Λιγότερα λόγια…

Η ολοκλήρωση των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης την προσεχή Τρίτη λογικά ρίχνει αυλαία και στην περίοδο ανοχής που κάθε νέα κυβέρνηση ευελπιστεί να έχει, προκειμένου να προετοιμαστεί για να ξετυλίξει το πρόγραμμά της. Για λόγους που σχετίζονται άμεσα με την κατάσταση της χώρας και με τα πιεστικά προβλήματα μιας κοινωνίας που στέναξε κάτω από το βάρος της σκληρής λιτότητας την οποία επέβαλε ο… φιλολαϊκός ΣΥΡΙΖΑ, η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν έχει την πολυτέλεια να απολαμβάνει περίοδο χάριτος ή περίοδο ανοχής. Οι υποσχέσεις που δόθηκαν προεκλογικά, και ειδικότερα η κορυφαία, ότι η αλλαγή σελίδας στη χώρα θα συνοδευτεί και από θεαματική αλλαγή στο επενδυτικό κλίμα, ώστε επιτέλους να εισέλθει σε φάση ανάπτυξης η ελληνική οικονομία, ακυρώνουν ακόμη και τις σκέψεις ότι ίσως δεν θα έπρεπε να είναι κανείς πολύ αυστηρός με τα χρονοδιαγράμματα που τέθηκαν ή με τους στόχους που προσδιορίστηκαν.

Οταν όμως ο Πρωθυπουργός από τη θέση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης διακήρυσσε ότι «την πρώτη εβδομάδα της νέας διακυβέρνησης θα ξεμπλοκάρει το Ελληνικό», μπορεί βεβαια να μην περιμένει κανείς ότι την 8η ημέρα θα πιάσουν δουλειά οι μπουλντόζες. Αναμένει όμως σαφή δείγματα. Αν όμως ήθελε κάποιος να επιμείνει προκειμένου να αναδείξει τον βερμπαλιστικό χαρακτήρα της συγκεκριμένης «εξαγγελίας» θα ανέφερε ότι η πρώτη εβδομάδα πέρασε, αλλά η επένδυση δεν έχει ξεμπλοκάρει και πολύ περισσότερο δεν ξεκίνησαν να εργάζονται οι μπουλντόζες. Υποθέτω δε ότι ουδείς σκέφτεται ότι μια πρόσφατη θετική απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, επί προσφυγής, μίας εκ των πολλών που δεν επιθυμούν την επένδυση, αποτελεί απόδειξη της τήρησης των δεσμεύσεων. Τι θέλω να πω με αυτό; Οτι χρειάζεται πολλή δουλειά εκ μέρους της κυβέρνησης για να διορθωθεί κάπως το χάος που άφησε πίσω του ο ΣΥΡΙΖΑ. Πολλή δουλειά και λιγότερα λόγια. Επίσης θα ήθελα να έφευγε από την Ελλάδα ο επικεφαλής του ESM Κλάους Ρέγκλινγκ με τη βεβαιότητα ότι αυτοί οι νέοι που διαδέχθηκαν τον Τσίπρα θα πετύχουν τους στόχους τους και δεν θα χρειαστεί οι δανειστές να επιμένουν στα υπερπλεονάσματα που αφαιμάζουν κάθε παραγωγική ικμάδα του ελληνικού λαού. Δεν έφυγε έτσι όμως. Και αυτό είναι ένα πρόβλημα. Ουδείς φυσικά μπορεί να απαιτεί θαύματα ή να περιμένει θαύματα. Η δεκαετής κρίση και οι συνέπειές της δεν θεραπεύονται από τη μία στιγμή στην άλλη. Αλλά ισχύει και για τον Μητσοτάκη ό,τι έλεγε ο λαός απηυδισμένος από την κρίση όταν ανέλαβε ο Τσίπρας, «και δύο από τα δέκα να κάνει από όσα υποσχέθηκε, πάλι καλά θα είναι». Αυτό, κατά τη γνώμη μου, είναι και το στοίχημά του: δύο στα δέκα. Μπορεί;