Σε κατάσταση παράκρουσης, διάφοροι σαλταρισμένοι τα έβαλαν με ένα εμβατήριο. Το «Μακεδονία ξακουστή».
Αλλοι απείλησαν ή σκέφτηκαν να το απαγορεύσουν. Αλλοι χλευάζουν όσους το τραγουδούν. Αλλοι εκφράζουν τον αποτροπιασμό τους για ένα «σύμβολο σύγχρονης πατριδοκαπηλίας που ενθαρρύνει εθνικιστικές κραυγές» (Φωτεινή Βάκη, βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ, 26/3).
Προσωπικά δεν βρίσκω ότι είναι κανένα αριστούργημα και στο ίδιο ρεπερτόριο προτιμώ το «Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη ξημερώματα» του Μητροπάνου.
Από την άλλη πλευρά, όμως, πρώτη φορά ακούω μια παράταξη να τσακώνεται για ένα τραγούδι!
Η παράνοια μάλιστα κατηγορεί τη «Μακεδονία ξακουστή» ότι δεν είναι καν ορίτζιναλ μακεδονική, αλλά μια παλιά σεφαραδίτικη μελωδία στην οποία προστέθηκαν αργότερα οι στίχοι που ξέρουμε σήμερα.
Σιγά το κατηγορητήριο!
Τα τραγούδια δεν είναι μόνο ό,τι γράφτηκαν. Είναι και ό,τι έγιναν.
Το «Bella Ciao» που συγκίνησε γενιές αριστερών και τηλεθεατών του «Casa de Papel» ήταν τραγούδι των αρχών του 20ού αιώνα που τραγουδούσαν οι γυναίκες στα χωράφια πριν μετατραπεί σε αντάρτικο εμβατήριο το 1943.
Το «Ay Carmela», με το οποίο πολέμησαν οι Δημοκρατικοί κι οι Διεθνείς Ταξιαρχίες στον ισπανικό εμφύλιο, ήταν παραδοσιακή μελωδία του 19ου αιώνα που απέκτησε πολεμοχαρείς στίχους μετά το 1936.
Η περίφημη «Giovinezza», που έγινε ο επίσημος ύμνος του ιταλικού φασισμού, ξεκίνησε ως φοιτητικό τραγουδάκι στο Τορίνο πριν ενσωματωθεί στην οπερέτα «Addio Giovinezza!» το 1911. Σχεδόν δέκα χρόνια δηλαδή πριν ο Μουσολίνι ιδρύσει το φασιστικό κίνημα.
Ακόμη και το «Κορόιδο Μουσολίνι» ήταν ιταλικό τραγούδι για μια χωριατοπούλα ονόματι Ρετζινέλα, το «Reginella Campagnola», στο οποίο έβαλε υπερήφανους ελληνικούς στίχους ο Γ. Οικονομίδης όταν ξέσπασε ο πόλεμος του ’40.
Την ίδια εποχή μάλιστα το ίδιο τραγούδι έκανε καριέρα και στην Αμερική με αγγλικούς στίχους ως «The Woodpecker Song»!
Και μια και ο λόγος περί εθνικιστικών κραυγών, να θυμίσω ότι το «Πολεμικό Εμβατήριο της Στρατιάς του Ρήνου» υπόσχεται να γεμίσει «αυλάκια» με «το ακάθαρτο αίμα» του «άγριου» εχθρού που έρχεται «να σφάξει τις γυναίκες μας».
Φυσικά το εμβατήριο δεν έχει καμία σχέση με τον Ρήνο. Τραγουδήθηκε το 1792 από μαρσεγιέζους εθελοντές κι έκτοτε καθιερώθηκε ως «Μασσαλιώτιδα».
Ευτυχώς όμως δεν έχει σχέση ούτε με τη Μακεδονία. Διαφορετικά οι «αντι-εθνικιστές» μας θα είχαν απαγορεύσει και τον γαλλικό εθνικό ύμνο.
