Ολα τριγύρω αλλάζουν κι όλα τα ίδια μένουν. «Αγάπη μου, είσαι πέρα για πέρα δικιά μου. Μη διανοηθείς να πάψεις να μου ανήκεις!».
Ποιος μιλά για έμφυλη βία; Για ηγεμονικές μορφές ανδρισμού; Ποιος μιλά για ενδο-οικογενειακή βία στο πλαίσιο χρόνια εμπεδωμένων πατριαρχικών σχέσεων εξουσίας; Σαχλαμάρες! Αγάπη είναι κατοχή. Αγάπη είναι σχέση γενναιόδωρου αφέντη και καθησυχασμένου δούλου. Είσαι η προέκταση του εαυτού μου. Μπορείς να με σκεφτείς χωρίς ένα χέρι, ένα πόδι, χωρίς ένα κομμάτι από το σώμα μου; Ετσι κι εγώ δεν μπορώ να με σκεφτώ χωρίς εσένα.
Εχω δικαίωμα ζωής και θανάτου πάνω σου. Είμαι ο ιδιοκτήτης σου. Είσαι δικιά μου. Και αυτό το «δικιά μου» ορίζει την ανελευθερία σου που όμως είναι ταυτόχρονα και το μεγάλο σου προνόμιο. Σε έναν ασύλληπτα ρευστό και αβέβαιο κόσμο είμαι ο σταθερός πυλώνας της ύπαρξής σου. Σου παρέχω ασφάλεια και περιφρούρηση. Δεν έχεις, λοιπόν, δικαίωμα να πάψεις να με θες. Είσαι προορισμένη να θέλεις να με θέλεις. Σε διατάσσω να με επιθυμείς διά βίου. Το καταλαβαίνεις αυτό; Μου χαρίζεις την αξία της ύπαρξής μου. Κρατάς στα χέρια σου το ένστικτο της αυτοσυντήρησής μου. Αν σε χάσω θα χαθώ. Αν δεν υπάρχεις, δεν υπάρχω.
Είναι κάτι το ασύλληπτο. Αυτό που μου συμβαίνει δεν εντάσσεται στις κατηγορίες της σκέψης.
Μισώ τον εαυτό μου που δεν μπορώ να υπάρχω δίχως εσένα.
Παιδιά; Ποια παιδιά; Δεν υπάρχουν παιδιά. Τα παιδιά, αν υπάρχουν, είναι για να βεβαιώνουν τον δεσμό μας. Η ζωντανή απόδειξη ότι ο δεσμός αυτός είναι ακατάλυτος. Αν κινδυνεύει η σχέση μας τα παιδιά για μένα παύουν να υπάρχουν.
Μη διανοηθείς να με εγκαταλείψεις. Δεν έχεις το δικαίωμα. Δεν είσαι ελεύθερη να είσαι ελεύθερη.
Με ακούς; Ακουσέ με… Είμαι τρελός για σένα. Σε αγαπώ, και σε μισώ μαζί. Κάθε λεπτό, κάθε στιγμή θέλω να με βεβαιώνεις για την αφοσίωση, για τη άνευ όρων και ορίων λατρεία σου για μένα. Ενσαρκώνεις οτιδήποτε επιθυμώ να έχω. Τρέμω στην ιδέα ότι θα πάψω να είμαι το σημείο της αναφοράς σου. Χάνω τη δύναμή μου. Το κενό απειλεί να με καταβροχθίσει. Γίνομαι ένα ανυπεράσπιστο βρέφος, ένα μικρό άθυρμα στα χέρια σου.
Κάποια στιγμή θα πάψεις να με αγαπάς. Η στιγμή αυτή καιροφυλακτεί. Την ίδια στιγμή θα πάψω να υπάρχω. Θα γίνω μελλοθάνατος. Οι μελλοθάνατοι δεν φοβούνται τον θάνατο. Θα σε σκοτώσω και θα σκοτωθώ.
Εσύ το διάλεξες. Εσύ. Εγώ άλλο δεν έκανα από το να σε αγαπώ.
Τέλος.
Μοναδική μου αλήθεια η ευαλωτότητά μου. Η ανημποριά μου να υπάρχω ως ανεξάρτητο υποκείμενο σε μια κοινωνία που κάνει ό,τι μπορεί για να μας ταΐζει με στερεότυπα και έμφυλους μύθους. Θυμάμαι τη μάνα μου να με νανουρίζει τη νύχτα μέσα στο σκοτάδι.
«Κοιμήσου πρίγκιπά μου, ήσυχα και γλυκά κοιμήσου. Αύριο ο ήλιος θα ανατείλει μόνο για σένα».
«Για μένα, μαμά, ο ήλιος; Μόνο για μένα;».
«Μόνο για σένα, θησαυρέ μου».
Αυτοπεποίθηση, σιγουριά, ασφάλεια ήταν το προσωπείο μου. Η παντοδυναμία μου, μια τεράστια ψευδαίσθηση.
Ο κόσμος θα τελειώσει με δύο πυροβολισμούς, μία σφαίρα για σένα και μία για μένα. Καλή νύχτα, αγάπη μου.
Η κυρία Φωτεινή Τσαλίκογλου είναι καθηγήτρια Ψυχολογίας, συγγραφέας.
