Οπως όλες οι φρέσκες κυβερνήσεις, η κυβέρνηση Μητσοτάκη ζει έναν μήνα του μέλιτος με την ελληνική κοινωνία.
Η διάχυτη ανακούφιση πριμοδοτήθηκε από μια μακρά και κουραστική προεκλογική περίοδο. Και η γενικότερη ευεξία από το καλοκαίρι. Θα δούμε πόσο θα κρατήσουν τα σιρόπια!
Η αντιπολίτευση από την άλλη ζει σε μια κατάσταση παρανοειδούς παράκρουσης.
Συμπεριφέρεται σαν να μην έχασε τέσσερις εκλογές σε 43 μέρες. Σαν να μην απέρριψε εκκωφαντικά ο κόσμος τη ρητορική και τα επιχειρήματά της.
Μεταξύ μας, ούτε αυτό είναι αφύσικο. Είναι γνωστό τι γεννά η πολλή θλίψη, και η απώλεια της εξουσίας δεν είναι χαρούμενο πράγμα.
Οι ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ έκαναν ομαδική ερώτηση(;) στις Βρυξέλλες επειδή η ΕΡΤ και το ΑΠΕ υπήχθησαν στο γραφείο του Πρωθυπουργού. Μια ερώτηση μούφα, άνευ ουσίας, σημασίας και αντικειμένου. Λες και ο Πρωθυπουργός ήταν υποχρεωμένος να ρωτήσει τους Κούλογλου, Παπαδημούλη και κομπανία μήπως προτιμούν να αναλάβει την ΕΡΤ το Χαμόγελο του Παιδιού.
Γελοιότητες. Υποθέτω πως με τον χρόνο θα προσγειωθούν στη νέα κατάσταση και θα βρουν τον ρυθμό τους.
Υπό μια αυστηρή προϋπόθεση: οι μεν και οι δε να συνειδητοποιήσουν ότι έγιναν εκλογές, ότι έχουμε αποτέλεσμα, ότι υπάρχουν νικητές και ηττημένοι.
Οτι δηλαδή το εκλογικό γεγονός έχει μεταβάλει ριζικά τα δεδομένα.
Μετά τις εκλογές η κυβέρνηση δεν μπορεί να αντιπολιτεύεται την αντιπολίτευση. Ακριβώς όπως η αντιπολίτευση δεν μπορεί να υποδύεται την κυβέρνηση.
Να θυμίσω επιπροσθέτως ότι η νέα κυβέρνηση (όπως κάθε κυβέρνηση…) κρίνεται για όσα η ίδια δεσμεύτηκε να υλοποιήσει. Για τίποτε άλλο και πάντως όχι για τις γνώμες της αντιπολίτευσης.
Ως εκ τούτου μπορεί να γράψει στα παλιότερα παπούτσια της τις διαμαρτυρίες για την αντιεγκληματική πολιτική ή για το σωφρονιστικό σύστημα, για τα δημόσια μέσα ενημέρωσης ή για την τάξη και την ασφάλεια των πολιτών.
Οι πολίτες άκουσαν τον ΣΥΡΙΖΑ, είδαν τον ΣΥΡΙΖΑ στην πράξη, απέρριψαν όσα άκουσαν και είδαν. Και η κυβέρνηση φυσικά δεν ελέγχεται στη βάση όσων οι ψηφοφόροι έχουν ήδη απορρίψει.
Θέλει να διαλέξει υφυπουργούς από την αγορά; Από τον ιδιωτικό τομέα; Από εταιρείες; Με βιογραφικά; Αυτό θα κάνει. Είναι προφανές ότι δεν έχει καμία υποχρέωση να στηριχθεί στις ικανότητες κάθε Καρανίκα, ούτε να αξιοποιήσει όσα κορίτσια «βάδισαν στους δρόμους του αγώνα στη Γένοβα και στην Πράγα».
Κακά τα ψέματα, στις 7 Ιουλίου συντελέστηκε μια βαθιά αλλαγή που δεν είναι μόνο πολιτική. Δεν γίνεται λοιπόν να μην αλλάξει τίποτε και μάλλον πρέπει να αλλάξουν πολλά.
Αρέσει – δεν αρέσει, αυτό είναι το νόημα της δημοκρατίας.
Η αδυναμία της αντιπολίτευσης να το κατανοήσει δυσκολεύει πρώτα απ’ όλα την ίδια. Υποψιάζομαι ότι είναι μια μορφή «άρνησης» με την επιστημονική έννοια του όρου: δεν θέλει να κατανοήσει, ούτε να αποδεχθεί μια αρνητική για την ίδια μεταβολή της πραγματικότητας.
Θα ήταν απλώς ανθρώπινο, αν δεν έχει επανειλημμένα αποδειχθεί και πολιτικά επικίνδυνο.
Τηρουμένων των αναλογιών είναι περίπου η κατάσταση στην οποία είχε βρεθεί η τότε αντιπολίτευση το 2015, στο διάστημα μεταξύ των εκλογών του Ιανουαρίου και του Σεπτεμβρίου. Ούτε που καταλάβαινε τι συνέβαινε και έκανε το ένα λάθος μετά το άλλο.
Τελικά όμως κάθε κυβέρνηση κρίνεται για τον εαυτό της, όχι για την εκάστοτε αντιπολίτευση.
Θα κριθεί αυστηρά όχι αν διορίσει έναν σύμβουλο της Lamda Development αλλά αν αρχίσει να κάνει εκπτώσεις σε όσα έχει δεσμευτεί.
Και ακόμη αυστηρότερα αν προσπαθήσει να κοροϊδέψει την κοινωνία – όπως έκαναν οι προκάτοχοί της…
Διότι για να κοροϊδεύεις επιτυχώς μια κοινωνία δεν χρειάζεται μόνο θράσος. Χρειάζεται και πολύ ταλέντο!
Εκτακτη ανάγκη
Στη Χαλκιδική η νέα κυβέρνηση πέρασε μάλλον επιτυχώς το πρώτο τεστ έκτακτης ανάγκης που της προέκυψε. Αν μη τι άλλο, έδειξε ανακλαστικά.
Το φρικώδες είναι ότι χρειάστηκε νέα κυβέρνηση και νέα καταστροφή για να πάρουμε χαμπάρι ότι στην Ελλάδα δεν λειτουργεί (ακόμη!) ο ευρωπαϊκός αριθμός έκτακτης ανάγκης, το 112.
Ακουσα ότι ο Μητσοτάκης έδωσε εντολή να γίνουν άμεσα όλες οι απαιτούμενες ενέργειες για να ενεργοποιηθεί. Μακάρι.
Αλλά η απορία παραμένει. Για ποιον λόγο άραγε χρειάζονται μια νέα κυβέρνηση, μια νέα καταστροφή και η προσωπική εμπλοκή του Πρωθυπουργού για να πραγματοποιηθεί κάτι που σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη θεωρείται δεδομένο και αυτονόητο;
