Ο Στάλιν δεν ήταν νεκρός όταν ήταν ήδη νεκρός. Η είδηση του θανάτου του, αν μπορούσε ακόμα με κάποιο μαγικό τρόπο να αναβληθεί, θα ίσχυε ακόμα. Ο Ρούζβελτ, όταν για τέταρτη φορά διεκδικούσε την προεδρία, όφειλε υπό βροχή, σε ανοιχτό αυτοκίνητο, να αποδείξει τη στάμινά του. Ο Μπάιντεν με ελαφρά πηδηματάκια σε δημόσιες εμφανίσει του δεν σταματά να μας διαμηνύει ότι, ναι, είναι πιο νέος απ’ ό,τι φανταζόμαστε.
Η άρνηση της φθοράς, η διεκδίκηση μιας χαμένης νεότητας από τη μεριά των ηγετών τροφοδοτείται από μια εικονολαγνική εποχή που επιτρέπει στις φαντασιώσεις παντοδυναμίας να ριζώνουν. Και πρόσκαιρα να αναβάλλουν. Τι; Mα τι άλλο; Tο αναπότρεπτο τέλος. Οχι απαραίτητα της ζωής αλλά το τέλος μιας εικόνας παντοδυναμίας που τροφοδοτούσε αυτή τη ζωή.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
