Δεν είναι η πρώτη φορά που οι άνθρωποι με αναπηρία ή με ειδικές ανάγκες, όπως το απαιτεί η πολιτική ορθότητα, έρχονται στην επικαιρότητα. Η Ελενα Ακρίτα, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και υπεύθυνη για τον τομέα δικαιωμάτων του κόμματος, σχολίασε την προσπάθεια μαθητή στη Λαμία, ο οποίος, αφήνοντας το αναπηρικό του αμαξίδιο, παρήλασε την 25η Μαρτίου όρθιος με τη βοήθεια των συμμαθητών του.
Η βουλευτής κατηγόρησε την ελληνική κοινωνία για «μισαναπηρία», τη στηλίτευσε ως μη συμπεριληπτική επειδή δεν αποδέχεται τους ανάπηρους όπως είναι, αλλά τους ωθεί να συναγωνίζονται τους αρτιμελείς. Η βουλευτής όμως την πάτησε, διότι ήταν επιθυμία του μαθητή να παρελάσει όρθιος και την επιθυμία του τη στήριξαν οι δάσκαλοι και οι γονείς του. Δεν είναι η πρώτη φορά που η Ακρίτα καταφεύγει σε απίθανες παραδοξολογίες προκειμένου να ακουστεί η ίδια.
Και αν το παράλογο σχόλιο της βουλευτού ξεχαστεί σύντομα, η πρόσφατη «βόλτα» του δημάρχου Αθηναίων και εκλεγμένου με το ΠαΣοΚ Χάρη Δούκα με δύο ανάπηρους νέους στο κέντρο της Αθήνας, συνοδεία τηλεοπτικών καμερών, δεν ξεχνιέται. Μαχητικός ο δήμαρχος, βγήκε στον δρόμο για να καταγράψει πόσο προσβάσιμη είναι η Αθήνα για τους ανθρώπους με αναπηρία. Προφανώς ο επί ενάμιση χρόνο δήμαρχος της Αθήνας ζει σε παράπλευρο σύμπαν.
Γιατί μόνο ένας άνθρωπος που ζει σε ένα παράπλευρο σύμπαν αγνοεί ότι η Αθήνα δεν είναι προσβάσιμη όχι μόνο για τους αναπήρους αλλά και για τους αρτιμελείς. Μόνο σε ένα παράπλευρο σύμπαν ο δημόσιος χώρος στην Αθήνα είναι υπαρκτός και ελεύθερος: στην πραγματικότητα, είναι πάντα κατειλημμένος από οχήματα, από μη οικολογικά μηχανάκια και μοτοσικλέτες, από οικολογικά ποδήλατα και οικολογικά, παρατημένα, πατίνια, από τραπεζοκαθίσματα και από ό,τι έχει ευχαρίστηση ο καθείς. Για ποια προσβασιμότητα μιλάμε;
Ο δήμαρχος Αθηναίων όρισε τον Μάρτιο «ως μήνα δράσεων ευαισθητοποίησης και εξοικείωσης με την αναπηρία». Και τώρα που μπήκαμε στον Απρίλιο, τι θα συμβεί άραγε; Οι δράσεις τελείωσαν; Ή μήπως θα συνεχιστούν με ταχείς ρυθμούς και εντυπωσιακά αποτελέσματα; Θα μπορέσει η Αθήνα να υποδεχτεί το Πάσχα με τον δημόσιο χώρο ελεύθερο ώστε και οι άνθρωποι με δυσκολίες να χαρούν τις ομορφιές της και τις ανθισμένες νεραντζιές που μοσχοβολούν και οι οποίες αποτελούν το αιώνιο άλλοθι «για την Αθήνα που αγαπάμε»;
Δεν έχω απάντηση. Αλλά Πάσχα έρχεται, δεν ξέρετε ποτέ, γίνονται και θαύματα. Ως τότε όμως ας εστιάσουμε στις δράσεις. Και πρώτος απ’ όλους, ο Δήμος της Αθήνας.
