Σε μια πρόσφατη έρευνα της εταιρείας ερευνών GED στο πλαίσιο της ενότητας «People of Greece» οι συμμετέχοντες κλήθηκαν, πλην διαφόρων άλλων, να απαντήσουν και στο θέμα της συνεργασίας στον χώρο της Κεντροαριστεράς, έτσι γενικόλογα, ερώτημα που προέκυψε από τις τελευταίες συζητήσεις περί πιθανής συνεργασίας ΠαΣοΚ και ΣΥΡΙΖΑ εν όψει των ευρωεκλογών.
Πέραν του εντελώς θεωρητικού ενδεχομένου, το οποίο προσκρούει στη σκληρή πολιτική πραγματικότητα αλλά και στην απλή λογική (ποιος ο λόγος να συνεργαστούν και ποιο είναι το διακύβευμα αυτής της πιθανής συνεργασίας;), υπάρχει και ο νόμος της φύσης. Που επιτάσσει όπου δημιουργείται ένα κενό, μια άλλη δύναμη να σπεύδει να το καλύψει.
Επανέρχομαι όμως στα της έρευνας. Για λόγους που δεν είναι εύκολα κατανοητοί, η πλειοψηφία των ερωτηθέντων βλέπει σε ένα ποσοστό της τάξεως του 58% θετικά την πιθανότητα συνεργασία των κομμάτων της Κεντροαριστεράς στο πλαίσιο των ευρωεκλογών. Χωρίς να διευκρινίζεται αν αυτή η συνεργασία θα είναι μέσω της υποστήριξης κοινού ψηφοδελτίου. Ενα 23% των ερωτηθέντων απαντά πως θεωρεί αυτή την εξέλιξη αρνητική, ενώ ένα 19% δεν απαντά διότι δεν γνωρίζει, δεν ενδιαφέρεται κ.λπ. Σε ένα δεύτερο ερώτημα όμως που τίθεται, και ζητεί από τους ερωτώμενους να τοποθετηθούν – η ερώτηση είναι πόσο πιθανή θεωρούν οι Ελληνες αυτή τη συνεργασία – οι απαντήσεις είναι σχεδόν μοιρασμένες. Ενα 47% απαντά ότι τη θεωρεί απίθανο να πραγματοποιηθεί, ενώ αντιθέτως πιθανή τη θεωρεί το 42%, και ένα ποσοστό της τάξεως του 11% εκφράζει άγνοια.
Φυσικά τάσσομαι υπέρ εκείνων που δηλώνουν ότι μια συνεργασία ΠαΣοΚ – ΣΥΡΙΖΑ, με αυτή τη σειρά, είναι απίθανο να υπάρξει. Όχι μόνο γιατί ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Στ. Κασσελάκης τορπίλισε την πιθανότητα με την ανεκδιήγητη, απολιτική και εξόχως διχαστική δήλωση στην οποία προέβη, προκειμένου να δικαιολογήσει την απουσία του από την τιμητική εκδήλωση για τον κ. Κώστα Σημίτη. Ούτε γιατί επέσυρε η δήλωση αυτή τα εύσημα του γνωστού Π. Πολάκη και ενός σκληρού πυρήνα υποστηρικτών του νέου προέδρου. Αλλά γιατί αυτή η συνεργασία θέλει οπωσδήποτε δύο για να πραγματοποιηθεί. Είναι όπως το ταγκό.
Στην περίπτωση αυτή, δεν υπάρχουν οι δύο, όχι γιατί ο ένας εκ των δύο, και εν προκειμένω ο ΣΥΡΙΖΑ, υπονομεύει την όποια πιθανότητα είχε διαφανεί μετά τη συνάντηση του κ. Κασσελάκη με τον πρόεδρο του ΠαΣοΚ Νίκο Ανδρουλάκη. Αλλά κυρίως, γιατί για το ΠαΣοΚ ποτέ δεν υπήρξε – ούτε σκέψη! – για πιθανή συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, και μάλιστα εκλογικού αντικειμένου, εν όψει των ευρωεκλογών του επόμενου χρόνου.
Αυτό οφείλεται στο ότι η βασική επιδίωξη του ΠαΣοΚ είναι να υπερκεράσει τον ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές. Να καταγραφεί δηλαδή και επίσημα αυτό που η επιστημονική κοινότητα των στατιστικολόγων διαβλέπει να έρχεται: ότι το ΠαΣοΚ αργά αλλά σταθερά, και πάντως συνεχώς, καλύπτει τα κενά που αφήνει η βαθιά κρίση η οποία ταλανίζει τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ο κόσμος της πολιτικής δεν έχει καμία σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο. Είναι αφυδατωμένος από συναισθήματα, δεν υπάρχουν φιλίες και δεν υπάρχει αλληλεγγύη. Κυριαρχεί ο νόμος της ζούγκλας – ο θάνατός σου, η ζωή μου.
Πώς προέκυψε σε διαφόρους ότι το ΠαΣοΚ, το οποίο κερδίζει συνεχώς έδαφος από την αποσάθρωση του ΣΥΡΙΖΑ, θα μπορούσε να στηρίξει τον αρχηγό του κ. Κασσελάκη προσφέροντάς του το δεκανίκι της συνεργασίας στις ευρωεκλογές, είναι ένα μυστήριο. Ουδέποτε υπήρξε σοβαρή συζήτηση στη Χαρ. Τρικούπη για κάτι τέτοιο, και προφανώς δεν «χάλασε ο αρραβώνας» ΣΥΡΙΖΑ – ΠαΣοΚ εξαιτίας της δήλωσης Κασσελάκη ή των πανηγυρισμών Πολάκη.
Πολύ απλά γιατί ουδέποτε υπήρξε αρραβώνας. Ουτε φλερτ υπήρξε. Και δεν μπορούσε να υπάρξει, όσες γέφυρες και να ρίξουν οι πασοκογενείς του ΣΥΡΙΖΑ προς τα παλιά λημέρια. Οι ίδιοι είναι personae non gratae, αν όχι όλοι, τουλάχιστον οι περισσότεροι, και κάθε τέτοια απόπειρα μόνο αντιδράσεις προκαλεί. Γνώμη μου; Τα δύο κόμματα θα συνεργαστούν ίσως στη Βουλή για την Προανακριτική για τα Τέμπη και ίσως για τις υποκλοπές, αλλά ως εκεί. Μετά, δύο ξένοι στην ίδια πόλη…
