Σήμερα ολοκληρώνεται το συνέδριο της ΝΔ. Οπως κι αν το δεις, η δεύτερη μητσοτακική περίοδος της ελληνικής Κεντροδεξιάς αποτελεί έως τώρα ένα success story.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης την παρέλαβε πριν από τρία χρόνια παραπαίουσα και αποθαρρυμένη από τέσσερις συνεχόμενες ήττες (ευρωεκλογές 2014, βουλευτικές Ιανουαρίου 2015, δημοψήφισμα 2015, βουλευτικές Σεπτεμβρίου 2015), αλλά τώρα συζητούμε αν προηγείται με 10 ή 15 μονάδες διαφορά.
Η εξέλιξη κινείται στα όρια του πολιτικού απροσδόκητου. Και μάλιστα χωρίς εσωτερικές αναταράξεις ή δράματα.
Στη σημερινή ΝΔ συνυπάρχουν (εύκολα ή δύσκολα) ο Σαμαράς και η Ντόρα, ο Καραμανλής και ο Αδωνις, ο Χατζηδάκης και ο Βορίδης.
Είναι ή έγινε ξανά μια μεγάλη πολυσυλλεκτική παράταξη που κινείται από τις παρυφές της Κεντροαριστεράς έως τα όρια της βαθιάς Δεξιάς.
Μπόρεσε κάθε φορά να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα, αντιμετώπισε τις εξελίξεις χωρίς να κρυφτεί και έστριψε όταν χρειάστηκε να στρίψει ολόκληρη η ευρωπαϊκή Κεντροδεξιά.
Από όποια πλευρά και αν το δει κανείς, είναι μια θετική εξέλιξη για τη χώρα, αφού διασφαλίζει τη σταθερότητα και την ομαλότητα του συνολικού δημοκρατικού συστήματος.
Οπως θα είναι αναμφισβήτητα θετική εξέλιξη αν ανασυγκροτηθεί κάποια στιγμή η Κεντροαριστερά ή αν ο ΣΥΡΙΖΑ μετεξελιχθεί σε ένα κανονικό κόμμα κανονικών ανθρώπων.
Καμία χώρα δεν μπορεί να περπατήσει με μία παράταξη ή με ένα πόδι!
Μόνο που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν το βλέπει έτσι.
Στο μυαλό του ζει με εφιάλτες. Διαμαρτύρεται ότι τον πολιορκούν «ακροδεξιοί», «εθνικιστές», «νεοναζί» και «νεοφασίστες». Ζει σε κρίση εχθροπάθειας και υστερίας, φαντάζεται κινδύνους, συνωμοσίες και απειλές, εγκαλεί κάθε περαστικό, τσακώνεται με ό,τι πετάει και ό,τι κολυμπάει.
Κάθε μέρα βγάζει ανακοινώσεις-κωμωδίες να απειλήσει ότι «θα καλέσουν τον Μητσοτάκη για εξηγήσεις σε ανώτατο ευρωπαϊκό επίπεδο» (Τζανακόπουλος, 12/12) ή να ζητήσει από τους άλλους «να πάρουν θέση» αν ο Γρηγοράκος αποκάλεσε την Καββαδία «τσόκαρο».
Σαν να αρνείται να ζήσει μια πραγματικότητα που και ο ίδιος συνέπραξε να δημιουργηθεί. Σαν να αντιστέκεται στην κυρίαρχη διάθεση σήμερα, που είναι η επιστροφή στην κανονικότητα. Στην ηρεμία.
Δεν ξέρω αν αυτή η αλλοπρόσαλλη και αστάθμητη συμπεριφορά οδήγησε σε ένα στρατηγικό λάθος ή αν προήλθε από αυτό.
Το βέβαιο είναι ότι αντί ο Τσίπρας να οικοδομήσει γύρω του μια (νέα έστω…) κανονικότητα, εκχώρησε γενναιόδωρα και απερίσκεπτα το αίτημα κανονικότητας στον Μητσοτάκη.
Ολες οι δημοσκοπήσεις που έχουμε στα χέρια μας συμπίπτουν σε ένα κοινό στοιχείο:
Στη συντριπτική πλειονότητά της η κοινωνία συγκροτεί τις προσδοκίες, τις αξίες και τις προτεραιότητές της σε αντίθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ – ούτε καν σε σύμπλευση ή σε ανοχή!
Αυτή η εξέλιξη όμως δεν είναι τόσο δημιούργημα του Μητσοτάκη όσο πολιτική αποτυχία του Τσίπρα.
Και δεν εννοώ το Μακεδονικό ή το Μάτι ή την Εκκλησία ή τους φόρους, στα οποία τα έκανε μούσκεμα.
Εννοώ κυρίως ότι έχασε το timing του κοινού αισθήματος, εγκλωβίστηκε σε μια αναχρονιστική θεώρηση και, κυρίως, δεν απάντησε στις αλλαγές που και ο ίδιος δρομολόγησε.
Για να δανειστώ μια παλαιοκομμουνιστική ορολογία, δεν ανταποκρίθηκε στις «νέες συνθήκες».
Μας έχουν, για παράδειγμα, ζαλίσει με την «Ακροδεξιά» και τον «εθνικισμό», όταν για τη μέση ελληνική οικογένεια αυτό που προέχει σήμερα είναι να ανασυγκροτήσει την οικονομική και κοινωνική συνοχή της.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πολιτεύθηκε έχοντας στο μυαλό του μια καρικατούρα των άλλων. Των κομμάτων, της πολιτικής, των μέσων ενημέρωσης, της οικονομίας, της ίδιας της κοινωνίας.
Οταν η κοινωνία αλαφιάστηκε και βυθίστηκε στην καρικατούρα, βρέθηκε να εκφράζει εκείνο που κανένας άλλος δεν ήταν προετοιμασμένος να εκφράσει.
Αλλά τώρα που η καρικατούρα τελείωσε, που η χώρα επιστρέφει στα σύγκαλά της, δεν ξέρω αν έχει να εκφράσει κάτι άλλο.
Εντιμότητα
Η ΕΡΤ αφιέρωσε 1 ώρα και 26 λεπτά σε εκπομπή για τα Δεκεμβριανά 1944 με τίτλο «Η Μάχη της Αθήνας – Γιατί χάθηκε».
Την εκπομπή παρουσίασαν οι συνεργάτες του σταθμού Μαριλένα Κατσίμη και Πιέρρος Τζανετάκος που πρωτοστάτησαν του θρήνου επειδή το 1944 δεν επικράτησε το ΚΚΕ.
Προσωπικά δεν έχω πρόβλημα να παρουσιάζει η δημόσια τηλεόραση εκπομπές φτηνής προπαγάνδας, ακόμη κι αν το κρύβει.
Δεν έχω πρόβλημα να τις παρουσιάζουν «δημοσιογράφοι ΣΥΡΙΖΑ», ακόμα κι αν είναι μορφωτικά ανιστόρητοι και πολιτικά αναλφάβητοι.
Εχω όμως πρόβλημα μια εκπομπή να υποστηρίζει ότι «χάθηκε η Μάχη της Αθήνας» χωρίς τον αντίλογο ότι «κερδήθηκε η Μάχη της Αθήνας».
Για λόγους στοιχειώδους εντιμότητας.
