Η απεργία που ήταν προγραμματισμένη για την περασμένη Τετάρτη στα δημοτικά σχολεία και τα γυμνάσια της χώρας ήταν 4ωρης διάρκειας και την είχαν εξαγγείλει η Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδος (ΔΟΕ) και η Ομοσπονδία Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ). Η απεργία, κατά τους οργανωτές της, ήταν μέσο πάλης και αγώνα για να αποτρέψουν τις εξετάσεις της «ελληνικής Pisa», διότι αυτές οι εξετάσεις «αποτελούν εργαλείο των αντιεκπαιδευτικών σχεδίων του ΟΟΣΑ για τη δημόσια εκπαίδευση».
Τι είναι η «ελληνική Pisa»; Κατά το υπουργείο Παιδείας, που έχει και την ευθύνη της διοργάνωσης αυτής της διαδικασίας, είναι οι εξετάσεις σε 330 γυμνάσια και ισάριθμα δημοτικά σχολεία. Στη διάρκειά της τα παιδιά των δύο τελευταίων τάξεων, ήτοι της 3ης γυμνασίου και της 6ης δημοτικού, εξετάστηκαν στη Γλώσσα και τα Μαθηματικά, χωρίς αυτή η εξέταση να έχει καμία επίπτωση στην προαγωγική τους πορεία στην εκπαίδευση.
Φέτος ήταν η τρίτη χρονιά που πραγματοποιήθηκαν, και η σκοπιμότητά τους είναι η ακόλουθη, σοβαρή από κάθε άποψη, σοβαρότατη, για να είμαι ακριβής: το υπουργείο Παιδείας, που συγκεντρώνει τα γραπτά των παιδιών, μελετάει, αναλύει και αξιολογεί μέσω αυτών τη σχολική απόδοσή τους. Κυρίως όμως ο στόχος είναι να επισημανθεί αν χωλαίνουν, πόσο και σε ποια σημεία.
Το ότι χωλαίνουν δεν τίθεται προς αμφισβήτηση. Ο ετήσιος διεθνής διαγωνισμός Pisa που διεξάγεται υπό την εποπτεία του ΟΟΣΑ έχει πιστοποιήσει εδώ και χρόνια ότι οι επιδόσεις των ελληνόπουλων στα Μαθηματικά, τις φυσικές επιστήμες και τη Γλώσσα διολισθαίνουν συνεχώς. Κάθε χρόνο και χειρότερα. Η εθνική επίδοση κατρακυλάει στις χαμηλότερες θέσεις του σχετικού πίνακα του ΟΟΣΑ. Και ο κατήφορος συνεχίζεται, χωρίς να υπάρχουν σημάδια ανάκαμψης που να δημιουργούν αισιοδοξία ότι κάποια στιγμή θα ανακοπεί.
Ο μόνος που μένει ατάραχος, αμετακίνητος στη θέση του, είναι ο κομματικός και συνδικαλιστικός σοβινισμός των ΔΟΕ και ΟΛΜΕ. Αυτός που υπαγόρευσε στις διοικήσεις των δυο ανωτάτων συνδικαλιστικών οργάνων της εκπαίδευσης να κηρύξουν την απεργία της Τετάρτης, σε μια συντονισμένη προσπάθεια να ματαιώσουν τις εξετάσεις των παιδιών στα επιλεγμένα 660 σχολεία της χώρας.
Η απεργία δεν πραγματοποιήθηκε, διότι το υπουργείο Παιδείας προσέφυγε στη Δικαιοσύνη, και εκείνη με τη σειρά της απεφάνθη ότι η απεργία ήταν παράνομη και καταχρηστική. Αν είχε το δικαίωμα η Δικαιοσύνη είμαι βέβαιος ότι θα έκρινε την απεργία αντιεκπαιδευτική και αντιεπαγγελματική.
Διότι τι κρύβεται στην πραγματικότητα πίσω από την κήρυξή της; Ας μη γελιόμαστε και ας μην κρύβονται και οι συνδικαλιστές πίσω από το δάχτυλό τους. Είναι ο φόβος των καθηγητών και των δασκάλων ότι από τις εξετάσεις των παιδιών εμμέσως κάποιοι εξ αυτών θα αξιολογηθούν ως προς τη γνώση, την υποδομή, την εμπειρία και την επαγγελματική τους επάρκεια.
Είναι η δική τους αξιολόγηση στην οποία αρνούνται σταθερά και με πάθος να υποβληθούν όλα αυτά τα χρόνια.
Τρέμοντας λοιπόν στην ιδέα ότι από την αποκάλυψη με αδιαμφισβήτητο τρόπο της υστέρησης των παιδιών στη Γλώσσα και τα Μαθηματικά στην ουσία θα αποκαλυφθεί, θα αποτυπωθεί ανάγλυφα, η δική τους ανεπάρκεια, κήρυξαν την απεργία.
Επειδή κάποιοι εξ αυτών έμειναν στάσιμοι στη βελτίωση της επαγγελματικής τους κατάρτισης. Επειδή το διάβασμα το οποίο απαιτούν από τα παιδιά που καθοδηγούν, τους μαθητές τους, είναι πλέον για τους ίδιους μια άγνωστη λέξη. Επειδή εν τέλει έπαψαν να ενημερώνονται, να αναζητούν, να επιμορφώνονται, να γίνονται καλύτεροι.
Οση αλήθεια υπάρχει στο ότι μεταξύ των 170.000 εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης της χώρας υπάρχουν άνθρωποι παθιασμένοι με τη δουλειά τους, άλλη τόση υπάρχει στο ότι κανείς δεν ξέρει πόσοι άλλοι συνάδελφοί τους βρίσκονται ακριβώς απέναντι – ο διορισμός στο δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα αποτέλεσε γι’ αυτούς το εισιτήριο για μια ζωή χωρίς κόπο. Αυτοί οι τελευταίοι είναι που φοβούνται την αξιολόγηση, έστω και με τον έμμεσο τρόπο, της διαδικασίας της Τετάρτης, κι αυτό δεν κρύβεται πίσω από καμιά πύρινη ανακοίνωση.
