Για τις εκλογές υπάρχουν ευσεβή αφηγήματα, όπως αυτό που τις θέλει «γιορτή» ή, με κάποια ερωτική υπόκρουση, «κορυφαία στιγμή» της δημοκρατίας. Υπάρχει και η ασεβής πραγματικότητα: η όξυνση, τις παραμονές της γιορτής, της κομματικής αντιπαράθεσης που μπορεί συχνά να είναι ευφημισμός για το εντατικοποιημένο τελετουργικό που βγάζει στη φόρα άπλυτα και σκελετούς από ντουλάπες. Δεν ξέρεις τι ακριβώς θα βγάλει η «γκαστρωμένη» κάλπη του Χαρίλαου Φλωράκη, αλλά είναι βέβαιο ότι πριν από τον τοκετό γεννοβολάει πάθη.
Ο Σουρής το ήξερε καλά: «Νέα διάλυσις Βουλής, / αγγέλματα χαράς τρελής, / ανέλπιστα και αιφνίδια. /Διάλυσιν κηρύξετε / και τα τουφέκια ρίξετε / και πάρτε τα σφαιρίδια». Η εκλογική τεχνολογία είναι εδώ παλαιά, τώρα το μεταλλικό σφαιρίδιο αντικαταστάθηκε από το χάρτινο ψηφοδέλτιο, το «δαγκωτό και μαύρο» περιέπεσε στην κατάσταση της μεταφοράς, αλλά οι «Ρωμιοί» στην πλειονότητά τους συνεχίζουν να χαιρετίζουν το εκλογικό άγγελμα και τα παρελκόμενά του με πάθος που δεν ευδοκιμεί σε πολιτικά πιο εύκρατες ζώνες. Στη θατσερική Βρετανία της σπουδαστικής μου νιότης ολιγάνθρωπα μπουλούκια με υπερμεγέθεις κονκάρδες στο πέτο μοιάζαν περισσότερο με σιωπηλό θίασο του Θόδωρου Αγγελόπουλου παρά με προεκλογικούς ντελάληδες και η Πέμπτη της κάλπης έσβηνε φλεγματική και κωφωμένη ανάμεσα στην Τετάρτη και την Παρασκευή.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
