Να βλέπεις τη φουσκοθαλασσιά, να ορμάς στο κύμα και να το καβαλάς με την επιδεξιότητα καλιφορνέζου σέρφερ που κουβαλά στους ώμους του κάποιον Καμμένο. Αλλά όταν ξεφουσκώνει το κύμα, να μην μπορείς να σταθείς καν στα πόδια σου και να σωριάζεσαι στην άμμο.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ βυθίζεται όλο και περισσότερο στην άμμο που σωριάστηκε, είναι επειδή στους κόκκους της έχωσε ακόμη και το κεφάλι του. Ή επειδή σε αυτή τη συνθήκη στρουθοκαμηλισμού, την οποία δημιούργησε και στην οποία αυτοεγκλωβίστηκε, ήταν αδύνατον να καταλάβει όχι μόνο γιατί κέρδισε τόσο πολύ αλλά και γιατί έχασε τόσα πολλά.
Από εκείνη τη θέση εξακολουθούσε να αποδίδει την ισχύ του στην ηγετική επιδεξιότητα του Αλέξη Τσίπρα και στην ίδια επιδεξιότητα να εναποθέτει τις προσδοκίες του για την επαναφορά του στην εξουσία. Ξεχνώντας όμως το «κύμα». Το κοινωνικό αίτημα στο οποίο ανταποκρίθηκε την περίοδο της κρίσης και που όταν εξέλιπε άρχισε να εκλείπει και το συριζαϊκό Leitmotiv.
Με το κεφάλι στην άμμο, ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αδύνατον να δει γιατί κέρδισε το 2015. Γιατί έχασε το 2019. Αλλά και γιατί συνετρίβη το 2023. Εκείνη δεν ήταν μόνο μια τετραετία χαμένων εκλογών. Ηταν και μια τετραετία χαμένης ευκαιρίας για τον ΣΥΡΙΖΑ να εξελιχθεί και για τον Αλέξη Τσίπρα να επανεφεύρει τον εαυτό του πέρα από τον ρόλο του συνεκτικού κρίκου και το στάτους της χαρισματικής ηγεσίας.
Το περασμένο καλοκαίρι πιστοποιήθηκε απλώς το γεγονός ότι ήταν πλέον πολύ αργά για να βγάλει κανείς το κεφάλι του από την άμμο. Οχι πως δεν σηκώθηκε ο Τσίπρας. Αλλά σηκώθηκε κι έφυγε. Ο,τι ακολούθησε, υπάκουσε στην ίδια συνθήκη στρουθοκαμηλισμού. Η εκλογή στην ηγεσία κάποιου που απλώς «είδε φως, μπήκε» και που, κατά δήλωσή του, δεν θα είχε εκλεγεί ποτέ εάν το κόμμα λειτουργούσε στοιχειωδώς σωστά. Η αποχώρηση μιας ομάδας πρωτοκλασάτων στελεχών, των «ανθ’ ημών Κασσελάκης, Πολάκης και Παππάς», που ο ίδιος ο Τσίπρας ουδέποτε εμπιστεύτηκε. Η αντίληψη της νέας ηγεσίας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα «φθαρμένο προϊόν» με όλες τις συνδηλώσεις ναρκισσισμού, αμετροέπειας και εφετζίδικης αυτοπροβολής.
Σήμερα, ο άνθρωπος που «είδε φως και μπήκε» δεν θέλει μόνο να αλλάξει τις λάμπες αλλά να γκρεμίσει ό,τι υπάρχει για να κατασκευάσει ένα νέο οικοδόμημα στο μέτρο της αντίληψής του, της αισθητικής του και της πρόσληψης που έχει για τον εαυτό του. Κυρίως όμως θέλει να δημιουργήσει έναν ΣΥΡΙΖΑ που δεν θα θυμίζει σε τίποτε τον ΣΥΡΙΖΑ. Από το «σερφάρισμα στο κύμα» έως την υπογραφή και την εκτέλεση του τρίτου μνημονίου. Και από εκείνους που έφυγαν έως εκείνους που θα φύγουν και τον ίδιο τον Τσίπρα.
Το συνέδριο από αυτή την άποψη δεν είναι παρά μια θορυβώδης υποσημείωση ενός κύκλου χωρίς και πολλή ιστορία που είχε αρχίσει να κλείνει ήδη από τον Ιούλιο του 2019. Δεν κλείνει με έναν λυγμό, όπως ο πραγματικά ιστορικός κύκλος της ευρωκομμουνιστικής Αριστεράς στην Ιταλία το 1991 και που πολύ είχε εμπνεύσει την ανανεωτική Αριστερά στην Ελλάδα. Αλλά με έναν κρότο, το μέγεθος του οποίου μένει να φανεί.
Εκείνη ήταν η «στροφή της Μπολόνια». Αυτή δεν είναι παρά η «αρένα του Τάε κβον ντο» ή όπως αλλιώς θα μείνει στη μικροϊστορία για να σκεπαστεί από τη λήθη. Ο Στέφανος Κασσελάκης δήλωσε εξάλλου ότι «δέχεται να κατηγορηθεί πως βιάζεται» περίπου όπως κάποιος αποδέχεται σε μια πασαρέλα πως το ελάττωμά του είναι η ειλικρίνεια, η εντιμότητα και η αγάπη του για την παγκόσμια ειρήνη.
Τι θα μείνει από τον ΣΥΡΙΖΑ ως αποτύπωμα; Οπωσδήποτε πολλά από εκείνα που πρόλαβε να συμπυκνώσει στον ιστορικό του χρόνο. Αλλά μπορεί και το κεφάλι που έμεινε σφηνωμένο στην άμμο…
