Αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι με την κυβέρνηση, οφείλουμε να της αναγνωρίσουμε ότι είναι συνεπής σε ένα τουλάχιστον πράγμα εξ όσων έχει διεξέλθει έως τώρα, στα τέσσερα χρόνια και έναν… αιώνα που διαχειρίζεται τις τύχες της χώρας: δεν έχει αφήσει άθικτο τίποτε. Το δυστύχημα για αυτήν, και για τη χώρα πρωτίστως, είναι ότι αυτό δεν ήταν αποτέλεσμα μιας δημιουργικής πρωτοβουλίας. Μιας κινητήριας δύναμης για να βελτιωθεί η κατάσταση στο ήδη υπάρχον σύστημα. Οχι. Ηταν το αποτέλεσμα μιας ασεβούς προσέγγισης. Μιας λογικής ότι «αφού μπορώ, θα το επιχειρήσω κιόλας».
Στο πλαίσιο αυτό, κανέναν δεν μπορεί να ξενίζει το γεγονός ότι προσέγγισε την αναθεώρηση του Συντάγματος με πρώτο μέλημα το πώς θα αποκομίσει μικροκομματικά οφέλη. Οτι είδε την αναθεώρηση μια κατ’ εξοχήν, και κατά βάση, συναινετική διαδικασία ως ευκαιρία να διευκολυνθεί στις επιδιώξεις της σε βάρος των αντιπάλων της. Παράδειγμα η προεδρική εκλογή. Η νοσηρή εμπειρία του 2014 και των αρχών του 2015 κατέδειξε ότι είναι λάθος να διαλύεται η Βουλή εξαιτίας της αδυναμίας της να εκλέξει Πρόεδρο με την πλειοψηφία των 180 ψήφων. Θα ανέμενε κανείς ότι η κυβέρνηση θα συναινούσε στην αναθεώρηση του σχετικού άρθρου του ισχύοντος Συντάγματος – ακόμη και να το προκρίνει ως πρώτο προς αναθεώρηση. Αντί για αυτό, τι παρατηρήσαμε; Υπαναχωρήσεις και παλινωδίες με στόχο την προσπάθεια εμπλοκής, και όχι διευκόλυνσης, της διαδικασίας για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
