Η συμφωνία των Πρεσπών είναι πια μια πραγματικότητα. Μια άλλη πραγματικότητα είναι ότι για χάρη της, για την ακρίβεια για τις επιδιώξεις του ξένου παράγοντα, τις οποίες ανέλαβε να υλοποιήσει ο κ. Τσίπρας, διαλύθηκε το πολιτικό σύστημα της χώρας.
Δεν ξέρω ποιος μπορεί να είναι ευτυχής για αυτό, ποιος ωφελείται πραγματικά και ποιος το απολαμβάνει, αλλά η αλήθεια είναι ότι από την περασμένη εβδομάδα, και τυπικά από το απόγευμα της Παρασκευής, η Δημοκρατία είναι φτωχότερη. Το χειρότερο: είναι μια φοβισμένη Δημοκρατία. Τρεμάμενη. Νιώθει ότι απειλείται.
Επειδή, διαπιστωμένα πλέον, δεν υπάρχουν σταθερές, και το σοβαρότερο, δεν υπάρχουν αξίες. Είναι μια Δημοκρατία εν κινδύνω, αφού το κυρίαρχο δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης των πολιτών φαλκιδεύθηκε βάναυσα προκειμένου να περάσει η συμφωνία και να αναγνωριστούν τα Σκόπια – επιτέλους, για τους διεκπεραιωτές αυτού του σχεδιασμού του ξένου παράγοντα – ως Βόρεια Μακεδονία.
Οχι πως στο παρελθόν δεν έχουν υπάρξει περιπτώσεις όπου βουλευτές μετακινήθηκαν από το ένα κόμμα στο άλλο, τις παραμονές κρίσιμων, διχαστικού χαρακτήρα, ψηφοφοριών. Εχει συμβεί. Αλλά είναι η πρώτη φορά που σχεδόν το 30% του εκλογικού σώματος είδε η ψήφος του να αλλάζει χρώμα και χέρια, με τις ευλογίες των αρχηγών των δύο μεγάλων κομμάτων, οι οποίοι λογικά θα έπρεπε να κλείσουν την πόρτα σε όλους αυτούς τους γυρολόγους της πολιτικής. ‘Η, αφού τους δέχτηκαν περιστασιακά, να τους υποδείξουν ότι θα έπρεπε να επιστρέψουν τις βουλευτικές τους έδρες στα κόμματα με τα οποία αναδείχθηκαν βουλευτές.
Δεν το έκαναν. Δεν θα το κάνουν. Πιθανώς γιατί γνωρίζουν ότι σε μερικούς μήνες είναι οι πολίτες που θα τιμωρήσουν με την ψήφο τους όλο αυτό το επαμφοτερίζον «πλήθος» που πηγαινοέρχεται κατά το δοκούν και σύμφωνα με τα νεύματα που του κάνει ο διπολισμός.
Προσωπικά δεν τραβάω καμία στενοχώρια που το κόμμα Καμμένου έγινε κομμάτια και θρύψαλα και διαλύθηκε εν μιά νυκτί στα εξ ων συνετέθη. Ηταν τα ίδια τα σαθρά υλικά με τα οποία το συγκρότησε πριν από έξι-επτά χρόνια που έκαναν ευκολότερη τη δουλειά του κ. Τσίπρα. Αλλά είναι προφανώς πλήγμα για τη δημοκρατική λειτουργία του Κοινοβουλίου ότι ο πρώην συνεταίρος του εκμαύλισε με υπουργικές καρέκλες τα στελέχη των ΑΝΕΛ, προκειμένου να τα αθροίσει στη μειοψηφική κοινοβουλευτική του δύναμη.
Το παράδειγμα των ΑΝΕΛ, του Ποταμιού, της ΔΗΜΑΡ, αλλά και γιατί όχι του ΚΙΝΑΛ, που πιέστηκε και εξακολουθεί να πιέζεται ασφυκτικά και από τις δύο πλευρές του δικομματισμού, είναι μια καλή ευκαιρία, νομίζω, για να ξεκινήσει μια μεγάλη συζήτηση για το είδος της Δημοκρατίας που επικρατεί πλέον στη χώρα. Και για το πώς δυσοίωνα μπορεί να μετεξελιχθεί εξαιτίας εκείνων οι οποίοι στο όνομα πρόσκαιρων πολιτικών πρωτοβουλιών, δεν διστάζουν να την κατακρεουργήσουν…
