Οχι μόνο τα κρίσιμα θέματα για το μέλλον της Ευρώπης (κοινή άμυνα, Μεταναστευτικό, βαθύτερη ολοκλήρωση) απουσίαζαν από την ελληνική συζήτηση. Αλλά και ότι ευρωεκλογές έγιναν στη μόνη ευρωπαϊκή χώρα όπου οι αρνητικές γνώμες για την ΕΕ είναι πλειοψηφία. Στην ελληνική Αριστερά ιδίως η απόρριψη της Ευρώπης είναι συντριπτική (70%), τη στιγμή που στον δυτικό κόσμο γενικά η ΕΕ θεωρείται αριστερό εγχείρημα (μεταφορά πλούτου στις φτωχότερες περιφέρειες, υπέρβαση του εθνικού εγωισμού) και στηρίζεται ένθερμα από τις προοδευτικές δυνάμεις (τα στοιχεία από το Pew Research Center).
Οι ευρωεκλογές ευτυχώς έγιναν. Και ευτυχώς πέρασαν. Ευτυχώς που έγιναν, γιατί το ’12 και ιδίως το πρώτο μισό του ’15 φαινόταν αμφίβολο αν θα ξαναγίνουν στη χώρα μας. Αλλά και ευτυχώς που πέρασαν, γιατί οι όποιες εκλογές δίνουν την ευκαιρία στο κατά πλειοψηφία ανάξιο πολιτικό προσωπικό μας να ξεδιπλώσει τις μόνες ικανότητές του: την καταγγελτική υστερία, τις ύβρεις κατά των αντιπάλων («δολοφόνοι παιδιών»), το μανιακό ιδεολογικό πύρωμα. Γραφόταν ότι τη νύχτα των αποτελεσμάτων όλοι θα πανηγύριζαν σαν νικητές. Και όμως όλοι έκλαψαν σαν ηττημένοι. Στα δύο μεγάλα κόμματα της αντιπολίτευσης οι τριγμοί είναι κιόλας απειλητικοί.
Κανένα από τα ζητήματα της ιδεολογικής ταυτότητας και, ναι, της ηγεσίας δεν έχει κλείσει. Οι αρχηγοί τους παραπαίουν. Ο πρώτος μέσα σε μια κρίση παλαιοπασοκισμού χωρίς περιεχόμενο – πέρα από το «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά» υπό τους προβολείς του Μπιρσίμ. Ο δεύτερος, μόνος επί σκηνής δερβίσης, ραίνει το ακροατήριό του με φραστικά καλούδια: «Θα σάς φτιάξουμε και ποτάμια!». Κανένας από τους δύο δεν απειλεί τον Μητσοτάκη, που έχασε από τον ίδιο τον εαυτό του. Και έχασε, σημειωτέον, κερδίζοντας πάλι. Η ωστική δύναμη των θριάμβων του ’23 δεν έχει εξαντληθεί. Συμμάζεψε την οικονομία, ψηφιοποιεί το Δημόσιο, αποκατέστησε το διεθνές κύρος της χώρας.
Ομως ψηφίζει νόμους που δεν εφαρμόζει και γύρω του συνωστίζονται σωρεία άεργων παραθεριστών, με τον κρατικό μηχανισμό στον αυτόματο. Με το ευρωψηφοδέλτιο που παρουσίασε προσέβαλε τον ευρωπαϊστή κεντρώο που τον έφερε εκεί όπου είναι. Σήμερα ξορκίζει το 41% που «δεν υπάρχει πια». Νέο λάθος. Κομμάτι του δεν τον ψήφισε στις 9/6, αλλά είναι πάντα εκεί. Σε αυτόν προσβλέπει, ελπίζω όχι ματαίως. Δεν πήγε στους πωλητές θαυμάτων.
Από έγκριτη πένα διατυπώθηκε ένα τερατωδώς αντιδημοκρατικό αίτημα: να παραιτηθεί ο Μητσοτάκης, όπως – λέει – και ο Τσίπρας μετά τις ευρωεκλογές του ’19! Ο Τσίπρας είχε χάσει τις ευρωεκλογές με δέκα μονάδες, βρισκόταν στο τέλος της άκρως τραυματικής για τον λαό θητείας του, κυβερνούσε με δεκανίκι την Ακροδεξιά και η κοινή γνώμη έδειχνε από το ’16 αταλάντευτα ποιος ήθελε να τον διαδεχθεί. Ο Μητσοτάκης κέρδισε σαρωτικά δυο βουλευτικές το ’23, κέρδισε και τις ευρωεκλογές του ’24. Οποιος του ζητάει σήμερα να παραιτηθεί απλώς επιζητεί τη διάλυση των πάντων που εμπορεύεται ως «σωτηρία του λαού» μια αλλοπρόσαλλη «Αριστερά».
Ο κύριος Περικλής Σ. Βαλλιάνος είναι ομότιμος καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας ΕΚΠΑ.
