Φωτεινή Τσαλίκογλου

Αληθινό δεν είναι μόνο αυτό που συμβαίνει αλλά και αυτό που μπορεί να συμβεί.

Ο σύγχρονος λόγος, ο πολιτισμός μας σήμερα, δεν αγαπά την κατάθλιψη, παρότι κάνει ό,τι μπορεί για να την πολλαπλασιάσει.

Η συγγραφέας φέρνει στο προσκήνιο την κρυμμένη δύναμη της ανθρώπινης ευαλωτότητας με τη «Μοναχοκόρη».

Την ίδια στιγμή που προβάλλεις τον εαυτό σου, προβαίνεις στην αυτο-απονομιμοποίησή του. Ποιος εαυτός όμως υπάρχει για να απονομιμοποιηθεί; Ο «εαυτός» χάνει ολοένα και περισσότερο την αυτοδυναμία του.

Οταν τα παιδιά υποβάλλονται σε πρακτικές ψυχικής χειραγώγησης - Η αλήθεια προβάλλει ως ψεύδος και το ψεύδος ως αλήθεια.

«Η Παναγία γυμνώνει το στήθος. Είναι αποφασισμένη. Μια αγέρωχη, μη διαπραγματεύσιμη, σοβαρότητα διαπερνά το βλέμμα της. Σε κοιτάζει ίσια στα μάτια. Πιάνει το στήθος της. Θα θηλάσει τον εσταυρωμένο γιο της. Σε καμιά εκκλησία δεν βρίσκεται αυτή η εικόνα»

Μόλις τέλειωσα μια συνεδρία με την ψυχολόγο του σχολείου μου. Δεν πρόκειται να της ομολογήσω ποτέ τι είναι τα κρυμμένα σημάδια στα πόδια και στα χέρια μου.

Τα άμορφα σχήματα ευνοούν την ανάδυση πολύτιμων συνειρμών και ασυνείδητων τρόπων σκέψης.

Μια ονειρώδη πραγματικότητα υπόσχεται ο ανεξάντλητα επινοητικός ψηφιακός πολιτισμός μας.

Ο Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος θα μπορούσε να ήταν η ενσάρκωση της ελπίδας. Ο κατευνασμός της απόγνωσης. Οι γυμνές ζωές των ωφεληθέντων από τα 18 εκατομμύρια γεύματα της κοινωνικής κουζίνας. Ομως το ερώτημα παραμένει

«Είμαι κιόλας 6 μηνών. Η κοιλιά τώρα φαίνεται. Φοράω φαρδιά φουστάνια. Κανείς δεν το έχει πάρει είδηση. Εξι μηνών κι όλα πάνε καλά, μαμά. Είναι κοριτσάκι, ακούς; Δεν ήθελα να ξέρω το φύλο του, μαμά. Μη με ρωτάς γιατί. Δεν ξέρω ακριβώς να σου πω. Πιο πολλά είναι αυτά που νιώθω παρά αυτά που γνωρίζω».

Ολα τριγύρω αλλάζουν κι όλα τα ίδια μένουν. «Αγάπη μου, είσαι πέρα για πέρα δικιά μου. Μη διανοηθείς να πάψεις να μου ανήκεις!».

Για τα βουβά και αθέατα θύματα αξίζει να περιφρουρηθεί, να μην ευτελιστεί, να μη χαθεί η εκρηκτική δυνατότητα που έχει το ελληνικό #ΜeΤoo.

Τα πέντε στάδια του πένθους, όπως χαρακτηριστικά διατυπώθηκαν από την κλασική πλέον μελέτη της Ελίζαμπεθ Κιούμπλερ-Ρος είναι η άρνηση, ο θυμός, η διαπραγμάτευση, η κατάθλιψη, η αποδοχή

«Το κάναμε έτσι, για την πλάκα μας. Και τι έγινε;». Με διαταρακτική ειλικρίνεια τα λόγια αυτά δεν μας μιλάνε για μια κατεστραμμένη ομάδα παιδιών, μας μιλάνε για καθρέφτες. Είναι λόγια καθρέφτες. Οι καθρέφτες που σήμερα προτάσσονται στα νέα παιδιά για να δουν το πρόσωπό τους δεν είναι παραμορφωτικοί. Είναι πολλαπλά κομματιασμένοι. Νέες κανονικότητες με ταχύτητα […]

«Καλό ίδρυμα είναι μόνο το κλειστό ίδρυμα». Ναι! αυτό θα μπορούσε να είναι ένα από τα κεντρικά συμπεράσματα αυτής της διαταρακτικής ιστορίας. Μέσα στη γενική κατακραυγή τονίστηκε η αναντιστοιχία κάθε κλειστού, αποκομμένου από την κοινότητα ιδρύματος με την ψυχική υγεία και τις ανάγκες των νεαρών τροφίμων του. Επισημάνθηκαν οι βλάβες διαρκείας που χαράζονται στο σώμα […]