Υπάρχει κυβερνητικό σχέδιο υπονόμευσης του Κινήματος Αλλαγής; Ασφαλώς υπάρχει.
Και υπάρχει όχι μόνο για να του πάρει ψήφους αλλά και για να το εγκλωβίσει πολιτικά.
Να μην το αφήσει δηλαδή να συμπράξει στη σταθεροποίηση της χώρας και στην επιστροφή στην κανονικότητα. Να το καταστήσει παρακολούθημα μιας ανερμάτιστης ομάδας τυχοδιωκτών.
Μετέχουν στο σχέδιο και στελέχη του ευρύτερου κεντροαριστερού χώρου; Ασφαλώς μετέχουν.
Μετά τις κραυγαλέες περιπτώσεις του Ραγκούση και του Μπίστη, έχουμε και τις κωμικές με τις δηλώσεις Μαλέλη. Πρότεινε να γίνουν ξανά εκλογές με απλή αναλογική και να διαλυθεί ο τόπος ώστε να γλιτώσουμε τον «όλεθρο» του Μητσοτάκη.
Γνωρίζουν οι άνθρωποι αυτοί ότι σε μια κρίσιμη στιγμή πλήττουν την παράταξή τους; Ασφαλώς το γνωρίζουν και γι’ αυτό το κάνουν.
Αν δεν το γνωρίζουν, τότε εμπίπτουν στον τρίτο βασικό κανόνα της ηλιθιότητας που διατύπωσε ο Cipolla, σύμφωνα με τον οποίο «ηλίθιο ονομάζεται το άτομο που οι πράξεις του προκαλούν ζημιές σε ένα άλλο άτομο ή σε μια ομάδα ατόμων χωρίς το ίδιο να αποκομίζει κέρδη, ενώ πιθανά υφίσταται ακόμη και ζημιές» (Carlo M. Cipolla, Οι βασικοί νόμοι της ανθρώπινης ηλιθιότητας, Κέδρος, 2012).
Στην προκειμένη περίπτωση δηλαδή προκαλούν ζημιά στην παράταξή τους και κατά προέκταση στη χώρα χωρίς οι ίδιοι να αποκομίζουν κέρδη – πέρα από λίγη σημασία στα ανυπόληπτα μέσα ενημέρωσης του ΣΥΡΙΖΑ…
Αν πάλι δεν καταλαβαίνουν, μπορούν να εντρυφήσουν στις δηλώσεις Τσανακόπουλου και Παππά.
Θέλουν λοιπόν να βοηθήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ κι ας πάει και το παλιάμπελο; Προφανώς αυτό θέλουν.
Δεν εξηγείται διαφορετικά ότι παραμονές εκλογών υπονομεύουν τον ενιαίο λόγο και την ενιαία στρατηγική της παράταξής τους.
Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι εμφορούνται από έντιμες πολιτικές ανησυχίες και προβληματισμούς, θα μπορούσαν να τις διατυπώσουν μετεκλογικά. Η προεκλογική συγκυρία τις καθιστά ανέντιμες.
Και ύποπτες.
Θα βοηθήσουν τελικά τον ΣΥΡΙΖΑ; Ασφαλώς όχι – πράγμα που μας επιστρέφει στον Cipolla…
Οταν απειλείς τον ψηφοφόρο με το φάντασμα της ακυβερνησίας, αναδεικνύεις τον Μητσοτάκη σε μοναδική προοπτική σταθερότητας και απαξιώνεις τη δική σου παράταξη ως πολιτικό παράγοντα.
Γιατί το κάνουν τότε; Αβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.
Αλλά στην πολιτική κανένας δεν έχει την πολυτέλεια να ασχολείται με την ψυχή κάθε ανθρώπου.
Τον στέλνεις σπίτι του να λύσει μόνος τα ψυχολογικά του.
