Για να τελειώσει ένας πόλεμος δεν αρκεί να μετρηθούν νικητές και ηττημένοι. Πρέπει οι νικητές να επιδείξουν σωφροσύνη και οι ηττημένοι ρεαλισμό.
Προς το παρόν, στον πόλεμο της Ουκρανίας έχουμε μόνο νικητές και ηττημένους.
Θα χρειαστεί οι Ουκρανοί να καταλάβουν ότι εκτός από γενναιότητα χρειάζεται και ευθυκρισία. Και οι Ρώσοι να δείξουν ότι εκτός από ανικανότητα διαθέτουν και λογική.
Πολύ φοβούμαι ότι δεν φτάσαμε ακόμη εκεί.
Το επεισόδιο με τους πυραύλους S-300 στην Πολωνία αποδεικνύει ότι οι Ουκρανοί δεν έχουν συνειδητοποιήσει πως η άξια αλλά ανέλπιστη νίκη τους δημιουργεί κανόνες και υποχρεώσεις απέναντι σε όσους τους συνδράμουν και δεν θέλουν Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η δε Ρωσία εμφανίζεται να αρνείται ή έστω να μην επιζητεί τη διαπραγμάτευση, έστω κι αν κρατάει ακόμη κάποια χαρτιά στα χέρια της.
Διαπραγματεύσεις; Οι Ουκρανοί φοβούνται πως αν ανασταλεί τώρα η επιθετική δραστηριότητα κατά των Ρώσων, θα βρει ευκαιρία ο Πούτιν να αναδιοργανωθεί.
Παρόλο που δυτικές στρατιωτικές πηγές εκτιμούν πως το στραπάτσο του ρωσικού στρατού είναι τέτοιο που θα χρειαστούν τουλάχιστον τρία με πέντε χρόνια για να βρεθεί ξανά σε αξιοπόλεμη κατάσταση.
Από την άλλη, οι Ρώσοι δεν θέλουν να καθίσουν στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης ως ηττημένοι και νομίζουν ότι μόνο η Δύση μπορεί να τους το διασφαλίσει πιέζοντας την Ουκρανία. Δεν ξέρω αν μπορούν να το επιτύχουν και σε ποιον βαθμό.
Με αυτά τα δεδομένα φτάνουμε στον ουκρανικό χειμώνα, ο οποίος εκ των πραγμάτων θα επιβραδύνει τις στρατιωτικές επιχειρήσεις και θα βάλει τον πληθυσμό σε δοκιμασία λόγω των καταστροφών που έχει υποστεί η χώρα τους.
Αυτά σε ό,τι αφορά τους εμπόλεμους. Αλλά δεν είναι οι μόνοι που μετρούν κέρδη και ζημιές.
Μεγάλη κερδισμένη προς το παρόν είναι η Δύση, κυρίως οι ΗΠΑ. Το ημιθανές ΝΑΤΟ αναζωογονήθηκε, νέες χώρες επιζητούν την ένταξή τους και η αντίπαλος Ρωσία θα κάνει χρόνια να συνέλθει από την ήττα της.
Ηδη, κάποιες χώρες που είχαν καταφανώς ποντάρει στον Πούτιν για να ισορροπήσει τον διεθνές ισοζύγιο, κυρίως η Κίνα και η Ινδία, ξαναβλέπουν το ζήτημα από την αρχή.
Παραμένει βεβαίως για τη Δύση το «πρόβλημα Τουρκία» αλλά δεν είναι της στιγμής να το λύσει. «First things first» λένε οι Αμερικανοί, κάθε πράγμα στην ώρα του…
Κερδισμένη είναι βεβαίως και η Ευρώπη – αν και λιγότερο… Πληρώνει το τίμημα της ιστορικής απερισκεψίας να αποδεχθεί την ενεργειακή εξάρτησή της από τη Ρωσία και να πιστέψει πως μπορεί να καθιερώσει παραδεκτές σχέσεις με ένα απαράδεκτο καθεστώς.
Η «ανατολική πολιτική» που παιάνιζαν διάφοροι κουφιοκεφαλάκηδες έγινε συντρίμμια και το μάθημα κοστίζει.
Τουλάχιστον αποδυναμώθηκε δραματικά το «ρωσικό λόμπι». Και ακυρώθηκαν οι προσπάθειες ρωσικής διείσδυσης και επιρροής μέσα από την χειραγώγηση ή το πρακτοριλίκι πολιτικών, κομμάτων, ακαδημαϊκών, δημοσιογράφων και μέσων ενημέρωσης.
Ευτυχώς στους νικητές μετριέται και η χώρα μας. Η πλήρης συμπαράταξη με τους δυτικούς συμμάχους και η σαφήνεια της ουκρανικής επιλογής δικαιώθηκε πλήρως, ακόμη και η αποστολή όπλων στο Κίεβο.
Αποδείχθηκε τελικά πόση σημασία έχει να επιλέγεις στρατόπεδο και κυρίως να επιλέγεις το σωστό στρατόπεδο.
Οπως αποδείχθηκε ότι η διεθνής πολιτική δεν είναι δουλειά για κομπογιαννίτες και κουβενταδόρους.
Ανατροπή
Αντιλαμβάνομαι ότι κάποιοι εύχονται την ανατροπή του Πρωθυπουργού. Καμία αντίρρηση.
Απλώς έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Και δεν εννοώ τη σοβαρότητα των ανθρώπων – η οποία είναι στην κρίση του καθενός. Αλλά το γεγονός ότι για διάφορους λόγους οι περισσότεροι έχουν ήδη εκδιωχθεί από τη ΝΔ, όπως ο Αντώναρος, ο Καραχάλιος ή ο Κύρτσος. Αλλά οι αρχηγοί ανατρέπονται από τους μέσα, όχι από τους έξω.
Κι επειδή δεν βλέπω την Ολγα Κεφαλογιάννη να ρίχνει τον Μητσοτάκη, δύσκολα οι πρώην μέσα θα υποκαταστήσουν τους μέσα σε μια τέτοια προσπάθεια.
Αλλωστε αν οι έξω μπορούσαν να κάνουν τη δουλειά, θα την είχε ήδη κάνει η αντιπολίτευση.
Εσωτερικός πόλεμος
Ο Τσόρτσιλ φέρεται να έλεγε ότι «οι μόνες χώρες που δεν χρειάζονται μυστικές υπηρεσίες είναι η Κίνα και η Ελλάδα. Η Κίνα επειδή δεν μιλάει κανείς. Και η Ελλάδα επειδή μιλούν όλοι».
Και για όλα, θα μπορούσα να προσθέσω.
Παρ’ όλα αυτά η Ελλάδα έχει τέτοιες υπηρεσίες – υποθέτω και η Κίνα…
Για τις οποίες έχει ξεσπάσει ένας πραγματικός εσωτερικός πόλεμος με αφορμή τις παρακολουθήσεις.
Να θυμίσω ότι υπόθεση παρακολουθήσεων στο ανώτατο επίπεδο προέδρων, πρωθυπουργών και υπουργών είχαμε τα τελευταία δυο χρόνια στη Γαλλία, στην Ισπανία και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Συνήθως απομακρύνθηκαν οι αρμόδιοι (άσχετο αν ήταν και υπεύθυνοι…), επιλήφθηκε η Δικαιοσύνη και το θέμα έκλεισε εκεί.
Στην Ελλάδα η ακατάσχετη φλυαρία είχε δύο συνέπειες.
Πρώτον, τη μετατροπή των παρακολουθήσεων σε ζήτημα εσωτερικής πολιτικής.
Δεύτερον, ένα σχέδιο αναδιάρθρωσης των σχετικών υπηρεσιών που παρουσίασε η κυβέρνηση.
Για το πρώτο δικαιούται να έχει ο καθένας τη γνώμη του. Στο δεύτερο ο καθένας μπορεί να ασκήσει την κρίση του.
Αλλά ένα πράγμα είναι βέβαιο. Η χώρα δεν μπορεί να μην έχει υπηρεσία πληροφοριών, ούτε να μη θέσει τα τελειότερα τεχνικά μέσα στη διάθεσή της ούτε να μην ενισχύει και να προστατεύει το έργο της.
Είναι ζήτημα εθνικής ασφάλειας.
Προφανώς δεν έχω ψευδαισθήσεις ότι η συζήτηση για το σχέδιο αναδιάρθρωσης μπορεί να πραγματοποιηθεί σε ήρεμο και εποικοδομητικό κλίμα.
Οι μισοί δεν ξέρουν περί τίνος πρόκειται και οι άλλοι μισοί δεν προσπαθούν καν να μάθουν.
Θα πρέπει όμως να αντιληφθούμε πως όσο το πολιτικό σκέλος των παρακολουθήσεων μπορεί να προσφέρει πεδίο αντιπαραθέσεων, το σχέδιο αναδιάρθρωσης των υπηρεσιών αυτών χρειάζεται να μείνει έξω από τέτοιες αντιπαραθέσεις.
Αλλά πώς να γίνει αυτό;
Πάλι ο Τσόρτσιλ ήταν που φέρεται να έλεγε πως «σε κάθε πέντε Ελληνες έχεις δύο πρωθυπουργούς και τρεις αρχηγούς της αντιπολίτευσης».
