Πριν από λίγες μέρες μιλώντας για την ελληνική χρεοκοπία το 2010 ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας Γιάννης Στουρνάρας αναφέρθηκε στη σημασία των αριθμών στην οικονομία, προσπαθώντας να εξηγήσει την ελληνική περιπέτεια και αν αυτή μπορούσε να αποτραπεί. Με τόσο μεγάλο έλλειμμα στον προϋπολογισμό και στο ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών, δεν υπήρχε, τόνισε, άλλη πολιτική από αυτήν που εφαρμόστηκε, δηλαδή από τα μνημόνια, τα οποία «έσωσαν τη χώρα». Με λίγα λόγια μονόδρομος.
Αυτές τις μέρες οι Γάλλοι βρίσκονται στην αρχή της δικής τους περιπέτειας και μπορεί να μην υπάρχει κατάλληλο μνημόνιο για αυτούς, οι αριθμοί όμως επίσης δεν βγαίνουν. Ο δικός τους μονόδρομος είναι μπροστά τους και αυτοί – όπως και εμείς – αρνούνται να τον πάρουν. Το έλλειμμα του προϋπολογισμού τους μπορεί να μη φτάνει το δικό μας 15%, αλλά ξεπερνάει το 5,5%. Το χρέος τους φτάνει στο 112% του ΑΕΠ και για την εξυπηρέτησή του θα χρειαστούν περίπου 300 δισεκατομμύρια ευρώ το 2024.
Με τους οίκους αξιολόγησης να καραδοκούν για υποβάθμιση και το κόστος δανεισμού να ανεβαίνει, η διόρθωση των οικονομικών της Γαλλίας φαίνεται επίσης απίθανη. Η πολιτική αναταραχή μετά την απόφαση του προέδρου Εμανουέλ Μακρόν (ανακουφιστική για τον ίδιο καθώς πετάει το μπαλάκι των διαπραγματεύσεων με την Κομισιόν) να προκηρύξει πρόωρες εκλογές έχει αναδείξει το δυσεπίλυτο πρόβλημα χρέους της χώρας. Τα περιθώρια των γαλλικών ομολόγων δεν θα επανέλθουν ως διά μαγείας στην κανονικότητα, ούτε μπορεί να ολοκληρωθεί μια συμφωνία με την Κομισιόν για τα μέτρα μείωσης του ελλείμματος, με αυτές τις συνθήκες.
Το πρόβλημα μπορεί να γίνει πολύ μεγαλύτερο μετά τις προσεχείς εκλογές, δεδομένου ότι οι δύο πολιτικοί σχηματισμοί της Ακρα Δεξιάς της Λεπέν και της Αριστεράς του Μελανσόν που προηγούνται στις δημοσκοπήσεις, προτείνουν μη ρεαλιστική αύξηση δαπανών. Για την ακρίβεια, προτείνουν δημοσιονομικές «τρέλες». Αντί του συμμαζέματος των οικονομικών, τα προγράμματά τους περιλαμβάνουν ένα ξεχείλωμα των δαπανών της τάξεως των 200 δισεκατομμυρίων ευρώ. Μεταξύ άλλων, αντί της μικρής αύξησης του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης, προτείνουν τη μείωσή του στα 60 χρόνια από 64 που είναι σήμερα (27 δισ.). Φυσικά προτείνουν έλεγχο των τιμών, αύξηση στις αμοιβές των δημοσίων υπαλλήλων (20 δισ.), μείωση του ΦΠΑ (24 δισ.) και μεγάλη αύξηση των επιδομάτων.
Πουθενά στα προγράμματα και των δύο κομμάτων, που προηγούνται στις δημοσκοπήσεις, δεν γίνεται αναφορά σε βαθιά προβλήματα της γαλλικής οικονομίας, όπως το δημογραφικό, η μείωση της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας της γαλλικής οικονομίας.
Πού χρόνος για αυτά, όταν μπορείς να μοιράσεις λεφτά, έστω και αν αμέσως μετά παραμονεύει η χρεοκοπία. Μια ερώτηση σε εμάς τους Ελληνες θα τους έπειθε…
