Παραδόξως το πολιτικό σύστημα επιστρέφει στην κανονικότητα πιο γρήγορα από την οικονομία.
Σύμφωνα με τα σημερινά δεδομένα, η επόμενη Βουλή θα περιλαμβάνει ακριβώς τα κόμματα της Βουλής του 2009 (ΝΔ, ΠαΣοΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ) συν τη Χρυσή Αυγή αντί για τον ΛΑΟΣ.
Τα κόμματα που ξεπήδησαν μετά το 2010 και μέσα στην κρίση εξανεμίζονται. ΔΗΜΑΡ, Ποτάμι, ΑΝΕΛ, ακόμα και η Ενωση Κεντρώων, δύσκολα θα επιστρέψουν στο Κοινοβούλιο.
Αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό. Ενδεχομένως να είναι και υγιές.
Διότι η κρίση των παραδοσιακών κομμάτων και η απίσχνανση των νέων άφησαν πίσω τους έναν στρατό γυρολόγων και σουλατσαδόρων, του οποίου τα τοξικά παζάρια σφραγίζουν σήμερα και την «κυβέρνηση κουρελού» και τη συμφωνία με τα Σκόπια.
Θυμίζουν λίγο τα άτακτα ασκέρια από μισθοφόρους τυχοδιώκτες που συνόδευαν τους στρατούς του Τριακονταετούς Πολέμου – κάθε φορά κι άλλον στρατό.
Στη στρατολόγησή τους η κυβέρνηση έχει το πλεονέκτημα της εξουσίας, κάτι που φάνηκε στην ψήφο εμπιστοσύνης και μάλλον θα φανεί και στις Πρέσπες.
Αλλά αυτού του τύπου οι διαδικασίες δεν διασφαλίζουν ούτε διάρκεια, ούτε σταθερότητα, ούτε σαφήνεια, ούτε αξιοπρέπεια.
Ακόμα και η υποτιθέμενη προσπάθεια του Πρωθυπουργού να στρίψει «κεντροαριστερά» δύσκολα θα υλοποιηθεί με τα σούργελα που έχουν μαζευτεί στο κυβερνητικό στρατόπεδο.
Εχουμε λοιπόν την επιστροφή σε κάποια πολιτική κανονικότητα αλλά με ένα παρδαλό πολιτικό προσωπικό.
Ο κίνδυνος είναι το δεύτερο να υπονομεύσει την πρώτη.
Αν η ΝΔ βγαίνει κερδισμένη δεν είναι μόνο επειδή πήρε την αυτονόητη απόφαση να εκφράσει την πλειοψηφία του ελληνικού λαού ή τουλάχιστον να μην πολιτευθεί εναντίον της.
Είναι κυρίως επειδή κατάφερε να εκπροσωπεί την κανονικότητα στην οποία στρέφεται αυτή η πλειοψηφία και στην οποία δεν μπορεί εύκολα να ανταποκριθεί ο παρδαλός στρατός του Τσίπρα.
Είναι εντυπωσιακή η απώλεια συναίσθησης του ΣΥΡΙΖΑ όταν θεωρεί ότι το Σκοπιανό θα κοστίσει σε όσους δεν στηρίξουν τις Πρέσπες. Η «Αυγή» μάλιστα τους εγκαλεί ολημερίς για «μικροκομματισμό» ή τους απειλεί με «πολιτική και κοινωνική απαξίωση».
Φοβάμαι όμως πως δεν έχουν χάσει μόνο τον μπούσουλα. Εχουν μπερδευτεί και στο μέτρημα.
Διότι όσο γίγαντες της πολιτικής κι αν μετρηθούν ο Παπαχριστόπουλος και ο Δανέλλης, είναι λιγότεροι από το 75% του ελληνικού λαού.
Και η δημοκρατία ως γνωστόν καταλήγει πάντα σε μια καταμέτρηση.
