Κανείς δεν μπορεί να πει σήμερα πότε θα γίνουν εκλογές. Ο Οκτώβριος μοιάζει όνειρο. Ο Μάιος στόχος. Ο Μάρτιος σενάριο.
Το βέβαιο είναι ότι το λάδι της κυβέρνησης τελειώνει με απίστευτη ταχύτητα.
Ολοι οι σχεδιασμοί της έχουν καταπέσει.
Το Μάτι τούς έκαψε κυριολεκτικά. Το Σκοπιανό εξελίσσεται σε ασήκωτο βαρίδι. Η έξοδος από το Μνημόνιο θυμίζει ανέκδοτο.
Οι παροχές και οι διορισμοί δεν δείχνουν να επηρεάζουν τους ψηφοφόρους. Η μη περικοπή των συντάξεων πέρασε στα ψιλά.
Το δόγμα Πολάκη πετάει από φιάσκο σε φιάσκο. Οι Εξεταστικές και οι ανακρίσεις σκάνε σαν φούσκες. Η συμφωνία με την Εκκλησία κατέπεσε πριν ακόμη συμφωνηθεί.
Από τον Σεπτέμβριο και μετά η πολυσυζητημένη αντεπίθεση της κυβέρνησης εξέπνευσε σχεδόν πριν βγει ο στρατός από τα χαρακώματα.
Ξέρετε γιατί; Επειδή το βασικό δόγμα της στρατηγικής της, ότι ο χρόνος δουλεύει για πάρτη της, δεν επιβεβαιώνεται.
Συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Η περίφημη θεωρία του «μαραθωνοδρόμου Τσίπρα» αποδεικνύεται πιο μούφα και από τη Novartis.
Πέρυσι τέτοια εποχή μιλούσαμε για ένα σαφές προβάδισμα της ΝΔ. Τώρα καταγράφεται μια μεγάλη διαφορά που τη φέρνει πιο κοντά στην αυτοδυναμία.
Στα ποιοτικά στοιχεία η υπεροχή της είναι ακόμη μεγαλύτερη.
Δεν είναι τυχαίο ότι η δημόσια εικόνα και η αποδοχή του Μητσοτάκη έχουν βελτιωθεί σημαντικά – όπως άλλωστε βελτιώθηκε κι ο ίδιος στον χρόνο που του πρόσφερε ο Τσίπρας…
Φυσικά, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Ο Πρωθυπουργός και οι σύμβουλοί του μπορεί να ελπίζουν ότι κάτι μπορεί να συμβεί και να γυρίσουν το παιχνίδι.
Αλλά ο χρόνος τελειώνει χωρίς να γυρίζει τίποτα. Κι ο Τσίπρας κινδυνεύει να χάσει πριν φτάσει καν στις κάλπες.
Το ξέρει; Κανείς δεν μπορεί να πει τι ακριβώς ξέρει κι αν έχει αφομοιώσει αυτό που οφείλει να ξέρει.
Το βέβαιο είναι ότι η πεισματική προσκόλληση στην εξουσία βλάπτει καταφανώς τον τόπο αλλά και τον ίδιο.
Μια αυτονόητα γενναία πράξη δημοσίου συμφέροντος θα ήταν να αναγνωρίσει τα δεδομένα, να συνομιλήσει με την πραγματικότητα και να προκηρύξει άμεσα εκλογές.
Δεν ξέρω αν θα το κάνει. Δεν ξέρω αν θα του λείψει η γενναιότητα ή η έγνοια για το δημόσιο συμφέρον.
Φοβούμαι όμως ότι κάθε μέρα που περνάει η βλάβη γίνεται μεγαλύτερη. Και ελπίζω να μην καταστεί ανεπανόρθωτη.
