Η κυβέρνηση στο τέλος της προηγούμενης χρονιάς αποφάσισε τρία μέτρα για την ασφαλιστική αγορά. Το ένα αφορούσε την υποχρεωτική ασφάλιση των ιδιοκτητών κατοικιών με αντικειμενική αξία άνω των 500.000 ευρώ έναντι φυσικών καταστροφών, που θα ισχύσει από την 1η Ιουνίου του τρέχοντος έτους. Το δεύτερο αφορά την υποχρεωτική ασφάλιση 300.000 ακινητοποιημένων οχημάτων που δεν κυκλοφορούν και έχουν καταθέσει τις πινακίδες, έναντι επίσης φυσικών καταστροφών.
Το τρίτο μέτρο αφορούσε την απαλλαγή από τον φόρο ασφαλίστρων των ανήλικων ασφαλισμένων με συμβόλαια υγείας. Ολα αυτά έρχονται να λύσουν προβλήματα. Οι ανασφάλιστες κατοικίες είναι μια πληγή της χώρας. Το να ζητείς επίσης αποζημίωση επειδή σου πήρε το ποτάμι το αυτοκίνητο, ενώ αυτό δεν πληρώνει ασφάλιστρα, επίσης ήταν ένα πρόβλημα. Το να κινητροδοτείς τις οικογένειες να κάνουν ασφαλιστήρια υγείας στα παιδιά τους ώστε να τα πηγαίνουν στην ιδιωτική υγεία για την περίθαλψή τους είναι επίσης σημαντικό, θα έλεγα ότι πρόκειται για μια ρεαλιστική απεικόνιση της αδυναμίας του δημόσιου συστήματος Υγείας.
Ολα τα παραπάνω καλύπτουν μια ανάγκη, αλλά προσφέρουν και μια σημαντική νέα ασφαλιστική ύλη στις ασφαλιστικές επιχειρήσεις της χώρας. Θα περίμενε κανείς ότι και αυτές θα απαντούσαν με την ίδια θέρμη που τους συμπεριφέρθηκε η κυβέρνηση.
Αντί θέρμης, αυτοί επέλεξαν να «χαρατσώσουν» τους πελάτες τους στις ετήσιες ανανεώσεις συμβολαίων με διάφορες αιτιάσεις, άλλες αληθινές και αυταπόδεικτες (γήρανση, αύξηση κόστους στα νοσοκομεία κ.λπ.), άλλες λιγότερο προφανείς. Το σίγουρο είναι ότι ενώ θα βγάλουν περισσότερα από τις κυβερνητικές αποφάσεις, δεν δείχνουν και πολύ αποφασισμένες να απορροφήσουν τα επιπλέον κόστη που δημιουργούνται. Και αυτό δεν είναι ωραίο.
Επικαλούνται ότι υποχρεούνται να αυξάνουν τα ασφάλιστρα υγείας γιατί τα ιδιωτικά νοσοκομεία τούς αυξάνουν τα αποζημιούμενα νοσήλια. Δεν έχω λόγο να το αμφισβητήσω. Είναι γνωστό εδώ και καιρό σε όποιους επισκέπτονται ένα ιδιωτικό θεραπευτήριο ότι άλλη τιμή υψηλότερη θα εισπραχθεί εάν έχουν ιδιωτική ασφάλιση, πολύ λιγότερο θα πληρώσουν εάν διαπραγματευτούν οι ίδιοι ατομικά την τιμή και πληρώσουν από την τσέπη τους.
Και αυτό είναι παράδοξο. Για κάποιον λόγο γίνεται και ευθύνη της κυβέρνησης είναι να το ψάξει γιατί δημιουργούνται και θέματα φοροδιαφυγής. Σε κάθε περίπτωση, με αυτή τη συνθήκη καταλύεται μια βασική αρχή της αγοράς. Για πρώτη φορά είναι φτηνότερη η μονάδα από μια μεγάλη ομαδική συνεργασία. Τις ασφαλιστικές τις εμπιστεύονται και τις πληρώνουν οι ασφαλισμένοι μεταξύ άλλων και γιατί θεωρούν ότι μπορούν να διαπραγματευτούν καλύτερα από τους ίδιους, λόγω μεγέθους, καλύτερες τιμές για τις ίδιες υπηρεσίες. Αυτό δεν συμβαίνει εδώ και καιρό στις υπηρεσίες υγείας και αντί να το λύσουν οι ίδιες ασφαλιστικές που το αντιμετωπίζουν, επιχειρούν να το μεταφέρουν στους πελάτες τους.
