«Δεν είμαι ντετέκτιβ» δήλωσε με ειλικρίνεια ο Αλέξης Τσίπρας στην εβδομαδιαία τηλεοπτική συνέντευξή του.
Και πρόσθεσε: «Ο αρχηγός της αντιπολίτευσης είμαι και θέτω ερωτήσεις» (Star, 10/11).
Παράξενη αντίληψη για τη δουλειά του αρχηγού της αντιπολίτευσης – ότι δηλαδή είναι κάτι σαν την Μπεκατώρου στο «Chase»…
Αλλά προσχηματική, υποθέτω. Διότι αμέσως μετά δηλώνει «ο κ. Μητσοτάκης είναι ένοχος και δεν έρχεται στη Βουλή να απαντήσει».
Πώς ξέρει όμως ο αρχηγός της αντιπολίτευσης που θέτει τις ερωτήσεις ότι ο ερωτώμενος είναι ένοχος; Ο ίδιος ομολογεί ότι δεν είναι ντετέκτιβ και υποθέτω ακόμη λιγότερο δικαστικός.
Το ξέρει επειδή «έχετε δει κανέναν αθώο να κρύβεται; Οι αθώοι βγαίνουν στο φως και δίνουν αποδείξεις»
Αλλη παράξενη αντίληψη. Οτι ο αρχηγός ενός κόμματος που δεν είναι ντετέκτιβ θα δηλώνει ποιος είναι ένοχος και μετά ο ένοχος θα καλείται να αποδείξει ότι είναι αθώος. Αν δεν το κάνει, είναι ένοχος.
Πώς όμως θα αποφασίζεται η ενοχή; Με ψήφισμα της Πολιτικής Γραμματείας ή με δήλωση Ηλιόπουλου;
Ομολογώ ότι δεν ξέρω πού ισχύει αυτή η διαδικασία. Ισως «σε άλλη γη, σε άλλα μέρη, στη μακρινή Αφρική».
Αν ο αρχηγός της αντιπολίτευσης είχε χρόνο θα ήταν χρήσιμο να κάνει μια βόλτα από το Ειδικό Δικαστήριο όπου δικάζεται ένας υπουργός του. Ενας Παπαγγελόπουλος, αν του θυμίζει κάτι το όνομα…
Και εκεί ερωτήσεις κάνουν αλλά τουλάχιστον τις κάνουν δικαστές.
Τι λένε λοιπόν οι ερωτώμενοι; Τρεις δικαστικοί (Ράικου, Αθανασίου, Τσατάνη) παρουσίασαν με απόλυτη σαφήνεια όλη την ανατριχιαστική δράση του υπουργού (επί κυβερνήσεων Τσίπρα) Παπαγγελόπουλου.
Πιέσεις, παρεμβάσεις, απειλές, στήσιμο υποθέσεων, πηγαινέλα τις δικογραφίες για να μπλέξουν κόσμο, «φτιάξ’ του κάτι» κ.λπ.
Κανονικά εκεί κλείνει η δίκη και πάμε σπίτι μας – ο Παπαγγελόπουλος δεν ξέρω πού θα πάει…
Αλλά όπως έλεγε στην πρόσφατη συνέντευξή του ο σημερινός Τσίπρας για τον χθεσινό Τσίπρα, «εάν ο κ. Πρωθυπουργός δεν γνώριζε όλα αυτά τα οποία συνέβαιναν, τότε θα είχαμε έναν Πρωθυπουργό μειωμένου καταλογισμού».
Η αλήθεια να λέγεται, ακόμη κι από το στόμα κάποιου που δεν είναι ντετέκτιβ.
Το βέβαιο είναι πάντως πως στο Ειδικό Δικαστήριο γίνεται μια δίκη. Κανονική δίκη, όχι κουβεντολόι στην τηλεόραση.
Οπου μάλιστα η πρόεδρος και η εισαγγελέας του δικαστηρίου φαίνονται ιδιαίτερα δύσπιστες όχι τόσο απέναντι στους κατηγορούμενους όσο απέναντι στους μάρτυρες.
Διαφορετικά δεν χρειαζόταν δίκη αλλά θα έβγαινε ο Μητσοτάκης να πει ποιος είναι ένοχος. Ούτε αυτός είναι βεβαίως ντετέκτιβ, αλλά όλο και θα έχει τις απορίες του.
Το πραγματικό ερώτημα λοιπόν σε μια δημοκρατία δεν είναι ποιος έχει απορίες. Αλλά ποιος τις λύνει.
Και στις κανονικές δημοκρατίες αυτή είναι η δουλειά της Δικαιοσύνης. Οχι των κομμάτων και των πολιτικών αρχηγών.
Τον Ιούνιο 2021, λίγους μήνες πριν την «επισύνδεση Ανδρουλάκη», αποκαλύφθηκε στη Γαλλία ότι κάποιοι παρακολουθούσαν (από το 2017!) τα τηλέφωνα του Προέδρου της Δημοκρατίας, του Πρωθυπουργού και δώδεκα υπουργών.
Περιέργως την υπόθεση ανέλαβε η Δικαιοσύνη και κάνει σιωπηλά τη δουλειά της. Καμία δημόσια πολιτική αντιδικία δεν ακολούθησε μια αποκάλυψη της οποίας όλοι αντιλαμβανόμαστε τη σοβαρότητα.
Ισως επειδή στη Γαλλία δεν υπάρχει Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας. Ούτε καν αρχηγός της αντιπολίτευσης που δεν είναι ντετέκτιβ.
Λύση
Προφανώς η κυβέρνηση θέλει να κλείσει το θέμα των υπαρκτών ή/και ανύπαρκτων υποκλοπών. Προφανώς η αντιπολίτευση δεν θέλει να κλείσει, μήπως πέσει η κυβέρνηση. Ο Τζανακόπουλος, ο Μαραντζίδης και ο Σωτηρέλης θέλουν να παραιτηθεί ο Πρωθυπουργός ανεξάρτητα από τα υπόλοιπα.
Συνεπώς το σχήμα είναι απλό.
Πρώτα θα έχουμε κυβέρνηση, αν συμφωνεί η αντιπολίτευση. Αν η αντιπολίτευση δεν συμφωνεί, δεν θα έχουμε κυβέρνηση.
Η μόνη ενδιάμεση λύση θα είναι να έχουμε κυβέρνηση αλλά χωρίς Πρωθυπουργό, όπως ζητούν ο Τζανακόπουλος, ο Μαραντζίδης και ο Σωτηρέλης.
Από κανενός το μυαλό δεν έχει περάσει η ιδέα να ψηφίζουμε ποια κυβέρνηση και ποιον Πρωθυπουργό θέλουμε.
Μεγάλη επιτυχία
Η αλήθεια να λέγεται. Ο Πούτιν στην Ουκρανία πετάει από επιτυχία σε επιτυχία.
Πρώτα ξεκίνησε «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» και μια εποχούμενη ρωσική φάλαγγα πήγε να καταλάβει το Κίεβο και να ρίξει τους ναζιστές.
Υποτίθεται ότι θα ήταν μια απλή και εύκολη επιχείρηση μερικών ημερών.
Τα βρήκε όμως μπαστούνια, μάζεψε την «επιχείρηση» και γύρισε πίσω. Συνεπώς οι ναζιστές τη γλίτωσαν.
Υστερα προσπάθησε να καταλάβει τέσσερις περιοχές της Ανατολικής, Βορειοανατολικής και Νοτιοανατολικής Ουκρανία.
Δεν ξέρω σε ποια έκταση τις κατέλαβε αλλά οι Ουκρανοί έκαναν αντεπίθεση. Ετσι η «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» έμπλεξε γενικώς και μάζευαν τους ρώσους κατακτητές με τα κάρα.
Βεβαίως η Ρωσία κατηγορεί τη Δύση ότι ενισχύει και εξοπλίζει την Ουκρανία, αλλά ποιος τους είχε πει ότι δεν θα το έκανε; Και ότι θα καθόταν στην άκρη να κοιτάζει;
Για να ξεμπλέξει, ο Πούτιν είχε άλλη μια μεγαλοφυή ιδέα: προσάρτησε με το «έτσι θέλω» τις περιοχές αυτές στη Ρωσία.
Και επειδή οι μεγαλοφυείς ιδέες έχουν κοντά ποδάρια, οι Ρώσοι αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν από τη Χερσώνα, την οποία είχαν μόλις είχαν προσαρτήσει.
Να θυμίσω ότι όλο το νταβαντούρι ξεκίνησε πριν εννέα μήνες επειδή η Ρωσία δεν ήθελε να ενισχυθεί το ΝΑΤΟ με την είσοδο της Ουκρανίας.
Μόνο που από τότε, πήραν σειρά για να μπουν στο ΝΑΤΟ δύο πρώην ουδέτερες χώρες (η Σουηδία και η Φινλανδία) που φοβήθηκαν τους τραμπουκισμούς και τις απειλές της Ρωσίας.
Με άλλα λόγια δηλαδή, όχι μόνο δεν αποδυναμώθηκε η ατλαντική συμμαχία αλλά συνέβη το αντίθετο.
Σταματάω εδώ προς το παρόν. Υποθέτω ότι τόσο αποτυχημένη «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» δεν έχει γνωρίσει ποτέ η ανθρωπότητα.
Και επειδή είναι ειλικρινά απορίας άξιο πώς μια μεγάλη δύναμη μπόρεσε να πέσει τόσο έξω σε όλα, νομίζω ότι τρεις εξηγήσεις υπάρχουν.
Είτε υπερτίμησαν τους εαυτούς του. Είτε υποτίμησαν τους άλλους. Είτε έκαναν και τα δύο.
