Η επανεκλογή του κ. Νίκου Ανδρουλάκη στην ηγεσία του ΠαΣοΚ, έδωσε την ευκαιρία σε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που «παρακολουθεί» την πολιτική ζωή, να επαινέσει την άψογη διαδικασία. Κυρίως διότι διεξήχθη μέσα σε ένα περιβάλλον πολιτικού πολιτισμού, με σοβαρότητα και με γνώμονα τη διαφύλαξη της ενότητας του χώρου. Ο έπαινος όμως, μπορεί να μεταφραστεί σε ψήφους; Μπορεί να αποτελέσει τον καταλύτη για την «αναγνώριση» του ΠαΣοΚ ως πολιτικής δύναμης η οποία μπορεί να παίξει, εκ νέου, πρωτεύοντα ρόλο στα πολιτικά πράγματα της χώρας;
Είναι το βασικό ερώτημα που απασχολεί ήδη από το βράδυ της επανεκλογής του κ. Ανδρουλάκη τους πολιτικούς αναλυτές. Επί του παρόντος, δεν υπάρχουν φυσικά απαντήσεις. Εκτιμήσεις ίσως, αλλά απαντήσεις όχι. Οι αναλυτές θα περιμένουν να διαπιστώσουν στην πράξη αν ο «νέος» πρόεδρος ανέγνωσε σωστά τα μηνύματα της κάλπης, και βεβαίως αν έλαβε τα απαραίτητα «μαθήματα» από όσα μεσολάβησαν στην 4μηνης διάρκειας προεκλογική περίοδο.
Κατά τη γνώμη μου, περισσότερο απ’ όλα αυτό που οφείλει να κάνει ο κ. Ανδρουλάκης είναι να ανατρέψει τη δημόσια εικόνα του. Να την τσαλακώσει πρώτα και να την αναδομήσει αμέσως μετά.
Ποιο είναι το βασικό επιχείρημα εκείνων που τον αμφισβήτησαν ήδη από τις πρώτες ώρες μετά τις ευρωεκλογές, όταν το ΠαΣοΚ απέτυχε να υπερκεράσει τον ΣΥΡΙΖΑ στην κούρσα για τη δεύτερη θέση; Οτι «ο Ανδρουλάκης δεν μπορεί». Γιατί «δεν μπορεί»; Διότι δημιούργησε ένα προσωποπαγές μοντέλο διαχείρισης του κόμματος, με αποκλεισμούς στελεχών, με παραγκωνίσεις άλλων, με χρησιμοποίηση σε καίριες πολιτικές θέσεις ατόμων που δεν είχαν ούτε την ικανότητα ούτε την εμπειρία να τις υπηρετήσουν. Οτι στην ουσία το ΠαΣοΚ το λειτούργησε με μία παρέα «κολλητών» από τα χρόνια της φοιτητικής του ζωής, στην ΠΑΣΠ Ξάνθης.
Είναι αλήθεια όλο αυτό; Εν μέρει ίσως. Αλλά δεν έχουν πλέον σημασία τα ποσοστά αλήθειας που μπορεί να υπάρχουν σε αυτή την περιγραφή. Σημασία έχει ότι ένα ολόκληρο σύστημα, εντός και εκτός ΠαΣοΚ, με την αφειδώλευτη βοήθεια του πάντα πρόθυμου να στηρίξει την επιχείρηση αποδόμησής του κυβερνητικού επικοινωνιακού επιτελείου, πέτυχαν να καταστεί κοινή πεποίθηση ότι «ο Ανδρουλάκης δεν μπορεί».
Είναι αξιοσημείωτο ότι κανείς δεν υποστήριξε, ταυτόχρονα ή παράλληλα, ότι «το ΠαΣοΚ δεν μπορεί». Και είναι λογικό. Μια προσεκτική ματιά στις θέσεις που το κόμμα έχει παραγάγει στο διάστημα της ηγεσίας του κ. Ανδρουλάκη, θα αναδείξει πολιτικές οι οποίες ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις της κοινωνίας, και πολλές φορές είναι μπροστά από τις νομοθετικές πρωτοβουλίες που αναλαμβάνει η κυβέρνηση. Πιστοποιώντας παράλληλα ότι πρόκειται για έναν ζωντανό οργανισμό ο οποίος έχει προσαρμοστεί σε μεγάλο βαθμό στις καινούργιες προκλήσεις. Οτι δεν ζει, ως απολίθωμα, με τις αναμνήσεις ενός ένδοξου παρελθόντος.
Αλλά ο εκσυγχρονισμός του ΠαΣοΚ, δεν πέρασε στην κοινωνία, πολύ απλά γιατί το επικάλυψε η εκτίμηση ότι «ο Ανδρουλάκης δεν μπορεί».
Αρα, όσο κι αν ακούγεται παράταιρο στη φάση που βρίσκεται σήμερα το κόμμα μετά την πανηγυρική επανεκλογή του κ. Ανδρουλάκη, αυτό που προέχει είναι το re-branding του ηγέτη του. Σε ένα από τα τελευταία σποτ που «ανέβασε» το επιτελείο του προέδρου του ΠαΣοΚ στο ΤikΤok, εμφανιζόταν να λέει «με κατηγορούν ότι δεν χαμογελάω», και ακολουθούσαν μερικά πλάνα με τον ίδιο χαμογελαστό, να ανταλλάσσει χειραψίες με οπαδούς του. Αρκεί αυτό για να ανατρέψει την πεποίθηση; Οχι φυσικά!
Μπορεί να ακούγεται ανόητο ή και γελοίο, ωστόσο στον κόσμο που ζούμε, όπου όλα κυριαρχούνται από τα social media, η δημόσια εικόνα ενός ηγέτη προηγείται οποιασδήποτε πολιτικής θέσης, δυστυχώς. Και ο κ. Ανδρουλάκης πρέπει να δουλέψει σκληρά για να καταφέρει να αλλάξει την εικόνα που έχει ο πολύς κόσμος γι’ αυτόν, η οποία ειρήσθω εν παρόδω δεν έχει καμία σχέση με αυτό που πραγματικά είναι! Θα τα καταφέρει; Και πόσο σύντομα;
Είναι ερωτήματα, τις απαντήσεις των οποίων μόνον εκείνος έχει. Οφείλει να πείσει ότι αποκωδικοποίησε σωστά το μήνυμα της κάλπης που τον επανεξέλεξε. Ενα πρώτο βήμα είναι «να ταράξει στην ενότητα» όσους τον κατηγόρησαν για παραγκωνισμούς και φεουδαρχικές αντιλήψεις. Ενα δεύτερο, η συγκρότηση μιας δυνατής ομάδας, που θα έχει τον χαρακτήρα υβριδικής εναλλακτικής πρότασης εξουσίας. Ενα τρίτο, η διαρκής παρουσία στη Βουλή, εκεί που όλα κρίνονται, και η άσκηση πραγματικής αντιπολίτευσης στην κυβέρνηση. Με ουσία, και με στόχο. Η κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ απαιτεί από τον ίδιο και το ΠαΣοΚ να καλύψουν άμεσα το κενό. Επιτέλους ας του γίνει κίνητρο να χαθούν σύντομα τα χαμόγελα στο Μέγαρο Μαξίμου με την επανεκλογή του…
