Ούτε αργά και βασανιστικά ταλαιπωρημένοι από κάποια «εκλογική κόπωση» ούτε με τη σπουδή να έρθει επιτέλους η «ώρα της εκτόνωσης» στην κάλπη. Προς τις εκλογές οδεύουμε περίπου «κανονικά». Με ένα κάποιο ενδιαφέρον και χωρίς περιττές πολώσεις. Και με τις «χαλαρές πλακίτσες» των αρχηγών στο TikTok να κατισχύουν της παραμικρής απόπειρας τοξικότητας. Ετσι, ψήφο με την ψήφο, οι στρατοί των τρολ κάνουν ακόμη ένα βήμα προς την πλήρη αποστρατεία. Τα οργισμένα πληκτρολόγια φαντάζουν πια τόσο παλιά όσο vintage μοιάζουν οι εξάστηλοι πηχυαίοι τίτλοι.
Είναι μια κανονικότητα που άλλοτε αφορούσε μόνο τον «έξω κόσμο». Οταν εδώ ανέμιζαν σημαίες, οι δρόμοι γέμιζαν αφίσες και η κρατική μηχανή έσβηνε, αλλού οι εκλογές εντάσσονταν απλώς στο πρόγραμμα μιας αδιατάρακτης καθημερινότητας. Αλλού, δηλαδή, συνέβαινε ό,τι θα συμβεί εδώ την Κυριακή της 9ης Ιουνίου – ή παραλία και κάλπη ή παραλία χωρίς κάλπη. Η επόμενη μέρα θα είναι απλώς Δευτέρα πρωί.
Δεν είναι μόνο ότι έχουν αλλάξει οι όροι της εξάρτησης των πολιτών από τους πολιτικούς ή ότι η απομάγευση που ακολούθησε το τέλος των «μεγάλων ηγετών» διαμόρφωσε νέα εκλογικά ήθη. Είναι και πως αυτή φαίνεται να είναι ακόμη μια κάλπη επαναβεβαίωσης των εκλογικών συσχετισμών έτσι όπως διαμορφώθηκαν πριν από πέντε χρόνια. Μετρηθήκαμε δυο φορές το ’19 και άλλες τρεις το ’23. Θα μετρηθούμε άλλη μία μόνο για να δούμε πως κανένας δεν «κόντυνε» πολύ αλλά και κανένας δεν «ψήλωσε» και τόσο.
Οι εκλογικοί συσχετισμοί θέτουν και το πλαίσιο της σύγκρισης. Σε αυτές τις εκλογές κανένας δεν συγκρίνεται με τον άλλον, μετριέται μόνο με τον εαυτό του. Οι κάλπες της 9ης Ιουνίου είναι μια υπόθεση μερικών πόντων – λίγο πάνω, λίγο κάτω, δεν έχει και τόση σημασία. ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠαΣοΚ θέτουν τον πήχη σε διαφορετικά ύψη για να εξασφαλίσουν – ο καθένας για τον εαυτό του – την τριετία που απομένει έως την επόμενη εθνική αναμέτρηση. Ο καθένας για τον εαυτό του, επειδή, όσο και αν την έχουμε συνηθίσει, η διαφορά ανάμεσα στους πήχεις και στα ύψη παραμένει χαώδης.
«Μη κανονική» θα έλεγε κανείς. Κάπως παράδοξα επομένως αυτή η μη κανονική συνθήκη είναι ο ένας άξονας της κανονικότητας μιας «ενδιάμεσης κάλπης» σε έναν σταθερό πια εκλογικό κύκλο που την επομένη των εκλογών θα βρει τη χώρα στην ίδια θέση που την άφησε την προηγούμενη. Ο άλλος άξονας σχετίζεται με μια ανάλογη συνθήκη, εξίσου μη κανονικής που αποτρέπει τους εγχώριους πειραματισμούς. Στον άλλοτε κανονικό «έξω κόσμο» – οπωσδήποτε πιο κανονικό από τον δικό μας – τίποτε πλέον δεν είναι κανονικό. Στην υπόλοιπη Ευρώπη, η Ακρα Δεξιά δεν είναι απειλητική ως γραφική αλλά επικίνδυνη ως μνηστήρας της εξουσίας. Στα Βαλκάνια επανενεργοποιούνται οι εθνικισμοί στο όνομα της αναζήτησης μιας εθνικής ταυτότητας. Οι φλόγες που δεν σβήνουν στη Μέση Ανατολή, το εκκρεμές του πολέμου στην Ουκρανία που τώρα γέρνει προς την πλευρά της Ρωσίας, το φάντασμα του Τραμπ στην Αμερική ή οι κυριαρχικές φιλοδοξίες του Πεκίνου συνθέτουν ένα διεθνές περιβάλλον αυξημένης ανασφάλειας, μειωμένων προσδοκιών και μηδενικών προβολών στο μέλλον. Κανένας δεν ξέρει πώς θα είναι ο κόσμος, όχι σε τρία χρόνια, αλλά σε τρεις μήνες.
Αυτή η αίσθηση άγνοιας εξηγεί γιατί διαχέεται ο φόβος πως ακόμη και οι σφαίρες ενός «μοναχικού λύκου» σε μια αγροτική επαρχία της Κεντρικής Ευρώπης μπορούν να ανάψουν μια σπίθα που θα πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Μήπως ο ήχος τους φτάσει σαν νεύμα στα αφτιά μιας μεγαλύτερης και πιο τρομακτικής αγέλης;
Κανένας δεν ξέρει. Κάπως έτσι πάμε στις κάλπες και κάπως έτσι θα ξεμπερδέψουμε με αυτές. Σαν να θέλουμε να πιστέψουμε πως τώρα τουλάχιστον ξέρουμε ποιοι είμαστε εμείς.
