Τρεις εβδομάδες έμειναν έως τις 7 Ιουλίου και το κυβερνητικό αφήγημα κινείται στα όρια της παράκρουσης. Για την ακρίβεια, ισχυρίζονται ότι στην Ελλάδα υπάρχει κάποιος που ονομάζεται «Κούλης» (από τα συμφραζόμενα προκύπτει ότι μάλλον εννοούν τον Κυριάκο Μητσοτάκη) ο οποίος επιδίδεται σε δυο ειδών ακατονόμαστες δραστηριότητες.
Πρώτον έχει ένα «κρυφό πρόγραμμα», το οποίο κανείς άλλος δεν είχε έως τώρα υποψιαστεί, αλλά ευτυχώς το πήρε χαμπάρι ο ΣΥΡΙΖΑ.
Δεύτερον βασανίζει τις χελώνες στο Καστελλόριζο.
Το «κρυφό πρόγραμμα» του Μητσοτάκη περιέχει σειρά κρυφών διατάξεων (γι’ αυτό άλλωστε είναι κρυφό…), οι οποίες αποκαλύπτονται αφελώς από τον ίδιο τον Μητσοτάκη και ο Τσίπρας, που πιάνει πουλιά στον αέρα, δεν τις αφήνει να πέσουν κάτω.
Μάθαμε, για παράδειγμα, ότι ο Μητσοτάκης προτίθεται να καθιερώσει στην Ελλάδα ένα είδος σκλαβοπάζαρου όπου οι άνθρωποι θα δουλεύουν επτά ημέρες την εβδομάδα – συνεπώς 365 ημέρες τον χρόνο.
Ή ακόμη ότι θα δουλεύουν ανασφάλιστοι, χωρίς αμοιβή, χωρίς ωράριο, χωρίς επιδόματα, ενδεχομένως και χωρίς τροφή ή νερό.
Οι μόνοι που δεν θα δουλεύουν σε αυτές τις συνθήκες θα είναι όσοι ο Μητσοτάκης προλάβει προηγουμένως να απολύσει.
Φυσικά η λογική κατάληξη του κρυφού σχεδίου του Μητσοτάκη είναι ο θάνατος των κατοίκων του σκλαβοπάζαρου και γι’ αυτό άλλωστε το κρατάει κρυφό.
Αλλά, και αν παρ’ όλα αυτά κατορθώσουν να επιζήσουν κάποιοι, θα περάσει από πάνω τους ένας οδοστρωτήρας που δεν θα αφήσει τίποτα όρθιο. Τελικά μόνο οι απολυμένοι θα τη γλιτώσουν.
Το κρυφό σχέδιο αποκάλυψαν η «Αυγή», η «Εφημερίδα των Συντακτών» και το «Documento» που μας είχαν εγκύρως ενημερώσει και για τη Novartis και γι’ αυτό τους πιστεύουμε με κλειστά μάτια.
Αλλά ερωτώ. Για ποιον λόγο ο Μητσοτάκης να καθαρίσει όλους εκείνους που θα τον έχουν κάνει Πρωθυπουργό; Τρελός είναι;
Η απάντηση είναι απλή και την έδωσε ο Τσακαλώτος: διότι ο Μητσοτάκης ενδιαφέρεται στην πραγματικότητα μόνο για το 5%. Οι υπόλοιποι περισσεύουν.
Κάτι ξέρει ο Τσακαλώτος. Τόσοι περίπου ήταν ΣΥΡΙΖΑ πριν τους φουσκώσουν τα πανιά οι παλαιοπασόκοι.
Και μεταξύ μας, δεν είναι πολλοί. Ούτε που τους έπαιρνες χαμπάρι όταν δεν έκαιγαν την Αθήνα. Αλλο τώρα που προστέθηκαν οι οπαδοί του Μπίστη και του Τζουμάκα και το κίνημα πήρε άλλο μέγεθος.
Αυτά όμως συμβαίνουν στην πολιτική.
Και εξ αυτού του λόγου ο εκ Πάρου στοχαστής Γιάννης Ραγκούσης συμπεραίνει ότι ο Μητσοτάκης προωθεί την «παρασιτική ολιγαρχία», σε αντίθεση με τον εκ Πάρου τραγουδιστή Γιάννη Πάριο που πιστεύει ότι «πιο καλή η μοναξιά».
Κατά μια άλλη εκδοχή, ο Μητσοτάκης δεν ενδιαφέρεται τόσο για την παρασιτική ολιγαρχία, όσο για το ΔΝΤ, το οποίο προτίθεται να φέρει πίσω στην Ελλάδα.
Για ποιον λόγο όμως να θέλει ο Μητσοτάκης να φέρει πίσω το ΔΝΤ σε μια χώρα όπου οι πάντες θα έχουν εξοντωθεί, πλην εκείνων που θα έχει ο ίδιος απολύσει; Μυστήριο!
Υποψιάζομαι όμως ότι γι’ αυτό πήγε στο Καστελλόριζο.
Για λόγους δηλαδή καθαρά συμβολικούς. Ως γνωστόν, από εκεί μας έφερε το ΔΝΤ ο αξέχαστος ΓΑΠ και έτσι καθιερώθηκε πως αν θέλεις να φέρεις το ΔΝΤ πηγαίνεις Καστελλόριζο. Ενώ αν θέλεις να φέρεις την UEFA, προτιμάς Μύκονο, όπου πάνε διακοπές οι μπαλαδόροι με τις κουκλάρες.
Αλλά φυσικά η σαδιστική φύση του Μητσοτάκη υπερίσχυσε του κρυφού σκοπού του.
Και γι’ αυτό όποιος θεωρεί ότι είναι καλαμπούρια τα σκλαβοπάζαρα και οι απολύσεις, όποιος δεν φοβάται ότι θα κλείσουν τα νοσοκομεία και τα σχολεία όταν επιστρέψει η Δεξιά, όποιος αδιαφορεί για το ΔΝΤ και την παρασιτική ολιγαρχία, όποιος θέλει πρωτίστως να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν δικαιούται να αγνοεί το ότι και ο Κούλης βασανίζει τις χελώνες!
Περιέργεια
Σε τηλεοπτική συνέντευξη ο Πρωθυπουργός αναρωτήθηκε γιατί κανείς δεν λέει «ποιος είναι πίσω από το ψευδώνυμο Ρασπούτιν».
Καλή απορία.
Διότι εδώ και έναν χρόνο (όπως παραδέχτηκε ο ίδιος) ασχολούμαστε με τον Ρασπούτιν. Εισαγγελείς (Ράικου), αντεισαγγελείς του Αρείου Πάγου (Αγγελής) και άλλοι έχουν καταγγείλει τη δράση του. Εχει δηλώσει ότι τον γνωρίζει και η απερχόμενη κυρία Ξένη.
Να υποθέσω ότι κοτζάμ Πρωθυπουργός δεν είχε την περιέργεια να μάθει ποιος είναι αυτός ο Ρασπούτιν που κάνει τόσα; Οτι δεν ρώτησε τον Καλογήρου ή τον Παπαγγελόπουλο που ασχολούνται;
Κι αν υποθέσουμε ότι δεν είχε την περιέργεια, είναι δυνατόν να μην αισθάνθηκε την υποχρέωση να διαλευκάνει όσα διαπράττονται στο όνομα της κυβέρνησής του;
Σκελετοί στα ντουλάπια
Ο Π. Λαφαζάνης είπε φωναχτά αυτό που όλοι ξέραμε ή υποψιαζόμασταν. Οτι το 2015 «ο Τσίπρας τρομοκρατήθηκε (…). Φοβόταν το ειδικό δικαστήριο, το φοβόταν και ο Βαρουφάκης» (11/6).
Είναι η απάντηση σε όσους προσπαθούν (ακόμη) να εξηγήσουν την «κωλοτούμπα» του Πρωθυπουργού με όρους αιφνίδιας υπευθυνότητας ή αλλαγής προσανατολισμού. Να τη θεωρούν «απόφαση ουσίας», που λέει κι ο Μεϊμαράκης.
Διότι αν φοβόντουσαν, αν φοβήθηκαν, αυτό σημαίνει ότι υπήρχε κάτι να φοβηθούν.
Τα υπόλοιπα φυσικά θα τα βρει η επόμενη Βουλή. Η οποία θα εξετάσει εξονυχιστικά τα πεπραγμένα της πρώτης κυβέρνησης Τσίπρα – ο Μητσοτάκης έχει δεσμευτεί σχετικά…
Η υπόθεση δεν είναι απλή. Αποτελεί όμως στοιχειώδη υποχρέωση της δημοκρατίας να αποτιμήσει το οικονομικό και πολιτικό κόστος εκείνου του εξαμήνου. Και φυσικά να επιμερίσει ευθύνες.
Με ψυχραιμία, ηπιότητα και νηφαλιότητα.
Αντιθέτως ο Γ. Καμίνης θεωρεί ότι έτσι «μπαίνουμε σε έναν φαύλο κύκλο εξεταστικών επιτροπών και αντεκδικήσεων» και ότι «κάποια στιγμή ο φαύλος κύκλος πρέπει να σταματήσει» (12/6).
Το δήλωσε μάλιστα την ίδια μέρα που η Φώφη ζητούσε την παραίτηση δυο υπουργών για «τη σκευωρία της Novartis».
Καμία αντίρρηση, αλλά πώς; Θα κλείσουν πατ κιουτ οι δεκαέξι (τόσες τις έχει μετρήσει το ίδιο το κόμμα του Καμίνη) ανοιχτές υποθέσεις του ΣΥΡΙΖΑ στη Δικαιοσύνη;
Θα καταργήσουμε το Σύνταγμα; Θα μοιραστούν συγχωροχάρτια από τον Πάπα; Ή μήπως θα πούμε «περασμένα, ξεχασμένα» σαν να μη συνέβη τίποτα την τελευταία τετραετία;
Θα καταλήξουμε τελικά αν η Νοvartis είναι σκάνδαλο ή σκευωρία; Διότι αν είναι σκάνδαλο, πρέπει να τιμωρηθούν οι υπαίτιοι του σκανδάλου. Αν όχι, οι υπαίτιοι της σκευωρίας.
Είναι προφανές ότι οι ελεγκτικές διαδικασίες που προβλέπουν το Σύνταγμα και οι νόμοι δεν έχουν καμία σχέση με ρεβανσισμό. Η απόδοση δικαιοσύνης δεν αποτελεί ρεβανσισμό.
Ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ ανέβηκε στην εξουσία καταγγέλλοντας σχεδόν μονότονα τη διαφθορά του «παλιού πολιτικού συστήματος». Και έως τώρα ουδείς διώχθηκε και πάντως ουδείς καταδικάστηκε σε όσες υποθέσεις κι αν ερεύνησε η κυβέρνησή του.
Κάποια στιγμή όμως πρέπει να καταλήξουμε. Ποιος είχε δίκιο;
Οχι φυσικά για να σταματήσουν οι «φαύλοι κύκλοι» που λέει ο Καμίνης. Αλλά επειδή καμία δημοκρατία δεν μπορεί να ζήσει με σκελετούς στα ντουλάπια της.
Και αυτό είναι υποχρέωση της νέας Βουλής να μην το επιτρέψει.
