον ρόλο του υπουργού Παππά στην οικοδόμησή τους, κάπως έτσι σώπασαν στόματα που γνωρίζουν, γιατί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο μετείχαν στο «πάρτι» με τα οικονομικά συμφέροντα προ και μετά τις εκλογές του 2015. Κάπως έτσι ξεχάσαμε τις «τρύπες» στο «πόθεν έσχες» του Φλαμπουράρη, του Σταθάκη, ακόμη και του ίδιου του κ. Τσίπρα με τις εταιρείες του. Γιατί τεχνηέντως και κάθε φορά που τα ερωτηματικά γιγαντώνονταν, η μπάλα πήγαινε στην εξέδρα και όλοι εμείς στρέφαμε το βλέμμα στην εξέδρα να εντοπίσουμε την μπάλα, ενώ οι κυβερνώντες με τα φτυάρια στα χέρια τα κουκούλωναν πυρετωδώς.
Σήμερα όμως η ανοχή που επιδείκνυε η κοινωνία στη λογική «γιατί οι άλλοι ήταν καλύτεροι, μωρέ;» μοιάζει πολύ μακρινή ανάμνηση. Μα τόσο μακρινή. Και το περίφημο «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς, που κάθε φορά επικαλούνταν η κυβέρνηση για να αμυνθεί έναντι της κριτικής των αντιπάλων της, φαντάζει πλέον με τρύπια κουρελού στον μπερντέ του Καραγκιόζη.
Η διαφάνεια, η αμείλικτη στάση απέναντι στην κάθε είδους διαφθορά, η αποφασιστικότητα στην τιμωρία όσων ενέχονται στη διασπάθιση ή την κλοπή δημοσίου χρήματος δεν μπορεί να είναι μονόδρομος. Δεν μπορεί να αφορά μόνο το «σάπιο παλιό πολιτικό σύστημα» όπως με απόλυτο και εντελώς αντιδημοκρατικό τρόπο συκοφαντείς συνολικά πολιτικές παρατάξεις και κόμματα που κυβέρνησαν επί δεκαετίες τη χώρα. Εκείνους για ό,τι έκαναν ή δεν έκαναν τους καταδίκασε ο λαός στην αντιπολίτευση. Εσύ όμως, που ανήλθες στην εξουσία ως αρχάγγελος της κάθαρσης, πώς μπορείς να κλείνεις τα μάτια στη διαφθορά που κοπρίζει ήδη στην αυλή σου;
Το χειρότερο για έναν πολιτικό δεν είναι να αποτύχει. Το χειρότερο είναι να αποκτήσει οίηση με την εξουσία. Είναι αυτή που τον «στολίζει» εν συνεχεία με αλαζονεία, έπαρση, ανεκτικότητα στα «συμπτώματα» διαφθοράς, παραλογισμό, ασέβεια προς τον λαό. Δυστυχώς ο Αλ. Τσίπρας πάσχει πλέον από βαριά οίηση…
