Η ίδρυση της Νέας Αριστεράς αποτελεί ένα στοίχημα για όλους. Για τα στελέχη της, για τον χώρο της Αριστεράς, για το πολιτικό σύστημα εν συνόλω.
Για τα στελέχη της φαντάζομαι είναι αυτονόητο ποιο είναι το στοίχημα: να καταφέρουν να δημιουργήσουν έναν πραγματικό κομματικό μηχανισμό, με πανελλήνια διάρθρωση στην κοινωνία, τα συνδικάτα, την αυτοδιοίκηση. Την τεχνογνωσία αρκετοί εξ αυτών τη διαθέτουν.
Η πολύχρονη παρουσία, των περισσοτέρων τουλάχιστον, στις τάξεις της ανανεωτικής Αριστεράς τούς έχει εφοδιάσει με όλα τα απαραίτητα «προσόντα» να στήσουν ή να καθοδηγήσουν τη δημιουργία κομματικών οργανώσεων. Αρα επ’ αυτού λογικά δεν θα υπάρξει πρόβλημα. Το ζήτημα είναι πού θα βρεθούν αυτοί που θα αναλάβουν να υλοποιήσουν το σχετικό εγχείρημα.
Νούμερο ένα πρόβλημα λοιπόν για τη Νέα Αριστερά, οι οπαδοί: αυτοί που θα πλαισιώσουν το εγχείρημα. Πόσους μπορεί να φέρει στον καινούργιο πολιτικό σχηματισμό η οργή για τον Στ. Κασσελάκη; Και πόσους μπορεί να προσελκύσει από τη δεξαμενή των αστέγων πολιτικά που πυκνώνουν συνεχώς εξαιτίας της αποσάθρωσης του ΣΥΡΙΖΑ; Είναι ένα ερώτημα.
Η σωστή πολιτικά σκέψη των «11» να προωθήσουν στην ηγεσία του νέου κόμματος ένα πρόσωπο με θετική εικόνα στην κοινωνία, τον κ. Αλ. Χαρίτση, πιθανόν να αποτελέσει ως έναν βαθμό αντίβαρο στην επικοινωνιακή καταιγίδα του «φαινομένου» Κασσελάκη. Αλλά προφανώς δεν αρκεί αυτό. Χρειάζονται πολλά πράγματα για να στηθεί ένα κόμμα, και οι εποχές της «αυτο-οργάνωσης» στην οποία είχε καλέσει ο Ανδρέας Παπανδρέου με τη δημιουργία του ΠαΣοΚ, έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί. Και ούτε θα είχε απήχηση ένα τέτοιο κάλεσμα σε μια κουρασμένη πολιτικά κοινωνία όπως η σημερινή.
Για την Αριστερά, η Νέα Αριστερά δεν εμπεριέχει τίποτε το καινούργιο. Ανάλογα εγχειρήματα έχουν επιχειρηθεί και κατά το παρελθόν, αλλά είχαν την τύχη διαττόντων αστέρων. Από τη ΔΗΜΑΡ του Φ. Κουβέλη ως τη Λαϊκή Ενότητα του Παν. Λαφαζάνη, κι από τη ΜέΡΑ25 του Γιάνη Βαρουφάκη μέχρι την Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου η ιστορία δεν είναι καθόλου ευνοϊκή για τους «11» της Νέας Αριστεράς.
Θα χρειαστεί να υπερβούν τις δυνάμεις τους για να μπορέσουν να ξεφύγουν από τη μοίρα των προηγούμενων.
Οσον αφορά, τέλος, το πολιτικό σύστημα, η Νέα Αριστερά για μερικούς, όπως η κυβέρνηση, είναι καλοδεχούμενη εξέλιξη. Η δημιουργία της στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ μετατρέπει την κρίση στο εναπομείναν κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε διαρκείας, και λογικά δεν θα του επιτρέψει να προχωρήσει απρόσκοπτα στην ανασυγκρότηση. Χαράς ευαγγέλια δηλαδή για τη ΝΔ και τον κ. Μητσοτάκη.
Επιπλέον, οδηγεί τον ΣΥΡΙΖΑ σε πιο ακραίες θέσεις, όπως αποδείχθηκε από την πρώτη κιόλας ημέρα της δημιουργίας του, με την ψηφοφορία στη Βουλή για τους servicers των κόκκινων δανείων. Για τους υπολοίπους, αν και «ψαρεύουν» σε διαφορετικά νερά στη δεξαμενή των απογοητευμένων οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ, η δημιουργία της Νέας Αριστεράς δεν είναι και το καλύτερο νέο. Όσα οργανωτικά και άλλα προβλήματα έχει να αντιμετωπίσει, λογικά θα λειτουργήσει ως ανάχωμα, κι αυτό δεν είναι από καμία άποψη θετικό για κανέναν από αυτούς.
Είναι λοιπόν προφανές ότι για το νέο κόμμα το «όπερ έδει δείξαι» δεν ισχύει μόνο για τα μαθηματικά, ισχύει και για όσα προαναφέρθηκαν…
