Το μέλλον δεν προβλέπεται ακριβώς, ακόμη και όταν το μετράς έως την τελευταία στιγμή. Ετσι και με τις αμερικανικές εκλογές. Κανένας δεν είχε προβλέψει την ηγεμονική νίκη του Ντόναλντ Τραμπ – ούτε καν εκείνοι που σήμερα χρεώνουν στις «ελίτ» την αποτυχία πρόβλεψης του μέλλοντος ως αδυναμία κατανόησης του παρόντος. Κλεισμένες στον θόλο τους, λένε, δεν είδαν τον τυφώνα να έρχεται. Τόσες υψιπετείς αναλύσεις και έχασαν το προφανές. Ακόμη χειρότερα, τόλμησαν να υποθέσουν πως το «κουτσό άλογο της κούρσας» μπορούσε να έχει την παραμικρή πιθανότητα να κερδίσει, έστω και στον πόντο, και να γραφτεί η Ιστορία αλλιώς.
Η Ιστορία γράφτηκε τελικά έτσι όπως κανένας δεν είχε προβλέψει πως θα γραφτεί. Οχι ως προαναγγελθέν θρίλερ μιας μάχης ψήφο με ψήφο στην πιο χαμένη κωμόπολη της πιο απομακρυσμένης κομητείας του «Μπλε Τείχους» ή της «Ζώνης της Σκουριάς», αλλά ως θρίαμβος του MAGA και μιας άλλης, «βαθιάς Αμερικής» που πήρε την εκδίκησή της με ένα ζεστό πιάτο που βγήκε μόλις από την κάλπη. Και το άλλο μισό; Εκείνο το 48% της λαϊκής ψήφου και τα 69 εκατομμύρια των πολιτών που ψήφισαν τους Δημοκρατικούς; Στη ζέση της ερμηνείας για το εκλογικό αποτέλεσμα, δεν ηττήθηκαν απλώς. Εκείνη η Αμερική, η πιο οικεία σε αυτή την πλευρά του Ατλαντικού, καταδικάστηκε στην ανυπαρξία. Ο δεύτερος δεν είναι τίποτε, είναι σαν να μην υπάρχει.
Μαζί της καταδικάζεται στην ανυπαρξία και ό,τι εκπροσωπεί ή ό,τι την εκφράζει. Η ευαισθησία για τα ατομικά δικαιώματα, η αγωνία για την κλιματική κρίση, η αντίληψη πως η κοινωνική ειρήνη δεν επιτυγχάνεται διά του βίαιου αποκλεισμού αλλά μέσω της συμπερίληψης και της αποδοχής του Αλλου. Ερμηνεύοντας τη νίκη του Τραμπ, ο καθένας φέρνει τον τραμπισμό στα μέτρα του και εκεί όπου τον βολεύει. Επιτέλους ξεμπερδέψαμε με τη woke κουλτούρα, φτάνει πια με την πολιτική ορθότητα, ας ξαναπούμε τον παχύσαρκο «χοντρό» και τα άτομα με αναπηρία «σακάτηδες». Ας ανασάνουμε τώρα που απαλλαχθήκαμε από αυτόν τον ασφυκτικό εξευγενισμό της γλώσσας.
Ο «βρώμικος Ντόναλντ» αναπνέεται αυτές τις πρώτες ώρες του θριάμβου του σαν καθαρός αέρας. Στο αποτέλεσμα δεν αναγνωρίζεται καμία συνθετότητα, το γεγονός πως οι Πολιτείες που τώρα ψήφισαν Τραμπ είχαν καταψηφίσει λίγο καιρό πριν τους περιορισμούς στις αμβλώσεις, δηλαδή κάτι που βρίσκεται στον πυρήνα της ατζέντας του, σκεπάζεται από ένα πέπλο παντελούς αδιαφορίας.
Τα μηνύματα της κάλπης από το Γουισκόνσιν και τη Νότια Ντακότα έφτασαν ως εδώ, για να χαράξουν ακόμη και τις δικές μας γεωπολιτικές γραμμές. Να παρατήσουμε τους Ουκρανούς στην τύχη τους, να υποκλιθούμε στην αυλή της «Απολυταρχίας Α.Ε.», όπως τιτλοφορείται το τελευταίο βιβλίο της Αν Απλμπάουμ, αποσπάσματα του οποίου προδημοσιεύει σήμερα «Το Βήμα». Το Κεντάκι μίλησε, ο Πούτιν είναι φίλος, επιστρέφουμε στη μοίρα μας και στην κοίτη του «ξανθού γένους».
Αυτό το τεράστιο – και όχι μόνο γεωγραφικά – άλμα λογικής φτάνει έως τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Η «βαθιά Αμερική» βρέχει πια τα πόδια της στο Αιγαίο Πέλαγος, οι «κοκκινολαίμηδες» από τα Απαλάχια Ορη και οι «χιλμπίληδες» από το Σινσινάτι ψήφισαν για την υφαλοκρηπίδα, τα θαλάσσια πάρκα και τα F-35. Ψήφισαν για τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο ακόμη και αν, όπως δήλωναν χαρούμενα και καλόψυχοι σε έναν έλληνα δημοσιογράφο που βρέθηκε στα μέρη τους πριν από κάποια χρόνια, το δικό τους «ταξίδι στο εξωτερικό» ήταν στο Σικάγο και στη Νέα Υόρκη.
Πώς να ερμηνεύσει λοιπόν κανείς τις αμερικανικές κάλπες; Οπωσδήποτε εκ του αποτελέσματος. Αλλά και από την απόσταση που επιβάλλουν όχι μόνο η γεωγραφία, η οικονομία ή οι πολιτικές και οι κοινωνικές συνθήκες, αλλά και το ίδιο το αποτέλεσμα. Δεν είμαστε όλοι «βαθιά Αμερική». «Βαθιά Αμερική» δεν είναι καν όλοι οι Αμερικανοί.
