Ο Στάλιν δεν ήταν νεκρός όταν ήταν ήδη νεκρός. Η είδηση του θανάτου του, αν μπορούσε ακόμα με κάποιο μαγικό τρόπο να αναβληθεί, θα ίσχυε ακόμα. Ο Ρούζβελτ, όταν για τέταρτη φορά διεκδικούσε την προεδρία, όφειλε υπό βροχή, σε ανοιχτό αυτοκίνητο, να αποδείξει τη στάμινά του. Ο Μπάιντεν με ελαφρά πηδηματάκια σε δημόσιες εμφανίσει του δεν σταματά να μας διαμηνύει ότι, ναι, είναι πιο νέος απ’ ό,τι φανταζόμαστε.
Η άρνηση της φθοράς, η διεκδίκηση μιας χαμένης νεότητας από τη μεριά των ηγετών τροφοδοτείται από μια εικονολαγνική εποχή που επιτρέπει στις φαντασιώσεις παντοδυναμίας να ριζώνουν. Και πρόσκαιρα να αναβάλλουν. Τι; Mα τι άλλο; Tο αναπότρεπτο τέλος. Οχι απαραίτητα της ζωής αλλά το τέλος μιας εικόνας παντοδυναμίας που τροφοδοτούσε αυτή τη ζωή.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
