Η ιστορία κυκλοφορεί ως ανέκδοτο μεταξύ των δημοσιογραφικών κύκλων. Συνάδελφος, εντός πολλών εισαγωγικών, διατηρεί εβδομαδιαία στήλη, υπό τύπον επιφυλλίδος, σε μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδα.
Η εφημερίδα έχει υιοθετήσει τη θέση ότι προκειμένου περί των αρθρογράφων της, ο αναγνώστης πρέπει να έχει και μια εικόνα αυτού που έχει γράψει όσα διαβάζει. Εξ ου και δίπλα στη ρουμπρίκα του άρθρου δημοσιεύει και τη φωτογραφία τους.
Η περί ης ο λόγος αρθρογράφος, εντός και πάλι πολλών εισαγωγικών, έχει επιλέξει φωτογραφία η οποία περιγράφει απολύτως τη φιλαυτία, την αλαζονεία και τον ναρκισσισμό που τη διακρίνουν: στο ύψος του στήθους έχει απλώσει την παλάμη στην οποία ο παράμεσος βγάζει μάτι – τον κοσμεί «κοτρόνα» κατά το κοινώς λεγόμενο, ακαθορίστου ύψους τιμής, αλλά «κοτρόνα».
Ο μαντάμ σουσουδισμός, άλλο σύμφυτο του χαρακτήρος της, για όσους τη γνωρίζουν, σε πλήρη απεικόνιση. Αλλά κάποια στιγμή, εκεί στο 2010, έρχεται η οικονομική κρίση. Και το να διεκτραγωδείς την κατάσταση της χώρας και ειδικά του λαού που πεινάει και υποφέρει με το εκτυφλωτικό μονόπετρο στο χέρι πριν καν ο αναγνώστης ρίξει μια ματιά στο άρθρο, δεν είναι και τόσο καλή ιδέα.
Εξ ου και αλλάζει τη φωτογραφία. Εν μιά νυκτί. Και δίνει τη θέση της σε άλλη φωτογραφία. Με μαύρο φόρεμα, δηλωτικό της θλίψης για την κρίση και του αγώνα για να νικηθούν αυτοί που την έφεραν. Είναι τρόπον τινά ένα «αμπέχονο» της εποχής. Για «πάλης ξεκίνημα, νέους αγώνες» και άλλα συναφή επαναστατικά.
Οπως στην πανίδα η προσαρμοστικότητα ή ο χαμαιλεοντισμός είναι όρος επιβίωσης για τα περισσότερα ζώα, ομοίως συμβαίνει και στην πολιτική. Ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Τσίπρας διοργάνωσε, μέσω ενός ακαθορίστου στόχευσης ινστιτούτου που έχει δημιουργήσει, μια ολόκληρη εκδήλωση στον Πειραιά, για να μας ενημερώσει ότι «εάν δεν αλλάξουμε πορεία, θα ξαναπέσουμε σε τοίχο και μάλιστα συντομότερα από όσο ίσως πιστεύουμε». Μάλιστα.
Χωρίς ίχνος αυτοκριτικής, χωρίς διάθεση να ζητήσει μία συγγνώμη για το 3ο και χειρότερο μνημόνιο διαρκείας που υπέγραψε, υποθηκεύοντας τα πλουτοπαραγωγικά πλεονεκτήματα της χώρας για 50-60 χρόνια – ως τραγικό αποτέλεσμα των τσαρλατανισμών του 2015 – χρειάστηκε μια 10ετία για να προσαρμοστεί στην πραγματικότητα.
Στο μεσοδιάστημα ηττήθηκε 7 ή 8 φορές σε εκλογές, είδε να συντρίβεται η κοσμοθεωρία του ότι δήθεν «αλλάζοντας την Ελλάδα, θα άλλαζε την Ευρώπη», και τώρα που αναζητεί τρόπους να επανέλθει στο πολιτικό προσκήνιο, ουσιαστικά παραδέχεται αυτό που του επισήμαινε τότε σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος. Αλλά η αλαζονεία, η έπαρση και η υπεράσπιση της αυθεντίας τού τίποτα τον αποτρέπουν να το ομολογήσει. Να δηλώσει καθαρά «έκανα λάθος».
Σε μια κανονική χώρα, και για μια τέτοια εκδήλωση, το ακροατήριο του κ. Τσίπρα θα ήταν στενά συγγενικά του πρόσωπα, και ίσως μερικοί επιστήθιοι φίλοι. Στη χώρα όπου οι πολιτικοί ποντάρουν τα ρέστα τους στα αποτελέσματα της μακροχρόνιας λωτοφαγίας, ο κ. Τσίπρας και ο κάθε κ. Τσίπρας δεν διαθέτει απλώς βήμα για να επισφραγίσει την επιστροφή του στον πραγματικό κόσμο, αλλά έχει ακροατήριο σε ένα κατάμεστο θέατρο για να τον ακούσει.
Κυρίως όμως για να τον αποθεώσει καθώς τείνει τον δείκτη με οργή, δίνει από καθέδρας συμβουλές, ασκεί σκληρή κριτική και κάνει υποδείξεις, παρότι ο ίδιος αρνείται πεισματικά να εξηγήσει γιατί όσα σήμερα υποστηρίζει δεν τα υλοποίησε την περίοδο της δικής του πρωθυπουργίας.
Στην πραγματικότητα, έχουμε μια άλλη εκδοχή του μονόπετρου και του «αμπέχονου». Εκανε καριέρα με το «αμπέχονο» του «τσεγκεβαρισμού» και σήμερα προσπαθεί να επανέλθει στο προσκήνιο επιδεικνύοντας το μονόπετρο της πραγματικής ζωής.
Θέλουμε τέτοιους πολιτικούς; Δεν τους θέλουμε. Για την ακρίβεια, χορτάσαμε από το είδος. Ας ρίξουμε μια ματιά στο τι συμβαίνει σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ. Συγκρούονται πολιτικές απόψεις για τη χώρα; Αντιπαρατίθενται προτάσεις και θέσεις για τα μεγάλα προβλήματα που βρίσκει συνεχώς μπροστά της η Ελλάδα; Μάχονται μεταξύ τους ιδέες για το αύριο; Τίθενται στη δημόσια σφαίρα προς διαβούλευση απόψεις για τις καινούργιες προκλήσεις που αντιμετωπίζει καθημερινά η κοινωνία;
Οχι βέβαια. Στην πραγματικότητα, η σύγκρουση αφορά τη σφραγίδα και τον θώκο του προέδρου του κόμματος. Με ό,τι συνεπάγονται. Εξουσία, ταμείο, προνόμια, αναγνώριση, αποδοχή, παραγοντιλίκι.
Μερικοί από τους διεκδικητές της σφραγίδας και του θώκου προσπαθούν να τα καταφέρουν προτάσσοντας το μονόπετρο στον παράμεσο. Δείγμα ότι αυτοί διδάχθηκαν από το κυβερνητικό παρελθόν του ΣΥΡΙΖΑ και έχουν πλέον προσαρμοστεί στη ρεαλιστική πραγματικότητα.
Και υπάρχουν και οι άλλοι οι οποίοι φορώντας το φθαρμένο «αμπέχονο» μιας ιδεολογίας που θυμίζει δεινοσαύρους και παλαιοντολογικές ανακαλύψεις, συνεχίζουν «στον δρόμο που χάραξε ο Τσίπρας».
Οπως και να το δεις, από όποια θέση και να το εξετάσεις «βλάπτουν (όλοι τους) τη Συρία, το ίδιο», κατά τον στίχο του Κων. Καβάφη…
