Στην υπόθεση Γεωργούλη, πέρα από το προφανές, ήτοι των βαρύτατων καταγγελιών σε βάρος του, υπάρχουν δύο παράμετροι τις οποίες οφείλουμε με σύνεση, σοβαρότητα και ασφαλώς αντικειμενικότητα να προσεγγίσουμε.
Η πρώτη παράμετρος προς διερεύνηση είναι αν η εγκληματική συμπεριφορά του πρώην ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ δύναται να βλάψει πολιτικά το κόμμα του. Να απωθήσει δηλαδή ψηφοφόρους οι οποίοι προτίθεντο ή αμφιταλαντεύονταν τέλος πάντων να το επιλέξουν στις εκλογές της 21ης Μαΐου. Αν είναι ικανή να τους οδηγήσει να ψηφίσουν άλλο κόμμα ή αηδιασμένοι από τον φαρισαϊσμό που αποπνέει η στάση του ΣΥΡΙΖΑ επί του θέματος, να επιλέξουν την αποχή.
Η γνώμη μου είναι πως όχι. Αυτό καθαυτό το γεγονός δύσκολα μπορεί να βλάψει το κόμμα με το οποίο αναδείχθηκε ευρωβουλευτής ο Αλ. Γεωργούλης. Αν κάτι μπορεί να χρεωθεί στον ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά στον αρχηγό του είναι ότι αδιαφόρησαν για τους κινδύνους που επιφυλάσσει ο πολυσυλλεκτισμός ως πολιτική πρακτική, και περισσότερο από όλους ένας: ότι υπάρχει πάντα η πιθανότητα ανάμεσα στα μήλα να «ψωνίσεις» και ένα σάπιο.
Εκεί που έχει πληγεί ο ΣΥΡΙΖΑ, και νομίζω σοβαρά, είναι στο λεγόμενο ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς, την οποία ο ίδιος έχει οικειοποιηθεί κληρονομικώ δικαιώματι. Η αυτοματοποιημένη θεώρηση όποιος είναι αριστερός είναι και εκ προοιμίου ηθικός, άμεμπτος και ουσιαστικά ένας άγγελος επί γης, πηγαίνει οριστικά περίπατο. Αγκαζέ με όλη εκείνη τη στρατηγική των προηγούμενων ετών, που έβαζε ταμπέλες σε κάθε ευκαιρία επί τη βάσει πάντα της ηθικολογίας. Η Νέα Δημοκρατία ως το κόμμα των «Πατσήδων», του Λιγνάδη, του Μίχου, του Ν. Γεωργιάδη και δεν ξέρω ποιου άλλου, βρήκε τώρα την αντιστοίχισή του, και όπως ήδη άρχισε να διαγράφεται αχνά στα καθημερινά τηλεοπτικά πάνελ, δεν θα αργήσει η στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ θα «βαφτιστεί» ως «το κόμμα των Γεωργούληδων».
Πρόκειται για μια προδιαγεγραμμένη εξέλιξη, από την οποία δύσκολα θα ξεμπερδέψει ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο κι αν ο αρχηγός του δηλώνει πως «είμαστε με το θύμα, όχι με τον θύτη». Διότι επί τρία χρόνια, και πάντως, επί έναν τουλάχιστον χρόνο, από τον Ιούνιο του ’22 όταν «έμαθαν», με τον θύτη ήταν, όχι με το θύμα. Διαφορετικά, θα τον είχαν διαγράψει, τότε. Οχι τώρα, που ζητήθηκε η άρση της ασυλίας του από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Και φτάνουμε έτσι στη δεύτερη υπό διερεύνηση παράμετρο. Είναι το αν και πόσο ενάρετη μπορεί να είναι η πολιτική. Δεν είναι! Οσοι διατείνονται το αντίθετο, προφανώς έχουν ιδιοτελείς λόγους να το υποστηρίζουν. Η πολιτική (και οι πολιτικοί που την υπηρετούν) είναι εικόνα και ομοίωση της κοινωνίας εντός της οποίας και για την οποία υπάρχει, λειτουργεί και εργάζεται. Ο Γεωργούλης και ο κάθε Γεωργούλης, τον οποίο επιλέγουν να τους εκπροσωπεί σε έναν κορυφαίο θεσμό της Ευρώπης πάνω από 160.000 συνάνθρωποί μας, δεν ήρθε από άλλον πλανήτη, ούτε από άλλη ήπειρο. Ζούσε και θα ζει ανάμεσά μας. Και δεν πρέπει να ντρέπεται για ό,τι έκανε. Το πιστοποιούν τα άθλια σχόλια που διατυπώνουν πολλοί από τους ψηφοφόρους του στο δυσώδες χάος των social media: οι γοητευτικοί άνδρες που μπορούν να έχουν όποια θέλουν, υποστηρίζουν οι περισσότεροι, δεν βιάζουν, ούτε ξυλοκοπούν τα θύματά τους. Αυτά τα κάνουν οι άσχημοι άνδρες, οι οποίοι προφανέστατα ανήκουν σε άλλα κόμματα, όχι στον ενάρετο ΣΥΡΙΖΑ!
Κι εδώ αναφύεται ένα (ακόμη) θέμα που πρέπει να απασχολήσει τον κ. Τσίπρα. Στον ΣΥΡΙΖΑ ανήκουν όσοι διακινούν αυτές τις απάνθρωπες αθλιότητες. Εκτός κι αν αισθάνεται περήφανος διότι δικό του έργο είναι αυτά τα δηλητήρια…
