Το Europe Elects είναι ένας οργανισμός ερευνών που εδρεύει στη Γερμανία, ένας πραγματικός θησαυρός πληροφοριών για την ευρωπαϊκή πολιτική.
Οι ίδιοι δεν κάνουν δημοσκοπήσεις. Αλλά παρακολουθούν τις δημοσκοπήσεις σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες και επεξεργάζονται τα ευρήματά τους με μια ενιαία μέθοδο αναγωγών και κατανομής.
Με μια ματιά μπορεί κανείς να βρει στο site τους ποιος προηγείται στον Δήμο Στοκχόλμης ή Αμβέρσας. Και τι γνώμη έχουν για τα εμβόλια στην Εσθονία ή στο Λουξεμβούργο.
Στις 22 Απριλίου έδωσαν στη δημοσιότητα ένα poll of polls (όπως λέγεται), δηλαδή μια επεξεργασία του μέσου όρου όλων των δημοσκοπήσεων που έγιναν στην Ελλάδα τον μήνα Απρίλιο (National Poll Average).
Το αριθμητικό αποτέλεσμα που προκύπτει είναι το εξής:
ΝΔ………………………………………………………………42,4
ΣΥΡΙΖΑ………………………………………………………27,7
ΚΙΝΑΛ………………………………………………………..7,9
ΚΚΕ………………………………………………………………6,3
Ελ. ΛΥΣΗ………………………………………………………4,4
ΜέΡΑ25………………………………………………………3,9
Η διαφορά μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ προσδιορίζεται στις 14,7 μονάδες – σχεδόν διπλάσια από τη διαφορά των εκλογών του 2019 (ήταν περίπου 8,5 μονάδες).
Η εικόνα δεν αποτελεί έκπληξη. Πάνω-κάτω, τόσο την προσδιορίζαμε όλοι μας με πρόχειρους υπολογισμούς και χωρίς πλήρη επεξεργασία των στοιχείων.
Αν όμως την αναφέρω, είναι επειδή προτείνω να την κρατήσουμε ως μέτρο σύγκρισης.
Αφενός επειδή (όπως φαίνεται…) μετά από έναν δύσκολο χειμώνα οδεύουμε μέσα στον Μάιο σε μια σταδιακή επιστροφή στην κανονικότητα.
Αφετέρου επειδή ολοκληρώνεται η πρώτη διετία της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Είναι το περίφημο mid-term, το οποίο θεωρητικά αποτελεί το δυσκολότερο σημείο μιας κυβερνητικής θητείας.
Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους, δεν χρειάζονται ιδιαίτερες εξηγήσεις για την κυριαρχία της κυβέρνησης.
Την ίδια στιγμή πρέπει να παρατηρήσουμε ότι παρά τη σχετική αποδυνάμωση του ΣΥΡΙΖΑ (χάνει σχεδόν 4 μονάδες από τις εκλογές…), εξακολουθεί να διατηρεί την υπεροχή και μια μεγάλη διαφορά ασφαλείας από το ΚΙΝΑΛ.
Τα υπόλοιπα κόμματα δεν δείχνουν κάποια ιδιαίτερη δυναμική, ίσως μόνο μικρή αύξηση καταγράφει του ΚΚΕ.
Τι θέλω να πω; Οτι πέρα από τους επιμέρους αριθμητικούς συσχετισμούς που ασφαλώς έχουν τη σημασία τους, το πολιτικό σκηνικό μοιάζει σαν να έχει «παγώσει» στην εικόνα του Ιουλίου 2019.
Ο δικομματισμός όχι μόνο δεν ενισχύεται, αλλά μάλλον εμπεδώνεται το σύστημα του «ενάμισι κόμματος».
Θα μπορούσε κανείς να αποδώσει αυτή την «παγωμένη» εικόνα στην πανδημία και στην ουσιαστική αναστολή μιας κανονικής πολιτικής και κοινωνικής δραστηριότητας. Το έχουμε παρατηρήσει και σε άλλες ευρωπαϊκές δημοκρατίες.
Ταυτοχρόνως όμως είναι και η διαπίστωση μιας κραυγαλέας αποτυχίας της αντιπολίτευσης στο σύνολό της. Μετά από δεκατέσσερις μήνες πανδημίας δεν έχει βρει ακόμη τον τόνο και τα επιχειρήματα με τα οποία θα έπρεπε να απευθυνθεί στην ελληνική κοινωνία.
Είτε από το πρώτη φάση της συναίνεσης είτε από τη δεύτερη της μιζέριας είτε από την τρίτη της σύγκρουσης, η αντιπολίτευση με διαφορετικές τακτικές βγαίνει σταθερά ζημιωμένη. Δείχνει να απευθύνεται απλώς στο ίδιο περιχαρακωμένο ακροατήριο.
Φυσικά, η πολιτική είναι σαν τα αμοιβαία κεφάλαια. Οι προηγούμενες επιδόσεις δεν εγγυώνται τις επόμενες. Αλλωστε με τη σταδιακή επιστροφή στην κανονικότητα είναι φυσιολογικό να επιστρέψει σε κανονικούς ρυθμούς και η πολιτική.
Μόνο που τότε τα πράγματα δεν θα είναι ευκολότερα μόνο για την αντιπολίτευση. Αλλά και για την κυβέρνηση.
Ιδίως αν (όπως δείχνουν οι μετρήσεις) βγει ενισχυμένη στο ίσιωμα.
Παρενέργειες
Ομολογώ ότι έχω εντυπωσιαστεί από τόσους «κουρασμένους» συμπολίτες μας που αντί να πάνε να ξεκουραστούν προτιμούν να ξενυχτούν με πλαστικά ποτήρια και «μπόμπες» ποτά σε βρώμικες πλατείες.
Μάλλον πρέπει να έχουν κάποια σχέση με εκείνους που συνωστίζονται σε διαδηλώσεις και εκκλησίες, σε καταλήψεις και λεωφορεία, σε πάρτι και παρέες ή σε καταλήψεις και πεζοδρόμους, αλλά φοβούνται να κάνουν το εμβόλιο της AstraZeneka.
Επειδή, λέει, έχει παρενέργειες.
Αναρωτιέμαι δηλαδή μήπως είναι κι αυτά στις παρενέργειες του εμβολίου αλλά πριν από τον εμβολιασμό.
Ποτέ δεν ξέρεις!
Απαισιοδοξία
Μεγάλη Τρίτη ξεκινάει στη Γενεύη η «άτυπη πενταμερής» για το Κυπριακό και έως τώρα δεν έχω ακούσει κανέναν αισιόδοξο για την τύχη της.
Η γενική απαισιοδοξία έχει μια πραγματική βάση. Στηρίζεται στη ριζική αντίθεση των εκατέρωθεν επιδιώξεων.
l Η Τουρκία δεν επιθυμεί τη διχοτόμηση – παρά τα όσα ισχυρίζεται. Επιθυμεί όμως να πάρει όμηρο την Κύπρο.
Θα ήθελε μια χαλαρή συνομοσπονδία δύο ισότιμων συνομόσπονδων κρατιδίων, η οποία θα της επιτρέπει (διά της τουρκοκυπριακής πλευράς) να βάλει ένα πόδι στην Ευρωπαϊκή Ενωση από την οποία αισθάνεται αποκλεισμένη.
Η διχοτόμηση συνεπώς δεν διευκολύνει την επιδίωξη της ομηρείας διότι η τουρκοκυπριακή πλευρά θα μείνει τότε εκτός Ευρωπαϊκής Ενωσης. Μόνο με διαδικασίες κάποιας μορφής επανένωσης της Κύπρου θα αποτελέσει μέρος ενός ευρωπαϊκού κράτους, όπως θα ήθελε ο Ερντογάν.
l Η ελληνοκυπριακή πλευρά δεν επιθυμεί μια λύση χαλαρής συνομοσπονδίας διότι έως τώρα εκείνη μονοπωλεί διεθνώς την κυπριακή οντότητα.
Δεν βλέπει συνεπώς γιατί χρειάζεται να κάνει παραχωρήσεις και συμβιβασμούς προκειμένου να επιτευχθεί μια λύση που θα την καταστήσει ενδεχομένως όμηρο της Τουρκίας.
Και ούτε αντιλαμβάνεται για ποιον λόγο η «πολιτική ισότητα των δύο κοινοτήτων» (η «συνιδιοκτησία» δηλαδή…) αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για λύση. Η διχοτόμηση ίσως να ήταν «μη χείρον», αν η Τουρκία αναλάβει την ευθύνη της.
Θυμάμαι ακόμη το 2004 όταν βρισκόμουν στην Κύπρο για να καλύψω το δημοψήφισμα του Σχεδίου Ανάν. Η επωδός της πλειονότητας των Ελληνοκυπρίων ήταν «εν τους θέλομε στα πόθκια μας».
Οταν λοιπόν οι δύο βασικές πλευρές της διαπραγμάτευσης (τουρκική και κυπριακή κυβέρνηση) έχουν τόσο λίγα σημεία επαφής, δεν βλέπω τι είναι εκείνο που θα τους οδηγήσει στους αναγκαίους συμβιβασμούς της λύσης.
Και επειδή για το Κυπριακό ακούω συχνά τη γνωστή κουβέντα ότι «οι Κύπριοι δεν έχουν χάσει ούτε μια ευκαιρία να κάνουν λάθος!» αναρωτιέμαι τελικά αν πρόκειται για λάθος μετά το λάθος.
Ή απλώς για τον δικό τους τρόπο να βλέπουν το πρόβλημα.
