Τελικά τι είναι το συνέδριο του Ποταμιού; Νέο ξεκίνημα ή κύκνειο άσμα; Προφανώς η πορεία θα δείξει.
Το Ποτάμι ξεκίνησε το 2014 με καλές προθέσεις και υψηλές προσδοκίες. Στις δύο πρώτες εκλογικές εμφανίσεις του πήρε πολύ ενθαρρυντικά ποσοστά.
Με 6,6% στις ευρωεκλογές του 2014 και 6,05% στις βουλευτικές του Ιανουαρίου 2015 ήταν η καλύτερη επίδοση πρωτοεμφανιζόμενου κόμματος μετά το ΠαΣοΚ το 1974 και τη ΔΗΜΑΡ το 2012.
Στη συνέχεια είχε περισσότερο την τύχη της ΔΗΜΑΡ.
Οι λόγοι της αποτυχίας πολλοί. Αλλά ένας βασικός: το Ποτάμι δεν κατάφερε ποτέ να γίνει κόμμα.
Παραμένει ακόμη και σήμερα η προσωπική περιπέτεια του ιδρυτή του. Μια πολιτική έκφραση των εκάστοτε διαθέσεων, ευαισθησιών ή απόψεών του – χωρίς άλλη εξήγηση ή λογική.
Φυσικά έχουμε δει πολιτικούς να δημιουργούν σχήματα και να σφραγίζουν προσωπικά την πορεία τους. Καλώς ή κακώς όμως ο Θεοδωράκης δεν είναι Ντε Γκωλ, ούτε Περόν, ούτε Ανδρέας Παπανδρέου. Ούτε φυσικά ο άνθρωπος έχει ισχυριστεί ποτέ κάτι τέτοιο.
Από την άλλη πλευρά, βεβαίως, αυτό δεν ήταν λόγος να συλλέξει όλα τα λάθη που μπορεί να βρει κάποιος στην πολιτική.
Ομολογουμένως είναι ένα εντυπωσιακό ρεκόρ, το οποίο προκύπτει από μια ιδιόρρυθμη αλλά αδόκιμη θεώρηση της πολιτικής σαν ένα άθροισμα περιπτώσεων.
Ο ίδιος διεκδικεί το δικαίωμα να κάνει κάθε φορά αυτό που θεωρεί «σωστό» (όπως το ορίζει ο ίδιος) και «συμφέρει την Ελλάδα» (πάλι κατά τον ατομικό του ορισμό).
Κάτι σαν προσωπική συνομιλία ενός ανθρώπου με κάποιο υποκειμενικό «δέον γενέσθαι» – χωρίς συντεταγμένες, χωρίς συνολικές θεωρήσεις, χωρίς συσχετισμούς, χωρίς αξιακές και ιδεολογικές διαχωριστικές γραμμές, χωρίς ιστορία, χωρίς πριν και χωρίς μετά…
Πότε Τσίπρας, πότε Μητσοτάκης, πότε Φώφη.
Αυτή την αβαθή και ασταθή θεώρηση αποδοκίμασαν οι ψηφοφόροι της Κεντροαριστεράς στην υποψηφιότητά του για την αρχηγία της.
Αυτή τον οδήγησε εκτός ΚΙΝΑΛ αφού πρώτα επιχείρησε να υποδυθεί τον συναρχηγό και ύστερα να καθυποτάξει την αρχηγό σε άλλη μια επιπόλαιη προσωπική του άποψη για το Σκοπιανό.
Η ωμή αλήθεια είναι ότι το Ποτάμι πλήρωσε τον Σταύρο. Και ο Σταύρος τον εαυτό του.
Μακάρι τα λάθη του να γίνουν μαθήματα και να του εξασφαλίσουν ένα restart.
Ενδεχομένως άλλωστε παραμένει ένας άνθρωπος με καλές προθέσεις. Αλλά στην πολιτική στρωμένος με καλές προθέσεις είναι μόνο ο δρόμος για την Κόλαση.
