Τι είναι εθνικό συμφέρον; Ποιος καθορίζει, και με ποια κριτήρια, τι συμφέρει τη χώρα και τον λαό και δεν υπηρετεί μικροκομματικές επιδιώξεις; Θα δώσω δύο παραδείγματα: τον Δεκέμβριο του 2014 απετράπη η εκλογή του κ. Στ. Δήμα στην Προεδρία της Δημοκρατίας επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά ο πρόεδρός του κ. Αλ. Τσίπρας έκαναν λόγο για «αργυρώνητους» βουλευτές οι οποίοι θα στήριζαν μια επιλογή όπως αυτή του κ. Δήμα. Τι επιχειρούσε να κάνει, και τελικώς το επέτυχε, ο κ. Τσίπρας; Να αποτύχει εκείνη η Βουλή να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας και να προκηρυχθούν εκλογές.
Ποια ήταν η κατάσταση στη χώρα εκείνη την περίοδο; Το οικονομικό κλίμα βελτιωνόταν θεαματικά, υπήρχε ήδη, έστω και υποτυπώδης, ανάπτυξη και όλα έδειχναν ότι έβγαινε επιτέλους από την ύφεση και την κρίση.
Τι ακολούθησε την αποτροπή της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας; Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές και ένα 3ο Μνημόνιο, χειρότερο των δύο προηγουμένων, που κόστισε 100 δισ. και υποθήκευσε το μέλλον της χώρας ως το 2060 τουλάχιστον.
Παράδειγμα δεύτερο: σε τρεις, τέσσερις μήνες το πολύ, θα έρθει προς ψήφιση στη Βουλή η συμφωνία των Πρεσπών. Ολοι πιστεύαμε, και εξακολουθούμε να το πιστεύουμε, ότι από αυτήν θα κριθεί το μέλλον της κυβέρνησης. Ολοι; Οχι ακριβώς. Ενας, ο κ. Τσίπρας, δήλωσε ήδη ότι η συμφωνία θα ψηφιστεί και πως ακόμη και αν αποχωρήσει ο συνεταίρος του από το κυβερνητικό σχήμα, η κυβέρνηση δεν θα καταρρεύσει.
Τι είναι αυτό που κάνει τον κ. Τσίπρα να εκφράζεται με τόση και τέτοια βεβαιότητα ότι και η συμφωνία θα ψηφιστεί και εκείνος θα παραμείνει στην εξουσία; Προφανέστατα έχει εξασφαλίσει παρασκηνιακά τη στήριξη κάποιων βουλευτών, οι οποίοι κόντρα σε ό,τι έχουν αποφασίσει οι ηγεσίες των κομμάτων τους, και τη συμφωνία θα ψηφίσουν και τον ίδιο θα στηρίξουν.
Αλλά τι είναι αυτό που κατέστησε τους (έξι τουλάχιστον…) αντιπολιτευόμενους βουλευτές υποστηρικτές του; Η ιδεολογική του ταυτότητα, δύσκολο. Η προσωπική του ακτινοβολία δεν λογίζεται – άυλο προσόν. Οσο για το «εθνικό συμφέρον», αυτό δεν παίζει. Καθόλου μάλιστα. Ούτε η συμφωνία δικαιολογεί κάτι τέτοιο, ούτε πολύ περισσότερο η παραμονή του στην εξουσία.
Αρα τι άλλο να υποθέσουμε γι’ αυτή τη βεβαιότητα, πέραν του ότι είναι ευθέως ανάλογη με τα όσα ισχυριζόταν εκείνος το 2014, περί «αργυρώνητων» βουλευτών; Εκτός πια κι αν παραδέχεται ότι γι’ αυτόν το «εθνικό συμφέρον» είναι απολύτως ταυτισμένο με το κομματικό/προσωπικό του όφελος…
