Οι ενδείξεις υπήρχαν από την αρχή. Τη βραδιά της εκλογικής του νίκης το 2017, ο 39 ετών πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν, ο νεότερος σε ηλικία ηγέτης της Γαλλίας από την εποχή του Ναπολέοντα, διέσχισε μόνος του τον αύλειο χώρο του Λούβρου. Η σκηνοθεσία ήταν τέλεια. Αντιγράφοντας τον Μιτεράν, ο Μακρόν όδευε μόνος προς το πλήθος των συγκεντρωμένων υποστηρικτών του, στο ημίφως και υπό τους ήχους της «Ωδής της Χαράς» του Μπετόβεν, επίσημου ύμνου της ΕΕ. Ο Μακρόν βάδιζε «για να συναντήσει το πεπρωμένο του», και το πεπρωμένο της Γαλλίας ήταν η Ευρώπη.
Επτά χρόνια αργότερα ο Μακρόν, που διανύει τη δεύτερη προεδρική του θητεία, δεν πείθει ότι πιστεύει πως το πεπρωμένο της Γαλλίας είναι η Ευρώπη. Αν το πίστευε πραγματικά, δεν θα προκήρυσσε πρόωρες βουλευτικές εκλογές μετά την αποτυχία του κόμματός του στις ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου, ενώ γνώριζε ότι ήταν πολύ αυξημένες οι πιθανότητες η Γαλλία να βρεθεί και να παραμείνει σε πολιτικό αδιέξοδο, σε μια περίοδο που η Ευρώπη τη χρειαζόταν όσο ποτέ.
Ανερυθρίαστα ο Μακρόν άφησε τη Γαλλία «να σέρνεται» με υπηρεσιακή κυβέρνηση όλο το καλοκαίρι, ο ίδιος πιστώθηκε την επιτυχία των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού, και τον Σεπτέμβριο διόρισε, σε κυβέρνηση μειοψηφίας, έναν ευρωπαϊστή πρωθυπουργό, από το κόμμα που ήλθε τέταρτο στις εκλογές με 6,5%, μόνο και μόνο επειδή είναι φίλα προσκείμενος στον ίδιο. Ολα αυτά δεν δείχνουν σεβασμό στις αξίες και στις δημοκρατικές παραδόσεις της Ευρώπης.
Τώρα που αυτός ο πρωθυπουργός, ο Μισέλ Μπαρνιέ, και η κυβέρνηση μειοψηφίας του έπεσαν, όπως ήταν αναμενόμενο, ο Μακρόν κρατεί πάλι τη Γαλλία σε αγωνία, γιατί θέλει να δείξει ότι παραμένει ο κυρίαρχος του παιχνιδιού. Μόνο που ούτε η Γαλλία ούτε η Ευρώπη έχουν το περιθώριο, την πολυτέλεια και τη διάθεση να ανέχονται τα «καπρίτσια» του Μακρόν.
Η Γαλλία αποτελεί μαζί με τη Γερμανία την καρδιά της Ευρώπης που πρέπει να επανασυντονιστεί απέναντι στον επικίνδυνο, αυταρχικό Τραμπ που επανεξελέγη πρόεδρος στις ΗΠΑ, στην αυταρχική Κίνα του Σι Τζινπίνγκ. Δεν υπάρχει χρόνος για σκηνοθεσίες του τύπου ο πρόεδρος και το πεπρωμένο του. Εκτός και αν ο Μακρόν πιστεύει ότι με τη «follie de grandeur», την «τρέλα μεγαλείου», που τον διακατέχει, μπορεί, με μια ακόμη επιτυχημένη σκηνοθεσία, να επιλύσει τα προβλήματα της Γαλλίας και να την επαναφέρει, άκοπα, στην ηγεσία της Ευρώπης.
