Οι δεσμώτες του ιλίγγου

Χαμπάρι δεν θα είχαμε πάρει, ευτυχώς που το ανακάλυψαν ο Φίλης με τον Σκουρλέτη. Διαφορετικά δεν θα είχαμε μάθει ποτέ ότι υπήρχε ένας κομματικός στρατός που λειτουργούσε ως ψηφιακός υπόκοσμος. Πώς το λένε οι περίοικοι για κάθε έγκλημα που βοά σε κάποιο σκοτεινό υπόγειο της γειτονιάς, αλλά «αποκαλύπτεται» μόνο αφότου η αποφορά σπάσει τα ρουθούνια τους και η απειλή χτυπήσει την πόρτα τους; «Πέσαμε από τα σύννεφα».

Ετσι και με τα τρολ του ΣΥΡΙΖΑ. Το σκοτεινό Διαδίκτυο του κόμματος βοούσε. Οι δολοφονίες χαρακτήρων συντελούνταν με απανωτά χτυπήματα στο πληκτρολόγιο. Αλλά η αποκάλυψη έγινε μόνο όταν η απειλή μετέτρεψε τους φιλήσυχους νοικοκυραίους της πλατείας Κουμουνδούρου, που τίποτε δεν είχαν δει και τίποτε δεν είχαν ακούσει έως τότε, σε λαγωνικά της ερευνητικής συριζολογίας.

Αν όμως ο ΣΥΡΙΖΑ προσφέρεται πια σε συσκευασία ενός θεάματος τόσο μεταπολιτικού ώστε να φτάσει να απασχολεί ακόμη και τα πρωινάδικα, η υποτιθέμενη έκπληξη δεν είναι παρά μια σύμβαση που υπηρετεί τους κανόνες του. «Ο Ραγκούσης μαζεύει χρήματα για τον Τζουμάκα» γράφει ένα τρολ. Νέα δολοφονία χαρακτήρα, νέα έκπληξη, νέα πτώση από τα σύννεφα. «Η Αχτσιόγλου έστειλε sms στον Τσίπρα το βράδυ των εκλογών που του ζητούσε να παραιτηθεί» γράφουν πολλά μαζί. Κι άλλη δολοφονία χαρακτήρα κι άλλη έκπληξη κι άλλη πτώση.

Μέχρι την τελική έκπτωση; Πιθανότατα. Πιστοί στη σύμβαση του θεάματος, περίοικοι και θεατές θα πέσουν από τα σύννεφα όταν «αποκαλύψει» η γειτονιά του ΣΥΡΙΖΑ τη φασίζουσα τοξικότητα του Πολάκη. «Ο «αψύς Σφακιανός»; Αν είναι δυνατόν!». Αλλά ο πραγματικός ίλιγγος δεν μπορεί παρά να έρθει με την «αποκάλυψη» ότι το κόμμα τελικά δεν είναι και τόσο αριστερό. Ή καθόλου αριστερό αν οι δεσμώτες του ιλίγγου ανακαλύψουν επιτέλους πως η εκλογή της νέας ηγεσίας δεν ήταν προϊόν μιας ανοιχτής διαδικασίας και της διεύρυνσης στο ευρύτερο κοινό, αλλά μιας ενδοσυριζαϊκής συμμαχίας ανάμεσα στον πυρήνα της κομματικής βάσης και το σκοτεινό Διαδίκτυο του κόμματος.

Ως προς τις προθέσεις της πυρηνικής βάσης δεν έχει παρά να ανατρέξει κανείς στη δημοσκόπηση του Στράτου Φαναρά εν όψει των εσωκομματικών εκλογών του ΣΥΡΙΖΑ. Οι αριθμοί έδειχναν πως όσο στένευε το ακροατήριο τόσο έχανε η υποψηφιότητα Αχτσιόγλου. Η «ανατροπή Κασσελάκη» δεν συντελούνταν καν στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ειδικά σε εκείνους που ήταν αποφασισμένοι να ρίξουν την ψήφο τους στις εσωκομματικές κάλπες. Ως προς τις προτιμήσεις του σκοτεινού Διαδικτύου αρκεί ένα πέρασμα από τα σόσιαλ μίντια. Τα τρολ ήταν από την αρχή με το φωτοστέφανο. Οχι μιας αγνής Αριστεράς που έχει αγιοποιηθεί ακόμη και στη συνείδηση της φιλελεύθερης ή της λαϊκής Δεξιάς. Αλλά μιας μιντιακής υπερέκθεσης χωρίς ίχνος αριστερής σημειολογίας. Αλήθεια, έπρεπε να αποκαλυφθούν οι εκθέσεις ιδεών του 25άρη Στέφανου για να φιλοτεχνηθεί το ιδεολογικό πορτρέτο του 35άρη Κασσελάκη;

Και αλήθεια, τώρα, δεν ήταν αποκαλυπτική ήδη από το ’12 η ώσμωση με την «πάνω πλατεία» για να διαπιστωθεί η μετάλλαξη της Ανανεωτικής Αριστεράς σε ένα λαϊκιστικό μόρφωμα; Η κυβερνητική συμμαχία με τους Καμμένους και η απορρόφηση στελεχών του; Η ανάθεση υπουργικών χαρτοφυλακίων σε επιθεωρησιακούς κωμικούς και η απονομή εδρών σε απολιτικούς σελέμπριτις; Προτού ψηφίσει η κομματική βάση τον φωτογενή Στέφανο είχε σταυρώσει την υπερδεξιά Κουντουρά και τον τηλεοπτικό Γεωργούλη. Προτού παραδοθεί το κόμμα στα πρωινάδικα είχε υποκύψει στη γοητεία των ριάλιτι, της σαπουνόπερας και του τηλεοπτικού λυκόφωτος. Θα πέσουν μήπως οι δεσμώτες του ιλίγγου από τα σύννεφα και για τη Ράνια Θρασκιά;

Ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα ξεκληρίζει την ορθόδοξη πτέρυγα κρατώντας το όνομα και τα σύμβολα της Αριστεράς περίπου όπως μένει το χούι αφού έχει φύγει η ψυχή. Αλλά κανείς πια δεν πέφτει από τα σύννεφα.