Οταν έχεις ένα ναυάγιο με εκατοντάδες νεκρούς, δεν μπορείς παρά να εστιάσεις σε αυτό. Και το κάνεις, ξέροντας πως δεν έχει απομείνει τίποτε που να μην έχει ειπωθεί ή που μπορεί να κάνει τη διαφορά. Θυμάστε την πρώτη φορά στη ζωή σας που ήρθατε αντιμέτωποι με το παράλογο που όμως είναι αποδεκτό στην κοινωνία μας; Την πρώτη φορά, ας πούμε, που είδατε στη ζωή σας άστεγο ή ακρωτηριασμένο άνθρωπο να επαιτεί; Αυτό που στην ανόθευτη, ανεπεξέργαστη παιδική ματιά φωνάζει ως βαρβαρότητα, αδικία και παραλογισμός, οι μεγάλοι το λέμε «shit happens». Και ίσως βολικά ξεχνάμε πολλές φορές πως η βασική διαφορά μας με τους νεκρούς του ναυαγίου είναι πως έτυχε να γεννηθούμε σε μια ανεπτυγμένη χώρα της Δύσης και έτσι δεν χρειάζεται να θαλασσοπνιγούμε αγκαλιά με τα παιδιά μας αναζητώντας λιγότερη φτώχεια, ειρήνη, προοπτική ή απλά πόσιμο νερό.
Ναι, ο κόσμος μας είναι περίπλοκος και ζητήματα όπως αυτό που έχουμε για άλλη μια φορά μπροστά μας είναι οπωσδήποτε σύνθετα. Δεν μπορεί όμως να είναι και αποδεκτά. Και για την ΕΕ οι νεκροί εν πλω προς τη «Γη της Επαγγελίας» αποτελούν ένα άβολο κομμάτι κανονικότητας. Αν δεν ήταν έτσι, θα είχαμε εδώ και χρόνια μια σοβαρή πολιτική μετανάστευσης και ασύλου. Οταν το δυστύχημα δεν γίνεται να περάσει «στα ψιλά» όπως τώρα, η αντίδραση περιορίζεται σε συλλυπητήρια και πύρινους λόγους κατά των διακινητών. Μα το να λες πως για το Μεταναστευτικό φταίνε οι διακινητές είναι, τηρουμένων των αναλογιών, σαν να λες πως για την ελληνική κρίση έφταιξαν τα μνημόνια ή πως για την κλιματική αλλαγή φταίει η ζέστη.
«Αναπτυξιακές ενέσεις και δημοκρατική διάχυση χρειάζεται» σχολίαζε λίγες ώρες μετά το ναυάγιο ένας φίλος. Ναι. Και να αναστραφεί η κλιματική αλλαγή και παγκόσμια ειρήνη, που λένε και οι φιναλίστ στα καλλιστεία. Το θέμα μας ήταν πώς θα μπορούσαν να ανακοπούν οι ροές προς την Ευρώπη. Αν εκείνη την ώρα ρίχναμε μια ματιά στα νέα στοιχεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες ή της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Copernicus για τα ρεκόρ θερμοκρασίας τον Ιούνιο, θα καταλαβαίναμε πως το να μιλάς για έναν κόσμο χωρίς εκτοπισμένους είναι σαν να μιλάς για έναν κόσμο χωρίς σεισμούς ή βροχές. Δεν συνέβη ποτέ και ούτε πρόκειται. Οσο ο μισός πλανήτης πεινάει, δυστυχεί και καίγεται, τόσο ο πληθυσμός του θα επιθυμεί να μετοικήσει στον άλλον μισό. Τα ίδια λέγαμε στο προηγούμενο ναυάγιο, τα ίδια θα λέμε και στο επόμενο.
