Θυμήθηκα ένα καλαμπούρι που λέγαμε στο Πανεπιστήμιο. Ο καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης μπαίνει στην αίθουσα και ρωτάει τους φοιτητές «ποιος κερδίζει τις εκλογές;».
Ο πρώτος φοιτητής απαντά: «Εκείνος που θα υποσχεθεί παροχές και ευημερία».
Ο δεύτερος απαντά: «Εκείνος που θα δείξει εντιμότητα και δικαιοσύνη».
Ο τρίτος απαντά: «Εκείνος που θα εκφράσει την υπερηφάνεια του έθνους».
«Και οι τρεις απαντήσεις είναι λάθος» αποφαίνεται ο καθηγητής. «Τις εκλογές κερδίζει εκείνος που θα πάρει τις περισσότερες ψήφους!».
Πάμε στα δικά μας. Η απλή λογική λέει ότι σε λιγότερο από ένα εξάμηνο θα έχουμε νέα κυβέρνηση.
Να εξηγήσουμε και τα δύο.
Πρώτα, το εξάμηνο. Η σημερινή κυβέρνηση έχει κάθε λόγο να πάει σε πολλαπλές εκλογές τον Μάιο.
Οχι προφανώς επειδή ελπίζει να τις κερδίσει ή να χάσει λιγότερο. Αλλά επειδή δεν αντέχει να χάνει συνεχώς.
Μόνο παράφρονες θα διακινδύνευαν να χάσουν (ας πούμε) τις βουλευτικές εκλογές τον Μάρτιο, τις ευρωεκλογές τον Μάιο, τις δημοτικές και τις περιφερειακές τον Μάιο και σε δεύτερο γύρο τον Ιούνιο.
Το ίδιο ισχύει και για τον συνδυασμό Μαΐου και Οκτωβρίου. Αν τον Μάιο χάσουν τις ευρωεκλογές, τις δημοτικές και τις περιφερειακές, τον Οκτώβριο θα ψάχνουν όχι μόνο ψηφοφόρους αλλά και υποψηφίους.
Πολύ λογικά λοιπόν υποθέτω ότι κάθε κόμμα θα επεδίωκε να χάσει μια κι έξω, να τελειώνουμε. Να μη γίνει δηλαδή serial loser!
Δεύτερον, η κυβέρνηση. Θα συνιστούσα να αφήσουμε στην άκρη τις διαφορές και τις ψαλίδες.
Να προσπεράσουμε τις ανοησίες ασχέτων για τη συσπείρωση της ΝΔ «που έχει πιάσει ταβάνι» (λες και ξέρουν ποιο είναι το ταβάνι!) ή του ΣΥΡΙΖΑ «που είναι ακόμη χαμηλά και θα ανέβει» (λες και είναι ασανσέρ!).
Να κρυφογελάσουμε με τη φοβερή πόλωση που προμηνύουν – λες και μπορούν ποτέ να πολωθούν οι πολλοί με τους λίγους.
Και να γελάσουμε τρανταχτά με τη θεωρία πως με 710 εκατομμύρια μπορείς να εξαγοράσεις τους ψηφοφόρους και να αγοράσεις το αποτέλεσμα. Αν ήταν έτσι, καμία κυβέρνηση στον πλανήτη δεν θα είχε χάσει ποτέ!
Πάμε λοιπόν στην ουσία. Τις εκλογές κερδίζει εκείνος που μαζεύει τις περισσότερες ψήφους.
Σωστά; Σωστά. Και τις μαζεύει για δύο λόγους: την τιμωρία και την προσδοκία.
Καταψηφίζουν να τιμωρήσουν κάποιον. Και υπερψηφίζουν κάποιον άλλον που ανταποκρίνεται πληρέστερα στην κυρίαρχη προσδοκία των ψηφοφόρων.
Ας αφήσουμε στην άκρη την τιμωρητική ψήφο που είναι δεδομένη.
Η τελευταία μέτρηση της Metron («Τα Νέα», 24-25/11) έχει ένα στοιχείο που πέρασε απαρατήρητο.
Στο ερώτημα «ποιο κόμμα νομίζετε ότι μπορεί να χειριστεί καλύτερα την προσέλκυση επενδύσεων και την ανάπτυξη», οι απαντήσεις είναι 43% η ΝΔ και 13% ο ΣΥΡΙΖΑ. Τριάντα μονάδες διαφορά!
Μην ψάχνετε λοιπόν. Οσο ο Μητσοτάκης ιππεύει την προσδοκία της ανάπτυξης και όσο ο Τσίπρας δεν καταφέρνει να τον αντιμετωπίσει στο επίπεδο της κυρίαρχης προσδοκίας, οι εκλογές είναι άνιση μάχη.
Ολα αυτά φυσικά με τα σημερινά δεδομένα. Τα οποία θεωρητικά μπορούν να ανατραπούν και στα δύο σκέλη του σεναρίου.
Είναι προφανές, ας πούμε, ότι η κυβέρνηση δουλεύει με τον εκλογικό ορίζοντα του Μαΐου.
Αλλά κανένας δεν μπορεί να μας διαβεβαιώσει ότι θα φτάσει έως τον Μάιο. Οι απρόβλεπτοι παράγοντες, ακόμα και τα απλά ατυχήματα, είναι μέρος του παιχνιδιού.
Υπενθυμίζω ότι το Μάτι (που δεν περίμενε κανένας…) ακύρωσε το σενάριο των εκλογών του Σεπτεμβρίου που σχεδίαζε ο Τσίπρας.
Είναι προφανές επίσης ότι το συντριπτικό προβάδισμα του Μητσοτάκη στο επίπεδο της προσδοκίας μπορεί να ακυρωθεί είτε αν αλλάξει η κυρίαρχη προσδοκία του εκλογικού σώματος είτε αν ο Τσίπρας καταφέρει να τη διεκδικήσει με αξιώσεις.
Και τα δύο φυσικά μπορεί να συμβούν. Αλλά κάθε μέρα που περνάει και τα δύο έχουν όλο και λιγότερο χρόνο για να συμβούν.
«Σύντροφοι!»
Στην ηλεκτρονική αλληλογραφία για το σκάνδαλο της ΔΕΠΑ που δημοσιεύθηκε την περασμένη Κυριακή στο «Βήμα» με εντυπωσίασε το μέγεθος του αριστερού ηθικού πλεονεκτήματος.
Στα μηνύματα γίνεται συζήτηση πώς θα μεθοδευθεί η υπόθεση, στην οποία μετέχουν έξι υπουργοί και υφυπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο κατηγορούμενος για απιστία, εκλεκτός του ΣΥΡΙΖΑ και του Λαυρεντιάδη, διευθύνων σύμβουλος της ΔΕΠΑ αλληλογραφεί με συνεργάτη του Φλαμπουράρη που μάλλον πρωταγωνιστεί στη δουλειά.
Και καταλήγει:
«Την καλημέρα μου στον σύντροφο υπουργό» και «με συντροφικούς χαιρετισμούς».
Η προσφώνηση σε κυβερνητική αλληλογραφία θυμίζει λίγο Σοβιετική Ενωση αλλά το προσπερνώ. Διότι, παρά την κομπίνα, επιβεβαιώνεται τουλάχιστον η συντροφικότητα που χαρακτηρίζει την Αριστερά.
Αντε μετά να τους αμφισβητήσεις το ηθικό πλεονέκτημα!
