Αν εξαιρέσει κανείς τις θεαματικές κινήσεις που κάνει ο Πρωθυπουργός και πρόεδρος της ΝΔ Κυρ. Μητσοτάκης προκειμένου να αποδείξει προς τα έξω ότι το ευρωψηφοδέλτιο του κόμματος εκτείνεται πέραν του εκλογικού σώματος που στηρίζει την παράταξή του, τίποτε δεν δείχνει ότι σε τέσσερις μήνες ακριβώς έχουμε ευρωεκλογές. Τα υπόλοιπα κόμματα, και δη τα δύο μεγαλύτερα της αντιπολίτευσης, ΣΥΡΙΖΑ και ΠαΣοΚ, μοιάζουν να έχουν εγκλωβιστεί σε έναν αδιέξοδο ανταγωνισμό για την επίζηλη δεύτερη θέση, πίσω και μακράν της Νέας Δημοκρατίας.
Αν και ήταν αναμενόμενο μετά τη ραγδαία φθορά που εμφανίζει ο ΣΥΡΙΖΑ από την παρατεινόμενη και παρατεταμένη κρίση στο εσωτερικό του, εν τούτοις ο σκληρός ανταγωνισμός δείχνει να εξελίσσεται σε μονόδρομο και για τους δύο.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι προφανές ότι η κατάκτηση της δεύτερης θέσης στις ευρωεκλογές ουσιαστικά θα σημάνει και το τυπικό τέλος της εμφύλιας διαμάχης στο εσωτερικό του.
Ακόμη και με (ελαφρώς) χαμηλότερα ποσοστά από το καταστροφικό 17,8% των εκλογών του περασμένου Ιουνίου, ο κ. Κασσελάκης θα εδραιωθεί στη θέση του και θα μπορέσει εν συνεχεία με την υπερβολή που διακρίνει πολλές φορές τις δημόσιες δηλώσεις του, να αυτοαναγορευτεί σε εν αναμονή πρωθυπουργό και σε διεκδικητή της εξουσίας όποτε και αν πραγματοποιηθούν οι προσεχείς εθνικές εκλογές.
Για το ΠαΣοΚ η πιθανότητα να βρεθεί στη δεύτερη θέση, μπροστά από τη σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση, δημιουργεί επίσης σοβαρές προοπτικές για τη συνέχεια. Ειδικά αν τα ποσοστά του ξεπεράσουν τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ στις εθνικές εκλογές και συνδυαστούν με μία πιθανή καθίζηση της Νέας Δημοκρατίας. Κάτι τέτοιο θα έδινε στον Νίκο Ανδρουλάκη την ευκαιρία, αφενός να ξεφύγει από τον κύκλο της μιζέριας που ακολουθεί χρόνια τώρα το ΠαΣοΚ, αρκετά ενδεικτική της αναιμικής προόδου που καταγράφει στις δημοσκοπήσεις, και αφετέρου να αλλάξει εντελώς στρατηγική. Από εκεί που όπως τώρα εκπροσωπεί ένα κόμμα το οποίο εδώ και μια δεκαετία δεν έχει την παραμικρή επαφή με την εξουσία, να δείξει ότι μπορεί υπό προϋποθέσεις να την αγγίξει. Επιπλέον, θα ισχυροποιήσει τη θέση του, τόσο στην κοινωνία όσο και στο πολιτικό οικονομικό κατεστημένο, το οποίο έως τώρα τουλάχιστον δείχνει αδυναμία να τον αντιμετωπίσει ως πιθανή πρόταση εξουσίας.
Ωστόσο πριν συμβούν όλα αυτά μεσολαβεί και για τους δύο ένα σοβαρό εμπόδιο. Αυτό της αναμέτρησης της 9ης Ιουνίου. Το οποίο πρέπει να υπερβούν για να μπορέσουν να πορευτούν στη συνέχεια. Το περίεργο είναι ότι έως τώρα ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε το ΠαΣΚ εμφανίζουν κάποιου είδους εργώδη δραστηριότητα προκειμένου να επιτύχουν τον κύριο στόχο τους. Την ώρα που ο κ. Μητσοτάκης παίζει μόνος του επικοινωνιακά για τις ευρωεκλογές, οι άλλοι δύο ομφαλοσκοπούν για τη στρατηγική που θα ακολουθήσουν εναντίον του. Αν δηλαδή αυτή θα έχει επίκεντρο την ευρωπαϊκή πολιτική της κυβέρνησης ή θα αφιερωθεί αποκλειστικά στην εγχώρια πολιτική πραγματικότητα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μεταθέτει το «ξεκίνημα» της καμπάνιας του για τις ευρωεκλογές για μετά το συνέδριο του κόμματος, το οποίο θα πραγματοποιηθεί στο τέλος αυτού του μήνα. Το ΠαΣοΚ επί του παρόντος εξαντλείται σε εκδηλώσεις και σε κάποιες σποραδικές εμφανίσεις του προέδρου του στα τηλεοπτικά δίκτυα.
Σε κάθε περίπτωση, αυτές οι ευρωεκλογές, που έτσι κι αλλιώς παραδοσιακά συνοδεύονται από μια χαλαρότητα που φτάνει ως τις κάλπες, διαθέτουν ήδη μια πρωτοτυπία: είναι οι πρώτες εκλογές κατά τις οποίες το ενδιαφέρον δεν εντοπίζεται στον πρώτο, αλλά στην ιδιότυπη μάχη μεταξύ του δεύτερου και του τρίτου…
Και το παράταιρο του πράγματος είναι ότι ο μεν πρώτος δείχνει να προετοιμάζεται σοβαρά για εκλογές, ενώ δεν αμφισβητείται ότι θα τις κερδίσει με άνεση, οι δυο επόμενοι ακόμη ψάχνονται, αντί να έχουν πάρει ήδη την κατάσταση στα χέρια τους.
