Ενα φάντασμα (έστω, φαντασματάκι) πλανάται πάνω από τη χώρα: αυτό της επανάληψης του 2012. Στις πρώτες εκλογές εκείνης της χρονιάς, του Μαΐου, οι μέχρι τότε κομματικές και πολιτικές ισορροπίες ανατράπηκαν άρδην. Θυμίζω: η Χρυσή Αυγή σχεδόν 7% και 21 έδρες, τα ανεμομαζώματα του Καμμένου 10,6% και 33 έδρες, εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ στο 16,7% και 52 έδρες, το ΠαΣοΚ και η ΝΔ σε ελεύθερη πτώση (από το 44% στο 13% το ΠαΣοΚ, από το 33,5% στο 18,8% η Νέα Δημοκρατία).
Βέβαια, ήδη τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς, με τη φιλελεύθερη παράταξη να συσπειρώνεται στοιχειωδώς, το πράγμα «συμμαζεύτηκε» κάπως. Αλλωστε, και το εκλογικό σώμα είχε εν μέρει ήδη εκτονωθεί, ίσως και να είχε τρομάξει λίγο με τη σύνθεση της Βουλής. Ετσι κάπως, με τη ΝΔ να έχει ανέβει στο 29,5%, έγινε εφικτό να σχηματιστεί η κυβέρνηση ΝΔ-ΠαΣοΚ-ΔΗΜΑΡ, και σύντομα απλώς ΝΔ-ΠαΣοΚ, από τη στιγμή που ο Κουβέλης αναπόλησε τη φιλόξενη αγκαλιά της alma mater του, της παραδοσιακής Αριστεράς. Βέβαια, κατά τα άλλα, και τον Ιούνιο του 2012, η Χρυσή Αυγή ήταν σχεδόν στο 7%, ενώ και ο Καμμένος παρέμεινε υπολογίσιμη δύναμη με 7,5%. Οσο για τον ΣΥΡΙΖΑ, έκανε νέο θεαματικό άλμα, αγγίζοντας το 27%.
Αφορμή για αυτήν την αναδρομή/υπενθύμιση η άνοδος του «αντισυστημισμού» και των λεγόμενων αντισυστημικών κομμάτων που καταγράφεται (ευλόγως, ίσως) στις μετά τα Τέμπη δημοσκοπήσεις. Μέχρι τα τέλη Μαΐου, οπότε πιθανότατα θα έχουμε τις πρώτες εκλογές, δεν αποκλείεται αυτή η ροπή προς την «αντισυστημική» ψήφο να έχει καταλαγιάσει.
Ας μην ξεχνάμε, όμως, ότι η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ μάς κληροδότησε ένα ακόμα φασούλι: την απλή αναλογική. Κάτι σαν απλή αναλογική ήταν και ο εκλογικός νόμος Τσοχατζόπουλου, εκείνος με την παγκόσμια πρωτοτυπία να ευνοεί το κόμμα που ήταν φανερό ότι θα ερχόταν δεύτερο (λέγε με ΠαΣοΚ). Συνέπεια εκείνου του νόμου ήταν να μείνει η χώρα το 1989-90 για περίπου έναν χρόνο ακυβέρνητη και να οδηγηθεί στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Με άλλα λόγια, «αντισυστημισμός» (που λέει ο λόγος…) σε συνδυασμό με απλή αναλογική είναι μείγμα ικανό να οδηγήσει σε καταστάσεις ανεξέλεγκτες. Θα μου πείτε, στις δεύτερες εκλογές, που εκτός απροόπτου θα ακολουθήσουν σύντομα, το πράγμα θα έρθει πιθανόν σε ρέγουλα. Ενδεχομένως. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει και ότι οι συνέπειες που θα έχουν οι εκλογές της απλής αναλογικής θα είναι ανώδυνες. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Καμμένος συγκυβέρνησε τελικά επί τέσσερα χρόνια τη χώρα.
Ναι, ξέρω: το 2023 δεν είναι 2012, η χώρα δεν είναι χρεοκοπημένη όπως τότε, η οικονομία πατάει σήμερα λίγο-πολύ στα πόδια της, οι πολίτες δεν αισθάνονται να απειλούνται τα κεκτημένα τους, κ.λπ., κ.λπ. Ωστόσο, καλό θα είναι να μην παίζουμε εν ου παικτοίς, να αποφευχθούν καταστάσεις που θα μπορούσαν να θέσουν σε κίνδυνο τις ομαλές πολιτικές εξελίξεις. Την «κανονικότητα», αυτήν που, όπως κυνικότατα το διατύπωσε η κυρία Αχτσιόγλου, «ποτέ δεν υπήρξε ευκαιρία για την Αριστερά».
Ο κ. Ανδρέας Παππάς είναι επιμελητής εκδόσεων και μεταφραστής.
