Υπάρχει ένας μύθος που ακολουθεί τον Κυριάκο Μητσοτάκη από την πρώτη ημέρα που ανέλαβε την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας σε εκείνο το… μακρινό 2016. Οτι πίσω του υπάρχει ένα ολόκληρο επιτελείο, μια στρατιά πανάκριβων συμβούλων η οποία τον καθοδηγεί σε κάθε του βήμα. Ορίζει το πώς θα στέκεται, θα περπατάει, θα κουνάει τα χέρια, το κεφάλι, τα μάτια, το σώμα του. Τον κατευθύνει πώς θα μιλάει, τι θα λέει, πώς θα το λέει.
Τον καθοδηγεί πώς θα ντύνεται, θα κάθεται, θα τρώει, θα πίνει. Κυρίως όμως ότι βρίσκεται πίσω από κάθε πολιτική του πρωτοβουλία. Μύθος που ενισχύθηκε από την παρουσία στην Αθήνα, έναν χρόνο πριν από τις εκλογές του 2019, ενός κορυφαίου Αμερικανού επικοινωνιολόγου, του κ. Σταν Γκρίνμπεργκ. Και γιγαντώθηκε από το γεγονός πως ό,τι κάνει του βγαίνει. Ακόμη και οι αστοχίες. Τα λάθη. Οι παραλείψεις. Οι γκάφες. Τα κυβερνητικά προβλήματα. Επειδή πίσω από όλα υπάρχει το πανίσχυρο επιτελείο.
Ομως αυτός είναι ένας μύθος που καταρρέει. Αργά αλλά σταθερά, αποσαθρώνεται, ξεφτίζει. Σχεδόν σε καθημερινή βάση. Σαν ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης να έχει βαλθεί να αποδείξει ότι απλά είναι ένας μύθος, ένας αστικός μύθος που δημιουργήθηκε από εικασίες, ψιθύρους, κουτσομπολιά, ακόμη και θεωρίες συνωμοσίας. Οτι εν τέλει, ο στρατός των παντοδύναμων στην πολιτική επικοινωνία συμβούλων στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Ή, αν υπάρχει κάτι, αυτό αποτελείται από άτομα που κινούνται από νοητική άποψη στο φάσμα του μέσου όρου.
Κλίνω υπέρ της δεύτερης άποψης και προς τα κάτω. Εχω ορισμένα κλασικά περιστατικά τελευταίας… εσοδείας που μου ενισχύουν την άποψη ότι η περίφημη στρατιά συμβούλων η οποία υποτίθεται ότι εξασφάλιζε όλα αυτά τα χρόνια την επικοινωνιακή υπεροπλία του Πρωθυπουργού είναι υπερεκτιμημένη.
Το αποδεικνύει η τραγική διαχείριση θεμάτων κυβερνητικής πολιτικής. Το ισχυρό αποτύπωμα που αφήνουν τα παιδαριώδη λάθη και η έλλειψη στρατηγικής. Η πρωτοφανής απουσία σοβαρής ανάλυσης και μεσοπρόθεσμης πρόβλεψης. Η απολιτική προσέγγιση σε γεγονότα της διακυβέρνησης. Η αδυναμία στην εκτίμηση του πώς μπορεί να εξελιχθεί μια θεωρητικά έστω πρωτοβουλία μικρής έντασης.
Αν υπήρχε, ας πούμε, αυτή η στρατιά των εξπέρ στην πολιτική επικοινωνία, προφανώς δεν θα άφηνε τον Πρωθυπουργό να επιχειρήσει να κρατήσει μυστικό το ταξίδι στην Οαση της Σίβας, συντροφιά δε με φιλικό του ζευγάρι. Θα του σύστηνε πολύ απλά να γνωστοποιήσει το ταξίδι, με την υποσημείωση το φιλικό ζευγάρι να ταξιδέψει με εμπορική πτήση ως εκεί, αν τόσο πολύ επιθυμεί τη συντροφιά του. Δεν θα άνοιγε μύτη. Και δεν θα υποχρεωνόταν εν συνεχεία στη βλακώδη διαρροή κυβερνητικών κύκλων για να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα περί της παρουσίας εκεί, στην ίδια όαση, του Μεγάλου Αλεξάνδρου το 331 π.Χ. για να ανακηρυχθεί ισόθεος στο Μαντείο του Αμμωνα Ρα! Αναφορά η οποία θα μπορούσε να δώσει άφθονη τροφή σε γελοιογράφους ή και σε θερινές επιθεωρήσεις…
Αν υπήρχε αυτό το επιτελείο, λ.χ. θα του σύστηνε το 2019, όταν κατάρτιζε τη λίστα των ευρωβουλευτών, να ενέτασσε σε αυτήν σοβαρούς πολιτικούς, και όχι άσχετα celebrities. Πολιτικούς με γνώση των μηχανισμών της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και με ικανότητες να κάνουν lobbying για τη χώρα και την κυβέρνησή του. Ετσι ίσως απέφευγε η Ελλάδα τον διασυρμό της αυστηρής καταδίκης από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο – την πρώτη στα 45 χρόνια που είναι μέλος της ΕΕ.
Κι επειδή το ίδιο ετοιμάζεται να κάνει και με την τωρινή λίστα, ίδια συνταγή, αδυνατώ να τον εξαιρέσω της ευθύνης. Ούτε να παραδειγματιστεί από τη ζημιά που του έχουν κάνει, και προσωπικά στον ίδιο, εκτός από τη χώρα, δυο – τρεις ευρωβουλευτές του καθημαγμένου ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να μπορεί.
Η επόμενη καταδίκη της χώρας, το βλέπω να έρχεται, θα αφορά τη δήθεν συγκάλυψη των ευθυνών για τα Τέμπη. Εργο ΣΥΡΙΖΑ και αυτό. Τα celebrities θα την αντιμετωπίσουν; Οταν θα έχει αποφασιστεί, τα celebrities ακόμη θα μαθαίνουν πόσες πόρτες έχει το Ευρωκοινοβούλιο. Το lobbying θα τους είναι – και για πολλούς θα παραμείνει – άγνωστη λέξη, και λειτουργία…
Εν κατακλείδι, εννέα μήνες μετά τον θρίαμβο του 41%, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δείχνει να χάνει την επαφή του με την πραγματικότητα, μπερδεύεται, δεν διαβάζει σωστά τις καταστάσεις, αφήνεται, παρασύρεται σε άσκοπες κινήσεις και εισπράττει μια φθορά δυσανάλογη από αυτήν που τα γεγονότα τα ίδια δικαιολογούν. Δυσκολεύομαι πραγματικά να καταλάβω το γιατί και δυσκολεύομαι περισσότερο να εκτιμήσω το πώς θα καταφέρει να εξαντλήσει την 4ετία αν συνεχίσει έτσι…
