Καλύτερα να γελάει κανείς παρά να κλαίει, αν και είναι μάλλον απελπισίας κλαυσίγελος με την «πολιτική». Νόσος θανἀσιμη να παίρνει κανείς τον εαυτό του τόσο σοβαρά ώστε να πιστεύει ότι ο κόσμος χωρίς αυτόν δεν θα υπάρχει.
Υπάρχουν οι άνθρωποι που βλέπουν τα τρένα να περνούν, και υπάρχουν οι άνθρωποι που δεν ξέρουν να γελούν. Με τον εαυτό τους πρώτα απ’ όλα. Οι δικοί μας, «φίλοι του λαού» ασφαλώς, συνδυάζουν και τις δύο βλάβες.
Οι καιροί αλλάζουν τόσο δραματικά που ζαλίζεσαι, αλλά αυτοί παραμένουν κολλημένοι στις σκιές που περνάνε από τον τοίχο της σπηλιάς που είναι το μυαλό τους (αν μπορεί κανείς να του δώσει τέτοια τιμητική ονομασία). Περιπαθώς πιστοί σε είδωλα που γκρέμισαν πριν από πολύ καιρό στους δρόμους και στις πλατείες της Ευρώπης ο αγώνας και η αγωνία ζωντανών ανθρώπων. Ανθρώπων που αυτοί περιφρονούν φλυαρώντας για τον «Ανθρωπο».
Ο χρόνος έχει σταματήσει έναν αιώνα πίσω. Δεν υπάρχει θεραπεία για κάτι τέτοιο. Οι χοίροι ηδονίζονται με τη λάσπη και όχι με το καθαρό νερό και τα γαϊδούρια προτιμούν τα άχυρα από το χρυσάφι, όπως έλεγε και ο γερο-Ηράκλειτος.
Και με την υπεράσπιση αυτών των φαντασμάτων είναι, Θεέ μου, τόσο σοβαροί! Ανεβαίνουν στη σκηνή βλοσυροί, θυμωμένοι, σαν τους παλιούς δασκάλους μας του δημοτικού με τη βέργα στο χέρι. Αλίμονο στο αναιδές μαθητούδι που δεν θα σκύψει το κεφάλι στην υψηλή τους σοφία. Οποιος τους αμφισβητεί είναι διαβόλου άθυρμα και οι μαυροφόροι εξορκιστές θα βγάλουν τα δαιμόνια από μέσα τους. «Στους γκρεμούς, στους γκρεμούς!».
Ας μην παραπονιόμαστε όμως. Χρειάστηκε να περάσουν οκτώ ολόκληρες δεκαετίες, αλλά τα μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά που πέσανε πάνω στην εργατιά έγιναν επί τέλους χάρτινα και ο διασκεδαστής από το βήμα της Βουλής τραβάει τα σκοινάκια που κάνουν να ανεβοκατεβαίνουν τα φτερά τους.
Τρέμουμε μπροστά στις οθόνες. Θα τα καταθέσει, λέει, και στα πρακτικά. Αλίμονο στο εξής σε όποιον τολμήσει να ξεφυλλίσει εκείνους τους ασήκωτους, ανιαρούς τόμους. Θα πεταχτεί από μέσα το ράμφος τους και θα μας βγάλει τα μάτια. Αυτό θα πει «παραγωγή πολιτικής»: στο καζάνι της μάγισσας πέφτουν «λέπια από δράκοντα και δόντια από λύκο, σάρκες φιδιού και φτερά νυχτερίδας» (ωραία το είχε φανταστεί ο Σαίξπηρ) και πλημμυρίζει από τις ιαματικές αναθυμιάσεις ο κόσμος.
Αλλά εάν μας τέλειωσαν τα κοράκια, υποπτεύομαι ότι ζουν και βασιλεύουν ακόμα οι κατσαρίδες – ας μου συγχωρεθεί ο άβολος συνειρμός. Ξέρετε ασφαλώς ότι και οι κατσαρίδες πετάνε. Τα συμπαθή αυτά αρθρόποδα είναι, ω θαύμα της φύσεως, πτερυγωτά. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά είναι και από όλα τα πλάσματα του Θεού τα πιο ανθεκτικά.
Σε έναν πυρηνικό όλεθρο μόνο αυτά θα επιζήσουν και κατακυριεύσουσι την γην. Δεν θα μας λείψουν λοιπόν φόβητρα, δαιμονικές δυνάμεις, ιπτάμενοι εχθροί. Μόνο στομάχι ας είμαστε καλά να έχουμε για να τα καταναλώνουμε.
Παρεμπιπτόντως, οι πυρηνικές καταστροφές δεν είναι τόσο μακριά όσο φανταζόμαστε. Προ ημερών ο Πούτιν, ο μέγας αυτός καλλιτέχνης του γκροτέσκου, πρότεινε μια πυρηνική μονομαχία με τη Δύση πάνω από την Ουκρανία. Είτε δεν είχε ακούσει για τις κατσαρίδες είτε υποσυνείδητα ταύτιζε με αυτές τον εαυτό του. Οπως παλιότερα ο Μάο, που έλεγε ότι από έναν πυρηνικό πόλεμο, που διακαώς επιθυμούσε, θα επιβιώσουν μερικά εκατομμύρια Κινέζοι και έτσι θα θριαμβεύσει στον κόσμο ο κομμουνισμός. Εν μέσω όλων αυτών ο σοφός λαός μας θαυμάζει πάνω απ’ όλους τον Πούτιν και τον Τραμπ. Ο ύπνος του λόγου δεν γεννάει απλώς τέρατα, αλλά κατσαρίδες.
Και τώρα που πέρασε το ’24 τι θα γίνουμε χωρίς επετείους; Χωρίς να φαντασιώνουμε οδοφράγματα και αλληλοσφαγές στην Αθήνα; Μη στενοχωριέστε, έχει ο Θεός.
Καλή υγεία πρώτα απ’ όλα σε όλους.
Ο κ. Περικλής Σ. Βαλλιάνος είναι ομότιμος καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας, ΕΚΠΑ.
