Σε κάθε πόλεμο, υπάρχει μια μάχη που θεωρείται «η μητέρα όλων των μαχών». Είναι αυτή που εν πολλοίς καθορίζει την έκβαση του πολέμου, προς τη μία ή την άλλη πλευρά. Ωστόσο δεν είναι το τέλος του. Για τον ΣΥΡΙΖΑ, που όλο αυτό το διάστημα, από τη συντριπτική ήττα στις εκλογές του περασμένου Ιουνίου έως σήμερα, απασχολεί την επικαιρότητα για τους λάθος λόγους, η «μητέρα όλων των μαχών» του εσωκομματικού πολέμου, κατά πάσα πιθανότητα, θα διεξαχθεί το διήμερο 11 και 12 Νοεμβρίου, κατά τη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος.

Εκεί θα τεθούν επί τάπητος, στην κρίση των περίπου 300 μελών του οργάνου, όχι μόνο οι διαγραφές των τεσσάρων στελεχών της αντιπολίτευσης (Φίλης, Σκουρλέτης, Βίτσας, Τζουμάκας), αλλά εκ των πραγμάτων και η συνολική λειτουργία του νέου προέδρου του κόμματος Στέφανου Κασσελάκη, στον περίπου 1½ μήνα που ηγείται του κόμματος της Αριστεράς.

Τυχόν αμφισβήτηση των αποφάσεών του να δείξει την έξοδο στους «τέσσερις», αυτομάτως θα θέσει υπό ομηρεία και τον ίδιο, όπως και το νέο σύστημα εξουσίας που έχει διαμορφωθεί γύρω του.

Τούτων δοθέντων, όλα συντείνουν στην άποψη ότι θα πρέπει να καταβληθεί μεγάλη προσπάθεια από τον ίδιο, αλλά και από εκείνα τα μέλη της ΚΕ που αγωνιούν για τις διαλυτικές τάσεις στον ΣΥΡΙΖΑ, να διατηρήσει το κόμμα τη σημερινή του μορφή.

Για έναν καινούργιο πρόεδρο, και μάλιστα χωρίς «προϋπηρεσία» στην πολιτική και περισσότερο από όλα χωρίς πρότερη παρουσία στην «πανίδα» του εσωκομματικού τοπίου της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όλο αυτό φαντάζει ως τρομακτική προοπτική.

Βρίσκεται ενώπιος ενωπίω με μία κατάσταση που θυμίζει εκείνον που απέχει ένα βήμα πριν από τον γκρεμό και αμφιταλαντεύεται αν το επιχειρήσει. Οσα έχει προσπαθήσει έως τώρα, υπακούουν μεν στη λογική της εδραίωσης του αρχηγικού του προφίλ – οι διαγραφές «αντιφρονούντων» πάντα συντελούν σε αυτό –, ωστόσο ο άτσαλος τρόπος που χαρακτηρίζει τις κινήσεις του, δημιούργησαν την αίσθηση ότι άλλοι βρίσκονται πίσω από αυτές. Το ζητούμενο είναι ποιοι. Μια πρόχειρη «ανάγνωση» θα έδειχνε εκείνους που τον περιστοίχισαν αμέσως μετά την εκλογή του. Τον Ν. Παππά και τον Π. Πολάκη. Οτι εκμεταλλεύονται τη νέα τους θέση και την απειρία του κ. Κασσελάκη, για να λύσουν παλιούς λογαριασμούς με τους υπόλοιπους. Πραγματικά πολύ εύκολη λύση, για να είναι αληθινή.

Σε κάθε έγκλημα όμως, οι έρευνες στρέφονται κυρίως στο ποιος είχε κίνητρο, και ειδικότερα ποιος έχει εξαφανιστεί μετά από αυτό. Αυτός είναι ο υπ’ αριθμόν ένα ύποπτος. Και το συγκεκριμένο «έγκλημα» που συντελείται στον ΣΥΡΙΖΑ έχει έναν. Ονομάζεται Αλέξης Τσίπρας. Παραιτήθηκε, ή κατά δική του έκφραση «παραμέρισε», για να περάσει το κόμμα στα χέρια ενός ανθρώπου τον οποίο εκείνος ανέδειξε ή «ανακάλυψε». Και έκτοτε έχει εξαφανιστεί από προσώπου γης. Ωσάν να μην τον αφορούν όσα συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ. Το όνομά του εμπλέκεται κάθε τόσο στη σύγκρουση, όμως εκείνος αποφεύγει συστηματικά να παρέμβει. Ούτε καν για να αποτρέψει την αποπομπή ενός δικού του ανθρώπου, όπως ο Στ. Τζουμάκας. Μοιάζει σαν να απολαμβάνει όλο αυτό που γίνεται.

Γιατί άραγε; Οι ερμηνείες που δίνουν εντελλόμενοι συνεργάτες του, είναι μάλλον αποκαρδιωτικές για την ποιότητα της προσωπικότητάς του. Εμμέσως παραδέχονται πως παίρνει την εκδίκησή του, έναντι εκείνων οι οποίοι τάχα μου ευθύνονται για τη συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ και τη συνακόλουθη απομείωση, μέχρι μηδενισμού, του προσωπικού του πολιτικού κεφαλαίου. Πόση όμως αλήθεια υπάρχει σε αυτό; Δική του ευθύνη ήταν η καταστροφική διακυβέρνηση του 2015-2019, και αποκλειστικά στον ίδιο οφείλεται το γεγονός ότι απέτυχε να μετεξελίξει τον απολιθωμένο αριστερισμό του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κεντροαριστερό κόμμα. Οπως δική του είναι η ευθύνη για την επισφράγιση της αποδρομής του κόμματος στις εφετινές διπλές εκλογές. Η καταστροφική πρόταση εξουσίας που παρουσίασε στο εκλογικό σώμα, αποδοκιμάστηκε κατά τρόπο τραγικό. Δεν ήταν «θύμα» λοιπόν των υπό διαγραφή στελεχών ο κ. Τσίπρας. Είναι θύτης, και μάλιστα με κίνητρο. Εχει καταλήξει ότι θα αποκαθαρθεί μέσα από τη διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ για να μπορέσει να επανέλθει ως «παράκλητος» στο προσκήνιο. Σε αυτό στοχεύει και γι’ αυτό σιωπά…