Δικαιούται ένας πρόεδρος κόμματος να έχει «προσωπικές απόψεις»; Και αν δικαιούται να διαθέτει, έως ποιο (ιδεολογικοπολιτικό) σημείο μπορεί να φτάνουν αυτές, ώστε να θεωρούνται από τους υπολοίπους συμβατές με τις αρχές του κόμματος; Επίσης ένας πρόεδρος μπορεί να έχει λόγο στην κατάρτιση των ψηφοδελτίων του κόμματός του ή απλώς παρίσταται και χαιρετίζει κατά τη διαδικασία κατάρτισής τους; Τα ερωτήματα φαντάζουν ίσως ρητορικά, αλλά δεν είναι.
Αντιθέτως προέκυψαν εσχάτως, αφορούν ευθέως τον πρόεδρο του κόμματος Στέφανο Κασσελάκη και τέθηκαν «ξερά», χωρίς την παραμικρή προσπάθεια να καλυφθούν πίσω από έστω έμμεσες αναφορές. Απεικονίζουν δε με τον πιο παραστατικό τρόπο τη βαθιά κρίση στην οποία φαίνεται να εισέρχεται ο ΣΥΡΙΖΑ με την ολοκλήρωση, σήμερα, του κύκλου των αυτοδιοικητικών εκλογών.
Το δυστοπικό κομματικό τοπίο που δημιουργήθηκε αργά αλλά σταθερά μετά την παραίτηση του Αλ. Τσίπρα από την ηγεσία του κόμματος και επιτάθηκε με μια ακόμη, καταστροφικών διαστάσεων, εκλογική ήττα προκαλεί σκληρά τη συνοχή της αξιωματικής αντιπολίτευσης και φέρνει τον καινούργιο πρόεδρό της ενώπιο ενωπίω με τη ζοφερή πραγματικότητα. Αυτή που δεν καταλαβαίνει από lifestyle πολιτικές, ούτε υπακούει σε φωτογένειες και αστειάκια.
Οταν στέλεχος του κόμματος, πρώην βουλευτής, τολμάει να αντεπιτεθεί με απαξιωτικό τρόπο στην προειδοποίηση που εκείνος έχει απευθύνει προς τους βουλευτές του να αναστείλουν κάθε προσπάθεια υπονόμευσης, τότε είναι προφανές ότι ο σεβασμός και η αποδοχή προς το πρόσωπό του έχουν πάει περίπατο.
Και όταν επίσης άλλο στέλεχος του κόμματος, στενός συνεργάτης κορυφαίου υπουργού των κυβερνήσεων Τσίπρα, «εισηγείται» να εκδιωχθεί ο πρόεδρος με απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής για τις «προσωπικές απόψεις» που εξέφρασε στη γενική συνέλευση του ΣΕΒ, τότε δύσκολα μπορεί να κλείσει κανείς τα μάτια και να υποδυθεί ότι όλα βαίνουν καλώς. Υποθέτω ότι το αντιλαμβάνεται και ο ίδιος.
Οι μεγαλοστομίες για τη «μεγάλη προοδευτική παράταξη», της οποία η ανοικοδόμηση θα ξεκινούσε την περασμένη Δευτέρα, είναι μάλλον αδύνατον να κρύψουν την αλήθεια. Η εσωκομματική αντιπολίτευση (του) δείχνει τα δόντια της και ουσιαστικά τον απειλεί ακόμη και με έξωση – τι άλλο μπορεί να σημαίνουν όλα όσα διατυπώνουν εις βάρος του; Τον θεωρούν «ξένο» σώμα, έναν «εισοδιστή» που δεν έχει την παραμικρή σχέση με την Αριστερά, και το χειρότερο; Αφήνουν βαριά υπονοούμενα για το «ποιος είναι από πίσω», «ποιος τον έφερε» και «τι επιδιώκει» αυτός που τον έφερε. Οι θεωρίες συνωμοσίας, τόσο σύνηθες φαινόμενο στην Αριστερά, δίνουν και παίρνουν και στην ουσία διχάζουν περαιτέρω ένα κόμμα το οποίο έτσι κι αλλιώς βρισκόταν σε ένα ιδεολογικό σταυροδρόμι από την εποχή του κ. Τσίπρα. Μεταξύ Αριστεράς και Κεντροαριστεράς.
Αν και ο νέος πρόεδρος δεν έχει ξεκαθαρίσει τι ακριβώς πιστεύει επί του προκειμένου, η ομιλία του στο ΣΕΒ ήρθε να θολώσει περισσότερο την εικόνα, παρά να καθησυχάσει τους αριστερούς οπαδούς και φίλους του κόμματος. Αντιθέτως τους απενοχοποίησε που στις εκλογές της περασμένης Κυριακής αποφάσισαν να στηρίξουν τους υποψηφίους του ΚΚΕ αντί για τους δικούς τους.
Τώρα λοιπόν που χαμηλώνουν τα φώτα και οι κάμερες των «πρωινάδικων» αποσύρονται η μια μετά την άλλη από το κατόπι του, είναι κάτι παραπάνω από εμφανές πως τίποτε δεν θα είναι πια εύκολο για αυτόν. Το κεφάλαιο της «επικοινωνίας» με τον λαό του εξαντλήθηκε, όπως αναμενόταν άλλωστε, γρηγορότερα του αναμενομένου.
Για την ακρίβεια, κάηκε από την υπερέκθεση στα social media και ΜΜΕ και τώρα καλείται να αποδείξει ότι είναι κάτι παραπάνω από εικόνα. Θα συγκρουστεί με την κομματική μιζέρια ή θα υποκύψει σε αυτούς που τον αμφισβητούν; Αυτό είναι το βασικό ερώτημα. Και είναι ο μόνος που μπορεί να απαντήσει. Πάντως, επί προσωπικού θα πρέπει να αισθάνεται πολύ ευτυχής και συνάμα τυχερός. Αν κάθε θαύμα κρατάει τρεις ημέρες, το δικό του κράτησε σχεδόν δυο μήνες. Δεν είναι λίγο…
